รีเซต

บทละครโทรทัศน์ เพียงชายคนนี้ไม่ใช่ผู้วิเศษ ตอนที่ 17 หน้า 4

บทละครโทรทัศน์ เพียงชายคนนี้ไม่ใช่ผู้วิเศษ ตอนที่ 17 หน้า 4
oey_tvs
30 เมษายน 2559 ( 02:15 )
31.2M
เพียงชายคนนี้ไม่ใช่ผู้วิเศษ ตอนที่ 17
22 หน้า

“นี่นะหมอ ปูปลาที่ไอ้มะเหยงมันหามา หมอกับเมียแบ่งเอาไปทำกินกันนะ” แม่บ้านส่งถังให้

อนุศนิยารับมาไว้ “ขอบคุณมากนะคะ”

“พวกเราไม่มีอะไรตอบแทนหมอเลย ก็ให้ได้แค่นี้ล่ะ”

“ผมไปก่อนนะครับ พรุ่งนี้จะแวะมาดูใหม่  ถ้ามีอะไรด่วนก็ไปเรียกได้”

ศตวรรษพาอนุศนิยามาที่เรือ แม่บ้านเดินกลับเข้าไปยืนรอส่งบนฝั่ง อนุศนิยาสังเกตเห็นว่าชายหนุ่มชาวประมงหลายคนที่มายืนส่งต่างก็พิกลพิการขาลีบ  ไม่นั่งรถเข็น ก็ถือไม้เท้า

“ลุงคนเมื่อกี๊เขาเป็นอะไรเหรอ?”

“เขาเรียกว่าน้ำหนีบ เพราะแกไปดำน้ำหาปลาแล้วร่างกายปรับตัวไม่ทัน  ถ้าเรามาช่วยเขาไม่ทัน เขาก็อาจจะตาย  หรือไม่ก็พิการเหมือนกับคนพวกนั้นไง  ที่ทุกคนกลัวเพราะที่นี่แทบจะไม่เหลือใครออกหาปลาได้อีกแล้ว ลุงมะเหยงถึงต้องออกไปเองไง” ศตวรรษค่อยๆ ออกเรือไป

อนุศนิยามองอาหารทะเลในถังที่ได้มา แล้วหันมามองชาวบ้านทุกคนที่โบกมือส่งอยู่ด้วยความสงสาร

 

ศตวรรษขับเรือพาอนุศนิยามุ่งหน้ากลับไปเกาะ  ระหว่างนั้นก็เจอเรือหางยาวของชาวเลมาจอดหาปลา ในเรือมีเครื่องปั๊มอากาศต่อสายยางไว้สำหรับให้คนดำลงไปหาปลาด้านล่าง พอชาวเลเห็นศตวรรษก็โบกมือทักทาย    ศตวรรษโบกมือตอบ แล้วเล่าให้อนุศนิยาดูวิถีชีวิตอันลำบากลำบนของชาวเลในแถบนั้น

“ชาวเลที่นี่ถูกบีบให้ต้องออกมาหาปลาไกลแบบนี้  เพราะพื้นที่ทำกินของเขาตามเกาะกลายเป็นรีสอร์ท จะหาปลาคนก็บอกว่าเสียบรรยากาศท่องเที่ยว พวกเขาก็เลยต้องออกมาหาปลาไกลอย่างนี้ พอต้องดำน้ำลึกมันก็เสี่ยงที่ร่างกายจะปรับความดันไม่ทัน จะไม่ออกหาปลาก็หาเลี้ยงครอบครัวไม่ได้ พวกเขาถึงต้องยอมเสี่ยงชีวิตดำน้ำลงไปทุกวันแล้วก็ยิ่งกลัวทะเลมากขึ้นทุกวัน”

เรือของศตวรรษแล่นผ่านไป อนุศนิยามองตามเรือของชาวเลลำนั้นแล้วค้นพบชีวิตอีกแง่มุมหนึ่งที่เธอไม่เคยเห็น

 

ศตวรรษมาจอดเรือที่หน้าหาด ศตวรรษคอยขนของต่างๆ ลงจากเรือมาไว้บนหาด

อนุศนิยายังติดใจเรื่องที่เจอมาวันนี้เลยเอาแต่เฝ้าถาม “แล้วถ้านายไม่อยู่ที่นี่วันนี้ ลุงคนนั้นจะเป็นยังไง”

“ผมไม่มา  พวกเขาก็ไม่กล้าไปรักษาตัวในโรงพยาบาลเพราะบางคนไม่มีบัตรประชาชน บางคนอายที่ไม่รู้หนังสือ แล้วก็ไม่มีเงิน ถ้ามาหาแล้วรอดก็ยังออกมาหาปลาผ่อนค่ารักษาได้ แต่ถ้าตายลูกเมียก็หาเงินผ่อนศพออกมาไม่ได้  พวกเขาถึงยอมตายอยู่ที่บ้าน”

“เพราะอย่างนี้นายถึงอยากมาอยู่ช่วยพวกเขาที่นี่ใช่ไหม “

“ผมเป็นหมอ ผมอยู่กับคนป่วยทุกวัน คุณก็เห็นคนบางคนแค่จะมีชีวิตให้อยู่รอดในแต่ละวันมันยากแค่ไหน พวกเราโชคดีกว่าเขาที่ไม่ต้องเสี่ยงเป็นเสี่ยงตาย แต่เราก็ไปทำชีวิตให้มันยุ่งยากวุ่นวาย จนลืมมองไปว่าแค่ยังมีชีวิตหายใจได้ทุกวันมันก็ดีมากแล้ว”


22 หน้า