บทละครโทรทัศน์ ลิขิตริษยา ตอนที่ 7 หน้า 2
พิศรับสร้อยมาดูก็ออกอาการแปลกใจ “สร้อยคุณกรองแก้วนี่คะ”
นพหน้าเสียอย่างคิดไม่ถึง
“ใช่จริงๆ ด้วย” โฉมฉายหันไปถามนพ “คุณนพได้มาจากที่ไหนรึ”
นพอึกอักก่อนจะแกล้งทำเป็นกลบเกลื่อน “เอ่อ...กระผมเก็บได้ขอรับ”
“น่าแปลก คุณกรองแก้วไม่เคยทำของหล่นหายง่ายๆ และสร้อยเส้นนี้เธอก็รักของเธอเพราะคุณหลวงเป็นคนซื้อให้”
“กระผมไม่แน่ใจว่าควรคืนให้ที่ใครขอรับ”
“ถ้าเช่นนั้นคุณนพเอาไปคืนให้คุณหลวงสิ นั่นไง คุณหลวงอยู่ทางนั้น”
นพหันไปเห็นว่าหลวงเดชกำลังยืนคุยอยู่กับแขกคนอื่นๆ
หลวงเดชยืนคุยอยู่กับแขก ขณะที่พระยาราชรักษ์ และคุณหญิงมณีเดินเข้ามา หลวงเดชยกมือไหว้ทั้งสองคนอย่างนอบน้อม ขณะที่พระยาราชรักษ์และคุณหญิงมณีรับไหว้
“ขอบพระคุณท่านพระยากับคุณหญิงมากนะขอรับที่อุตส่าห์มาถึงสองวัน” หลวงเดชกล่าว
“เราสงสารคุณกรองแก้วเลยอยากมาส่งเธอขึ้นสวรรค์” พระยาราชรักษ์เอ่ย
“หวังว่าดวงวิญญาณคุณกรองแก้วจะรับรู้ถึงความปรารถนาดีของเราทั้งสองนะคะ” คุณหญิงมณีเสริม
หลวงเดชยิ้มรับอย่างไม่ค่อยเต็มใจ ขณะที่นพเดินเข้ามายืนรออยู่ห่างๆ ทำท่าอยากจะคุยด้วย
“อ่อนพ มีอะไรรึ” หลวงเดชทัก
“กระผมเก็บสร้อยคุณกรองแก้วได้เลยนำมาคืนคุณหลวงขอรับ” นพยื่นสร้อยให้ “นี่ขอรับ”
หลวงเดชมองสร้อยอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์ พลันเอ่ยปากบอกนพ “เอาไปเถอะ ฉันไม่อยากได้ ของคนตายไม่รู้จะเก็บไว้ทำไม”
พระยาราชรักษ์และคุณหญิงมณีได้ยินถึงกับชะงัก
“แต่ว่า...” นพอ้ำอึ้ง
“ถ้าเธอไม่อยากเก็บไว้ก็ยกให้คนอื่นไป แต่ฉันขอไม่รับดีกว่า”
นพหน้าเสียคิดไม่ถึงว่าหลวงเดชจะพูดอย่างนี้ “ขอรับ”
หลวงเดชพูดจบก็หันไปบอกพระยาราชรักษ์และคุณหญิงมณี “กระผมขอตัวไปรับแขกก่อนนะขอรับ”
หลวงเดชเดินออกไปคุยกับแขกคนอื่นๆ ทิ้งให้พระยาราชรักษ์และคุณหญิงมณีแปลกใจ
พระยาราชรักษ์และคุณหญิงมณีเดินเข้ามาในบ้าน
คุณหญิงมณีบ่นอุบอิบ “ถ้าน้องตายแล้วคุณพี่พูดจาลับหลังกับน้องเช่นนี้อย่างที่หลวงเดชทำกับคุณกรองแก้ว น้องจะหักคอคุณพี่ทิ้งเสีย”
“อะไรกันคุณหญิง ไม่พอใจหลวงเดช แต่มาพาลที่พี่”
“ก็มันจริงนี่คะ ขนาดคนตายไปแล้ว ยังพูดจาเหมือนรังเกียจกัน นึกแล้วน่าสงสารคุณกรองแก้ว”