บทละครโทรทัศน์ ศรีอโยธยา ตอนที่ 10 หน้า 4

คุณทองหยิบ: พี่ลูกจันทน์นั้นแหละ...ดีกว่า

ลูกจันทน์: พี่สงสารคุณเจ้าขาจริงๆ นะเจ้าคะ ท่านรอของท่านมานมนานกาเล ท่านคงอยากอยู่ด้วยกันนานๆ ให้เวลาท่านอีกสักหน่อยเถิดเจ้าค่ะ..คุณทองหยิบ

คุณทองหยิบ: คุณอาเจ้าขาไม่เคยมีความสุขอย่างนี้มานานแล้ว

ลูกจันทน์: นั่นไง...ท่านมาแล้ว...

พิมาน: นี่ก็คงเป็นอาวุธสงครามของจริงอีกใช่ไหมครับ

บุษบาบรรณ์: ใช่เจ้าค่ะ เป็นอาวุธซึ่งตกทอดมาตั้งแต่สมัยกรมพระราชวังหลังในแผ่นดินสมเด็จพระเพทราชาซึ่งท่านมีศักดิ์เป็นท่านทวดของดิฉันจนตกทอดมาถึงมือเจ้าพระยาพิชัยชาญฤทธิ์ เจ้าคุณพ่อของดิฉันเจ้าค่ะ

พิมาน: ถ้าจริงอย่างที่คุณพูด...คุณก็คงอายุเกินสองร้อยปีสิครับ

บุษบาบรรณ์: ในโลกข้างนอกก็คงจะใช่เจ้าค่ะ

พิมาน: คุณหมายความว่าอะไร...โลกข้างนอก

คุณทองหยิบ: คุณอาเจ้าขาสมควรแก่เวลาแล้วเจ้าค่ะ

บุษบาบรรณ์: จ้ะ...ทองหยิบ

พิมาน: สมควรแก่เวลาอะไรครับ...

บุษบาบรรณ์: ก็สมควรแก่เวลาที่คุณพระควรจะต้องกลับออกไปแล้วเจ้าค่ะ

พิมาน: ผมยังอยากชมเรือนของคุณมากกว่านี้อีก

บุษบาบรรณ์: มาชมอีกตอนกลางวัน คุณพระจะได้เห็นทุกอย่างชัดเจนมากกว่านี้เจ้าค่ะ

พิมาน: ก็คงจะจริง เอ้า ตายจริง ป่านนี้เพื่อนผมคงรอผมแย่แล้วล่ะ

บุษบาบรรณ์: เชิญคุณพระดื่มน้ำมะตูมก่อนนะเจ้าคะ น้ำมะตูมที่เรือนนี้ รสชาติกลมกล่อมไม่เหมือนที่เรือนอื่นๆ

พิมาน: ผมจะขอกลับมาพรุ่งนี้ ถ้าคุณจะกรุณา

บุษบาบรรณ์: ดิฉันยินดีต้อนรับคุณพระเสมอมา ไม่ใช่หรือเจ้าคะ

ลูกจันทน์ร้องเพลงนกจาก

ลูกจันทน์: พระโหยหวน...ครวญเพลง...วังเวงจิต ให้คนคิด...ถึงถิ่น...ถวิลหวัง..เอย...

บุษบาบรรณ์: ถ้ารู้สึกง่วงก็นอนพักสายตาสักนิด ให้สบายก่อนเถอะเจ้าค่ะ...

ลูกจันทน์: ว่าจากเรือนเหมือนนกที่จากรัง

อยู่ข้างหลังก็จะแล ชะแง้คอยเอย

น้ำตาของบุษบาบรรณ์ค่อยๆไหลมาอาบแก้ม...สะท้อนแสงโคมเป็นประกายราวกับหยาดเพชร

บุษบาบรรณ์: คุณพระจำอะไรไม่ได้เลย