บทละครโทรทัศน์ ลิขิตริษยา ตอนที่ 1 หน้า 4
“ท่านเจ้าสัว!” หลวงเดชรีบมองโฉมฉายด้วยห่วงความรู้สึก
โฉมฉายบอก “ท่านเจ้าสัวบอกน้องแต่เมื่อวานแล้ว น้องอยากให้คุณหลวงรับคุณกรองแก้วไว้ด้วยความยินดีค่ะ”
กรองแก้วตกใจ “คุณพี่โฉมฉาย”
“ฉันไม่อยากให้คุณโฉมลำบากใจ”
“ถ้าคุณหลวงไม่รับต่างหาก จะทำให้น้องลำบากใจ ลำพังผู้หญิงตัวคนเดียว จะอยู่ได้อย่างไรหากไม่มีเสาหลัก”
”คุณหลวงครับ กิจการงานต่างๆของผมเอง หากคุณหลวงไม่ช่วยผมครั้งนี้ ลำพังกรองแก้วคงดูแลไม่ไหว ขอให้ผมได้ตายตาหลับเถอะครับคุณหลวง”
หลวงเดชถอนใจเครียดแต่โฉมฉายยิ้มให้เป็นการยืนยันให้หลวงเดชรับกรองแก้ว หลวงเดชพยักหน้ารับ พ่อกรองแก้วพยักหน้าให้กรองแก้ว กรองแก้วเดินมาไหว้หลวงเดชกับโฉมฉาย โฉมฉายดึงกรองแก้วมากอดด้วยความดีใจ
เจิมเล่าต่อถึงเรื่องของพิศ เรือของโฉมฉายมีแม่พิศพายมา โฉมฉายนั่งหน้า เจิมนั่งถือถาดดอกไม้ของทำบุญ
“แล้วคุณพิศล่ะพี่เจิม ตอนฉันมามีคนเล่าให้ฟังว่าเธอเพิ่งได้เป็นเมียคุณหลวง”
”คุณพิศน่ะ เป็นลูกพี่แย้มบ่าวในเรือน”
เรืออีกลำพายไม่แข็ง เลยมาชนเรือโฉมฉายอย่างแรง เรือโคลงเคลงมาก
“ว๊าย....คุณโฉมระวังนะเจ้าคะ” เจิมร้องเตือนไม่ทันขาดคำเรือก็พลิกคว่ำทั้งหมดตกน้ำ
แต่ละคนพยายามมเอาตัวรอด แม่ของพิศว่ายไปพยุงโฉมฉายที่จะจมมาส่งเจิมให้เจิมพาว่ายมาเกาะเรือที่คว่ำห่างออกมา แม่พิศตัวกระตุกว่ายไม่ออกเพราะเป็นตะคริว พยายามจะว่ายแต่ไม่ได้
เจิมกับโฉมฉายกลัวตัวสั่น “เจิมฉันกลัว”
“ไม่ต้องกลัวค่ะเจิมอยู่ตรงนี้”
“แล้วแย้มล่ะ”
โฉมฉายกับเจิมรีบมองกลับไปเห็นแย้มกำลังจะจม
“พี่แย้ม” เจิมรีบว่ายไปแต่แย้มจมแล้วเจิมจะดึงแต่แย้มก็จมอีก จังหวะนั้นมีคนมาช่วยดึงทั้งเจิมและแย้มขึ้น
ร่างของแย้มถูกวางลงโดยคนมาช่วย เจิมประคองโฉมฉายขึ้นมาแล้วรีบดูแย้ม
“แย้ม...แย้ม...ได้ยินไหม”
“พี่แย้ม พี่แย้ม” สองคนช่วยกันเขย่าแต่แย้มไม่ตอบสนอง เจิมเอามืออังจมูก“พี่แย้มตายแล้วเจ้าค่ะ”
โฉมฉายตกใจมาก “แย้ม” โฉมฉายกอดร่างแย้มร้องไห้
เจิมสรุป “เพราะพี่แย้มช่วยชีวิตคุณโฉมไว้ตอนเรือล่มคราวนั้นเลยจมน้ำตาย”