บทละครโทรทัศน์ ศรีอโยธยา ตอนที่ 4 หน้า 3

ชุมชนนานาชาติ ท่าประตูชัย กรุงศรีอยุธยา พ.ศ. 2303 หลวงยกกระบัตรเมืองตาก คุณทองด้วง และคุณบุนนาค สามสหายเดินอยู่บนถนนท่าประตูชัย ซึ่งบรรยากาศกลับเงียบเหงาซบเซา ต่างจากบรรยากาศเมื่อคืนก่อนอย่างสิ้นเชิง...แม้แต่โรงหญิงโสเภณีก็ปราศจากบุรุษเพศ มีกุหลาบราตรี 3 นาง ยืนอย่างรอความหวัง

หลวงยกกระบัตรเมืองตาก : เห็นไหมสหายรัก เพียงแค่ข้ามคืน ความคึกคักก็หายไปสิ้น

คุณทองด้วง : คงไม่มีใครกะจิตกะใจจะมาร่าเริงบันเทิงใจเมื่อรู้ข่าวสงคราม

คุณบุนนาค : สงสารแม่กุหลาบบานยามราตรีนะ ต่อแต่นี้คงจะไม่มีใครมาดอมดม

หลวงยกกระบัตรเมืองตาก : หรือว่าบุนนาคจะใจบุญช่วยสงเคราะห์เจ้าหล่อนเสียคืนนี้ดีไหม

คุณบุนนาค : ก็น่าคิดนะ แต่ข้าศึกมาประชิดพระนครแบบนี้ ท่าจะยาก

คุณทองด้วง : แล้วก็ไม่ต้องมาแย่ง มาชิง กับพวกฝรั่งมังค่าอีกด้วยจริงไหม

คุณบุนนาค : ก็ท่าจะจริง

หลวงยกกระบัตรเมืองตาก : บุนนาคก็เอาสิ...เดี๋ยวฉันสองคนรอเอง

คุณบุนนาค : อ้าว แล้วสินกับทองด้วง จะไม่มาร่วมสงเคราะห์พวกเจ้าหล่อนกับฉันด้วยเหรอ

หลวงยกกระบัตรเมืองตาก : ไม่ล่ะ ฉันไม่มีอารมณ์

คุณทองด้วง : ฉันก็ไม่มีอารมณ์

คุณบุนนาค : ฉันก็ไม่มีอารมณ์เหมือนกัน

หลวงยกกระบัตรเมืองตาก : สงครามมักจะพรากความสุขจากมนุษย์เสมอ

คุณทองด้วง : จริงของสิน แต่ทำไม มนุษย์ก็หาเรื่องก่อให้เกิดสงครามกันทุกยุคทุกสมัย ทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้วว่าสงครามมันก่อให้เกิดความทุกข์ และ ความสูญเสีย

คุณบุนนาค : อย่างน้อย สงครามในครั้งนี้ ก็ทำให้เราได้มาอยู่ด้วยกัน สามสหายรัก

คุณทองด้วง : พอเสร็จศึกสงคราม ฉันไม่รู้จริงๆ นะ ว่าเมื่อไหร่ เราถึงจะได้มาเจอกันอีก สินอยู่ตั้งไกลถึงเมืองตาก

หลวงยกกระบัตรเมืองตาก : เรายังต้องเจอกันอีก...เพื่อน

คุณบุนนาค : เมื่อไหร่เหรอ สิน

หลวงยกกระบัตรเมืองตาก : เมื่อชาติต้องการ

คุณบุนนาค : ป่านนี้ พระเจ้าอยู่หัวทั้งสองพระองค์จะบรรทมรึยังหนอ

คุณทองด้วง : ฉันว่ายัง

ตำหนักสมเด็จพระพันวัสสา พระราชฐานชั้นใน พ.ศ.2303 สมเด็จพระพันวัสสากำลังทรงพระอักษรอยู่ในห้องพระบรรทม เหล่าพระกำนัลนารีเดินถือโคมเป็นขบวนนำเสด็จ สมเด็จพระเจ้าอยู่หัวเอกทัศ และสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวอุทุมพรเสด็จขึ้นสู่บันได ตรงไปยังพระทวารสู่ท้องพระโรงตำหนักเพื่อเฝ้าพระราชมารดาเป็นการส่วนพระองค์ สมเด็จพระเจ้าอยู่หัวเอกทัศ และสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวอุทุมพร เสด็จพระราชดำเนินเข้ามายังท้องพระโรง เหล่านางข้าหลวงตั้งตัวไม่ติดต่างตกใจรีบก้มลงถวายบังคม