บทละครโทรทัศน์ ศรีอโยธยา ตอนที่ 5 หน้า 3

พลอยนภา : ก็แปลกพอๆ กับพิมาน...จริงมั้ยคะ

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น พิมานหยิบโทรศัพท์มือถือจากกางเกง

พิมาน : ขอโทษนะครับ...Excuse Me

เขามองเบอร์โทรแล้วลุกขึ้น

พลอยนภา : เชิญค่ะ...

พิมานลุกขึ้นเดินไปยังมุมหนึ่งของร้าน

พิมาน : ฮัลโหล วายุ เป็นไงบ้าง ถ่ายเสร็จแล้วเหรอ ตอนนี้ พี่อยู่ร้านวายุ

วายุพูดโทรศัพท์ เขายังคงถือกำไลทองไว้ในมือ

วายุ : พี่ครับ ผมมีเรื่องรบกวนหน่อยครับ พี่รู้ไหมว่า ผมมาอยุธยาแค่วันเดียว มีเรื่องแปลกๆเกิดขึ้นกับผมทั้งวันเลยพี่

พิมาน : พี่ก็เหมือนกันเลยว่ะ...เมื่อวาน...ตอนที่พานักเรียนไป...วายุเจออะไร

วายุ : เยอะแยะไปหมดครับพี่ เอาไว้เจอกันแล้ว ผมจะเล่าให้ฟัง คืองี้ครับพี่ ผมได้กำไลทองมาวงหนึ่งครับ ก็จากไอ้เรื่องแปลกๆ นี่แหละครับ ผมคิดว่ามันเป็นของเก่าจริงๆ ก็จากวิชาที่พี่สอนผมนั่นแหละ แต่มันแปลกตรงที่ว่าจากรูปพรรณมันดูใหม่มาก ใหม่เหมือนกับเพิ่งทำได้ไม่กี่ปีนี้เอง ผมเลยอยากส่งไปให้พี่ตรวจดูครับว่ามันเป็นของเก่าจริงๆ รึเปล่า แต่ผมเชื่อนะว่ามันเป็นของโบราณจริงๆเพราะดูจากลายสลักเสลาแล้วไม่มีใครในยุคนี้น่าจะก๊อปปี้ได้สวยขนาดนี้ครับ ผมคิดว่าพี่น่าจะสนใจ...

พิมาน : สนใจซิ วายุ ส่งมาเลย พรุ่งนี้เช้าก็ดีนะ พี่ว่างอยู่

วายุ : โอเคพี่ ผมจะให้รถกองถ่ายส่งให้พี่ที่แกลลอรี่แต่เช้าเลยนะครับ พี่เข้ากี่โมงครับ

พิมาน : แปดโมงก็ถึงแล้ว ส่งมาเลยนะ วายุ

วายุ : โอเคครับ ได้ความยังไง โทรมาหาผมเลยนะครับ ขอบคุณครับ โอเคครับ แล้วเจอกันครับ สวัสดีครับ

เขาปิดโทรศัพท์มือถือวางโทรศัพท์และกำไลทองลงที่โต๊ะข้างเตียงแล้วรีบขึ้นไปนั่งคุกเข่าสวดมนต์อย่างเป็นจริงเป็นจัง

พิมานเดินกลับมาหาพลอยนภาที่โต๊ะ

พิมาน : ขอโทษทีครับ...เจ้าของร้านโทรมาพอดีเลย...เมื่อกี้เราคุยกันถึงไหนแล้วครับ

พลอยนภา : เราคุยกันถึงเรื่องชื่อค่ะ...

พิมาน : ใช่ ผมถามพลอยว่าชื่อพลอยนภา ค่อนข้างแปลกสำหรับคนสมัยใหม่