รีเซต

บทละครโทรทัศน์ ลิขิตริษยา ตอนที่ 8 หน้า 2

บทละครโทรทัศน์ ลิขิตริษยา ตอนที่ 8 หน้า 2
oey_tvs
8 เมษายน 2565 ( 01:17 )
136.9K
ลิขิตริษยา ตอนที่ 8
23 หน้า

พิศกรีดร้องถีบถาดอาหารจนกระจัดกระจาย พลางส่งเสียงเรียกหาลูกไปด้วย “ลูก ลูกฉัน เอาลูกฉันคืนมา”

อุ่นที่นั่งอยู่ตรงพื้นตกใจทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ปลอบ “คุณพิศเจ้าขา คุณพิศทำใจดีๆ นะเจ้าคะ”

โฉมฉายได้ยินเสียงพิศร้องรีบเดินเข้ามา “คุณพิศเป็นอะไรรึอุ่น”

พอพิศหันมาเห็นโฉมฉายก็โวยวายใหญ่ “ลูก ลูกฉัน”

โฉมฉายรีบเข้ามากอดพิศไว้ด้วยความสงสาร “โถคุณพิศ ช่างน่าสงสารเหลือเกิน”

นพเดินเข้ามาอีกด้านหนึ่งสีหน้าตกใจเมื่อเห็นคุณพิศ “คุณพิศเป็นไรหรือขอรับ”

โฉมฉายรีบหันมาบอกนพ “นพ ช่วยฉันจับคุณพิศไว้หน่อย เกิดวิ่งออกไปจะโดนเอ็ดเอา”

นพและโฉมฉายช่วยกันดึงตัวพิศที่กำลังร้องอย่างบ้าคลั่ง “ลูก ลูกจ๋า ลูกแม่”

พิศดิ้นหนีไปมาจนหมดแรงทิ้งตัวลงนั่งหอบ โฉมฉายปาดน้ำตาด้วยความสงสาร

“คุณพิศเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ขอรับ แล้วทำไมคุณหลวงท่าน...” นพตั้งคำถามด้วยความสงสัย

โฉมฉายย้อน “ฉันคงตอบอะไรไม่ได้หรอก คุณหลวงท่านห้ามไว้ อย่างไรฉันขอบใจนพมากนะที่มาช่วย”

“ขอรับ” นพหน้าเจื่อนๆ มองพิศด้วยความสงสาร

 

นพเดินหน้าเครียดมาที่บริเวณเรือนหลวงเดช ซ่อนกลิ่นเดินมาเจอนพก็ชะงัก ทำท่าจะหันหลังกลับ นพรีบเรียกไว้ “เดี๋ยวก่อนสิ หลบหน้าข้าทำไม”

ซ่อนกลิ่นหันมามองนพเอือมๆ “เจอเอ็งทีไรข้าเป็นต้องโดนสวดยับทุกที”

“ข้ามีเรื่องอยากถามเอ็ง”

ซ่อนกลิ่นไม่เต็มใจ “ถามอะไร”

“ทำไมคุณพิศถึงได้สติวิปลาสเช่นนั้น”

ซ่อนกลิ่นอึกอัก ตอบไปหน้าตาเฉย “ข้าจะไปรู้ได้อย่างไร เอ็งอยากรู้ก็ไปถามมันเองสิ”

นพมองซ่อนกลิ่นด้วยความสงสัย “ข้าแค่แปลกใจ คุณกรองแก้วก็เพิ่งจะตาย นี่คุณพิศยังเป็นเช่นนี้อีก”

ซ่อนกลิ่นหน้าเสีย ตวาดใส่นพ “เอ็งจะโทษว่าเป็นฝีมือข้าอีกล่ะสิ ในสายตาเอ็ง ข้าเคยมีความดีบ้างไหม”

“เอ็งเป็นคนดีในสายตาข้ามาตลอด จนกระทั่งเอ็งเจอคุณหลวง เอ็งถึงได้เปลี่ยนไป” นพโพล่งความในใจซ่อนกลิ่นถึงกับสะอึก “ข้าอยากรู้ว่าอะไรทำให้เอ็งเปลี่ยนไปมากถึงเพียงนี้”

ซ่อนกลิ่นระบายด้วยความคันแค้นใจ “ความจนไงล่ะ ที่มันทำให้ข้าต้องทำทุกอย่างให้ข้าสุขสบาย”

“เอ็งอยากสุขสบายเพียงไหน บอกข้ามาสิ ทำไมถึงต้องทำลายครอบครัวคนอื่นเขาด้วย”

“ข้ารักคุณหลวง ทุกอย่างที่ทำข้าทำเพราะความรัก แล้วคุณหลวงก็ให้ความสุขสบายกับข้าได้ ส่วนเอ็งข้าว่าต่อให้ชาตินี้ทั้งชาติ เอ็งก็คงไม่พ้นเดินตามคุณหลวงต้อยๆ ไปวันๆ เช่นนี้หรอก”

นพได้ฟังก็จุกเข้าไปถึงในอก “ข้ารักเอ็งด้วยความเมตตา ข้าอยากเห็นเอ็งมีความสุข แอบหวังว่าเอ็งจะเป็นซ่อนกลิ่นคนเดิมของข้า”

“ข้าไม่เคยเป็นของเอ็ง ไม่เคยคิดจะเป็น เอ็งอย่าฝันให้มันมากนักเลยนพ เอ็งคือเพื่อนคนเดียวที่ข้ามีอยู่ เพียงเท่านี้ก็น่าจะสมใจเอ็งแล้ว”

“ข้าเจียมตัวดีอยู่แล้ว ข้ามีแต่ความหวังดีให้เอ็งแต่ในตอนนี้ซ่อนกลิ่นคนนั้นได้ตายจากข้าไปแล้ว ไม่ว่าข้าจะเตือนเอ็งอย่างไร ก็คงไม่มีประโยชน์สินะ เพราะน้ำคำที่หวังดีของข้า มันหมดสิ้นความหมายไปแล้ว”

“พูดอะไรของเองฟังแล้วปวดหัว ข้าขอเถอะเลิกยุ่งเรื่องของข้าเสียที หรือช่วยไปให้พ้นๆ จากชีวิตข้าเลยยิ่งดี” นพน้ำตาซึมด้วยความเสียใจที่ถูกซ่อนกลิ่นไล่ สักพักซ่อนกลิ่นนึกขึ้นได้หันมาบอกนพ “อ้อ ส่วนเรื่องคุณพิศข้าไม่ได้ทำ มันไปก่อเวรสร้างกรรมไว้แต่ชาติปางไหนก็ไม่รู้กรรมถึงได้สนองมัน ข้าไม่เกี่ยว” ซ่อนกลิ่นพูดจบก็เดินออกไป นพยืนมองเศร้าๆ


23 หน้า