บทละครโทรทัศน์ แม่อายสะอื้น ตอนที่ 17
บทประพันธ์ อนัญจนาบทโทรทัศน์ สาวิตา
บ้านทรงพล ดาวนิลเจอจิดาภา “นี่มันอะไรกันคะ?”
“โถ....ทำมาตีหน้าซื่อ อุตส่าห์หนีไปตั้งนาน คิดได้แค่นี้เองเหรอ”
ทรงพลเสียงนิ่งๆ “จิ”
“โอเคค่ะพล จิรู้ค่ะว่าหมาจนตรอกนี่มันน่าสงสาร แต่แหม...หาทางเอาตัวรอดหน่อยสิ คนเขาอุตส่าห์รอดูละครฉากใหญ่กันอยู่ มาเล่นแค่บทนางเอกแสนโง่แบบนี้ กระจอกสิ้นดี”
“คุณหยุดพูดเถอะจิ”
“คุณพลคะ ดาวนิลอธิบายได้...”
“คุณไม่ต้องอธิบายอะไรทั้งนั้น” จิดาภามองดาวนิลอย่างสะใจ
ดาวนิลไม่รู้จะทำยังไง “ชั้นจะกลับบ้าน
“ผมยังให้คุณกลับไม่ได้” ทรงพลมองดาวนิล “จนกว่าเราจะพูดเรื่องที่ค้างกันไว้วันนั้นให้จบ”
ดาวนิลมองหน้าทรงพล ทรงพลดูเครียดและพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังจนดาวนิลใจไม่ดี จิดาภาหัวเราะอย่างสะใจ
จิดาภาเดินมาเกาะแขนทรงพล
“งั้นก็รีบพูดเลยดีกว่าค่ะพล จะได้เลิกเสียเวลาชีวิตกับเรื่องไร้สาระ กับคนไร้ราคานี่ซักที”
กล้วย อ้อยที่ยืนหลบมุมฟังอยู่กระซิบกระซาบกัน
“กล้วย! เห็นหรือเปล่า จับแขนกันด้วยอ่ะ! คุณพลเชื่อที่คุณจิพูดจริงๆเหรอ”
“งั้นก็แปลว่าคุณดาวนิลโกหกเรื่องตัวเองน่ะสิ ไม่อยากเชื่อเลย”
นมน้อยไม่พูดอะไร มองไปที่ทรงพลอย่างกลุ้มใจ เห็นจิดาภาที่เกาะแขนทรงพลอยู่แล้ว มองดาวนิลอย่างผู้ชนะ ทรงพลถอนหายใจแล้วหยิบมือจิดาภาออกก่อนจับมือดาวนิล “อะไรกันคะพล นี่คุณไปจับมือมันทำไม!”
“ผมกำลังทำในสิ่งที่ผมควรจะทำตั้งแต่วันนั้น”
“พลหมายความว่ายังไง คุณเรียกจิมาเพื่อฉีกหน้ากากมันไม่ใช่เหรอ”
“เปล่า ที่ผมเรียกคุณมาเพื่อจะบอกกับคุณว่า..ผมไม่เชื่อว่าดาวนิลเขาจะเป็นอย่างที่คุณพูด”
“พล!”
“คุณพล...”