บทละครโทรทัศน์ สายธารหัวใจ ตอน 21 หน้า 4
“เวลาที่คนเราหลังชนฝามากๆ การฮึดสู้ มีแค่สองทางให้เลือกเท่านั้น คือสู้อย่างมีสติ หรือ ขาดสติ...น่าเสียดายที่แม่คองของคุณเลือกอย่างหลัง”
ณรังค์พยักหน้าอย่างยอมรับและรู้สึกดีที่สิริกันยาไม่ทิ้งเขา สิริกันยายิ้มให้กำลังใจณรังค์ ณรังค์ยิ้มรับ รู้สึกมีกำลังใจมากขึ้น ที่จะเดินหน้าทำหน้าที่ลูกที่ดี
ครู่หนึ่ง ละมุลโทร.หาณรังค์
“พี่ณะ หนูเป็นห่วงแม่! แม่เป็นอะไรไปไม่รู้ อยู่แต่ในห้องไม่ยอมเปิดประตูเลย”
ณรังค์เดินมาที่จอดรถของโรงแรมกับสิริกันยาอย่างรีบเร่งคุยโทรศัพท์มือถือไปด้วย
“ยังได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวจากในห้องแม่หรือเปล่าหรือเงียบ”
“หนูได้ยินเสียงแม่เบาๆ แต่ไม่รู้แกพูดอะไร”
“คอยดูแม่อยู่ที่หน้าห้อง พี่กำลังไป”
“เกิดอะไรขึ้น พี่ณะ!”
“ไว้คุยกันตอนที่พี่ไปถึง”
“หนูกลัว พี่ณะมาเร็วๆ”
ณรังค์วางสาย แล้วพูดกับสิริกันยาเสียงเข้ม
“ต่อสายมือถือคุณ..หาครูสวัสดิ์ ให้คุยกับผม ด่วน!”
“ค่ะ”
สิริกันยาโทร.หาสวัสดิ์ตามคำสั่งทันที
สวัสดิ์กำลังเก็บของลงกล่อง พลางคุยมือถือกับมีสุข
“คุณละมุลไม่ลาออกแล้วแม่ เธอตัดสินใจจะสอนต่อ”
“ดีแล้ว แล้วลูกล่ะ คุยกับผอ. แล้วเป็นไงบ้าง”
“ผอ. แกเข้าใจดีครับ”
“โล่งอกไป ก็ทำงานต่อไปได้เหมือนเดิม”
“ผมลาออกแล้วครับ”
มีสุขตกใจ
“ผมไม่อยากเห็นคุณละมุลทะเลาะกับแม่เค้า เพราะผมเป็นต้นเหตุอีก ตัดไฟซะตั้งแต่ต้นลมดีกว่า”
“หนูละมุลรู้เรื่องหรือยัง”
“ยังครับ ผมยังไม่ได้บอก”
“หนูละมุลจะไม่โกรธเอาเหรอ”
“ผมอยู่ที่ไหน ก็เป็นเพื่อนเค้าได้ไม่ใช่เหรอแม่”
มีสุขเห็นด้วย และยอมรับการตัดสินใจของลูกชาย สิริกันยาโทร.เข้ามาพอดีสวัสดิ์จึงขอวางสายจากแม่
“แค่นี้ก่อนนะครับแม่ เลขาคุณณรังค์โทร.หาผมคงตามงานแล้วล่ะ”