บทละครโทรทัศน์ สายธารหัวใจ ตอน 15 หน้า 4
“ใครมีลูกสาว ก็ต้องห่วงและหวงเป็นธรรมดา ลองคิดให้ดีนะ คุณปิดเครื่อง ไม่สื่อสาร จู่ๆก็ซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ผู้ชาย กลับบ้านซะดึกเลย แม่ที่ไหนจะไม่อาละวาด ถ้าผมมีลูกสาว แล้วเจอแบบนี้ เผลอๆอาจทำมากกว่าที่แม่คุณทำ”
“แต่แม่ด่าครูว่ากุ๊ย”
“แม่คุณมีสิทธิ์คิด อีกอย่าง ก็ผมไม่ได้เป็น ผมจะไปโกรธทำไม”
“ครูเคยโกรธอะไรใครบ้างหรือเปล่าเนี่ย”
“คุณไง จำไม่ได้เหรอ”
ละมุลฟังแล้วจุก
“ผมโกรธเป็นนะ แต่อะไรที่มีเหตุผลและเข้าใจได้ ผมจะไม่โกรธ ผมจะโกรธเฉพาะกับสิ่งที่เข้าใจไม่ได้ นั่นก็คือการไม่มีเหตุผลของคุณ”
“ไม่พูดแล้ว เข้าตัว”
“ไม่ต้องโกรธแม่คุณแทนผมนะ ไม่ดีหรอก แล้วก็...กลับไปคุยกับแม่ดีๆ”
“รู้ได้ไง ว่าฉันยังไม่ได้คุยกับแม่”
“เดาไม่ยากหรอก คุณเป็นคนดื้อมากนะ แบบดื้อเงียบ...ไม่ได้เรียบร้อยหัวอ่อน อย่างที่ใครๆชอบคิดหรอก”
ละมุลมองหน้าสวัสดิ์ “ครูจะรู้จักฉันดีกว่าที่ฉันรู้จักตัวเองอีกนะคะ”
“ไม่หรอก ผมเชื่อว่า ยังมีอะไรอีกเยอะเกี่ยวกับตัวคุณที่ผมยังไม่รู้”
ละมุลยิ้มให้สวัสดิ์อย่างอารมณ์ดี และเปิดใจมากขึ้น สวัสดิ์ยิ้มตอบและ รู้สึกดีที่ได้สื่อสารกับละมุลมากขึ้น
ประคองมองกาต้มน้ำสมุนไพรของแม้นเทพอย่างครุ่นคิดอยู่ในครัวเธอคิดถึงตอนที่แม้นเทพบอกเรื่องเรียกตัวทนายความมาคุย
“เรื่องนี้ มันไม่จำเป็นต้องรู้ จะไม่มีใครรู้ จนกว่าจะถึงวันแต่งงานของหญิงวี”
ประคองตัดสินใจเทยาในกาทิ้ง เพราะต้องการให้แม้นเทพทำพินัยกรรมให้เสร็จสิ้นเสียก่อน และรอจนปฐวีแต่งงานจึงกลับมาทำตามแผนอีกครั้ง
ประคองช่วยแม้นเทพแต่งตัวจนเสร็จในห้องของแม้นเทพ
“ยาถ้วยนี้…เสวยเป็นครั้งสุดท้ายแล้วเพคะให้ยาได้ปรับสภาพอวัยวะภายในสักระยะ ค่อยเริ่มเสวยใหม่”
“ฉันลุกเดินได้แล้ว ไม่มีไข้ ไม่ปวดหัว แล้วจะเริ่มกินอีกเมื่อไหร่”
“ที่หม่อมฉันนับวันเอาไว้ จะเริ่มเสวยอีกทีก็วัน...แต่งงานของคุณหญิงเพคะ”
แม้นเทพ อารมณ์ดีอย่างเห็นได้ชัด รีบเปลี่ยนเรื่องพูด
“ไม่กี่วันหญิงวีก็จะแต่งงาน แล้วณรังค์กับนังละมุลล่ะ แต่งเมื่อไหร่”
“ณรังค์ขอให้ผ่านงานแต่งของคุณหญิงไปก่อนเพคะ หม่อมฉันก็เห็นด้วย ควรให้เกียรติคุณหญิงก่อน งานของเด็กสองคนนั่น ไว้ทีหลังก็ได้”
“ณรังค์มันไม่ได้แสดงท่าทีต่อต้านอะไรใช่มั้ย”