บทละครโทรทัศน์ แม่อายสะอื้น ตอนที่ 4 หน้า 5
“หิวหรือเปล่า ชั้นเอาข้าวมาให้ ไอ้พวกนั้นบอกว่าแกไม่กินอะไร กับข้าวที่พวกมันเอามาให้ไม่ได้เรื่องล่ะสิ”
ปองนั่งลง เปิดปิ่นโตเอากับข้าววาง “เอ้า ยังจะมอง มากินสิ! นี่ ไม่กินแล้วจะมีแรงหนีเหรอ”
ดาวนิลได้ยินก็ค่อยๆหยิบจานข้าวขึ้นมา
“ถามจริง ไม่ชอบทำงานที่นี่จริงๆเหรอ จริงๆงานก็สบายนะ ได้เงินก็ง่ายดี ยิ่งสวยๆแบบนี้”
ดาวนิลได้ยินก็ร้องไห้ออกมา “โอย ไม่ต้องร้อง ก็แค่ถามให้แน่ใจ”
“มีใครอยากทำงานแบบนี้ด้วยเหรอจ๊ะ”
“ไอ้ชอบมันคงไม่มีหรอก แต่บางคนก็จำเป็นมั้ย บางคนมีลูก ผัวก็ทิ้งงี้ ไม่ก็ต้องหาเงินเลี้ยงทั้งบ้าน”
“ชั้นโดนเขาหลอกมา พี่ช่วยชั้นหน่อยเถอะ ชั้นจะไม่ลืมบุญคุณพี่เลย”
ปองพยักหน้า “แล้วนี่ที่บ้านรู้หรือเปล่า” ปองหยิบมือถือออกมา “อยากโทรหาใครมั้ย?” ดาวนิลมองที่โทรศัพท์
ในหมู่บ้านที่แม่อาย ทอนกำลังเดินอยู่ เสียงโทรศัพท์ดัง ทอนมองเบอร์งงๆ “เบอร์ใครวะ” ทอนกดรับสาย
“สวัสดีครับ”
ดาวนิลแอบคุยเบาๆในห้อง “พี่ทอนหรือเปล่าจ๊ะ”
ทอนดีใจ “ดาวนิลเหรอ ดาวนิลเป็นยังไงบ้าง”
ดาวนิลจะร้องไห้ “พี่ทอน”
“ดาวนิลร้องไห้ทำไม งานที่กรุงเทพไม่ดีเหรอ ไหนวิไลบอกว่าดาวนิลงานยุ่งมาก ทุกคนทางนี้ห่วงอยู่เลย”
“พี่ทอน..คือชั้น....” ดาวนิลอึ้งไปเมื่อได้ยินเสียงใครคนหนึ่งแทรกเข้ามา
“พี่ดาวนิล พี่ดาวนิลเหรอจ๊ะ”
“ช่อเอื้อง....”
บ้านครูคำปันที่แม่อาย ทอนยืนอยู่ที่หน้าบ้าน
“พี่ดาวนิลเป็นยังไงบ้าง ชั้นกับพ่อเป็นห่วงแทบแย่ พี่ทอนพาพ่อไปหาหมอวันนี้ ชั้นเลยชวนกินข้าวที่บ้าน พี่ทอนกำลังจะกลับพี่ก็โทรมาพอดีเลย โชคดีจัง”
ดาวนิลพยายามกลั้นน้ำตา “พ่อเป็นยังไงบ้าง”
“หมออยากให้ผ่าตัด แต่พ่อน่ะสิไม่ยอม บอกว่าถ้างั้นจะทำงานยังไง ชั้นพูดอะไรพ่อก็ไม่ฟังหรอก ไม่เหมือนพี่ ถ้าพี่พูดพ่อคงฟังบ้าง อุ๊ย ชั้นก็มัวแต่เล่าเรื่องทางนี้ พี่ดาวนิลเป็นยังไงบ้าง สบายดีไหม”
ดาวนิลอึ้งกลั้นน้ำตาไม่อยู่ร้องไห้ออกมา