บทละครโทรทัศน์ เหมือนคนละฟากฟ้า ตอน 5 หน้า 3
สนใจแต่สิ่งที่ชัชรัณมีกับสิ่งที่ชัชรัณอยากให้ทำเท่านั้น ชัชรัณทนไม่ไหว
“น้าศรีครับ ผมรู้สึกไม่ค่อยสบาย”
“ชัชเป็นอะไร พวกนั้นทำให้ชัชไม่สบายใจหรือเปล่า”
เพ็ญศรีแย้ม “ใกล้จะมีประชุมผู้ถือหุ้น คุณชัชจะพลาดไม่ได้นะคะ”
“ผมขอไปพักนะครับคุณยาย สวัสดีครับ” ชัชรัณไหว้คุณผ่องกับเพ็ญศรีแล้วเดินออกไป
ชัชรัณที่ค่อย ๆเดินออกไปตามทาง เสียงเพ็ญศรียังไม่วายไล่หลังมา
“เพ็ญกลัวว่าคุณชัชจะติดกับดักยัยเด็กนั่น”
“ฉันไม่ยอมให้นามสกุลฉันต้องมัวหมองเพราะตาชัชแน่นอน”
ชัชรัณเดินเพียงลำพังเหงา ๆ
ชัชรัณนั่งอยู่ในสวนมองกุหลาบด้วยสายตาเหงาๆ มาลัยที่กำลังจะเดินกลับเรือนตัวเองเห็นชัชรัณนั่งเงียบๆ ในสวน มาลัยเดินเข้าไปหาชัชรัณ “คุณชัช...กลับมานานหรือยังคะ”
“สักพักแล้วครับป้า”
“ทำไมไม่ขึ้นบ้านล่ะคะ”
“เวลาอยู่ท่ามกลางสวนกุหลาบแบบนี้ รู้สึกเหมือนแม่อยู่กับผม มันทำให้ผม..ไม่โดดเดี่ยว”
มาลัยมองชัชรัณด้วยความสงสาร
ที่สวนบนตึก ตอนเช้า ชัชรัณถือแก้วกาแฟเดินเข้ามาเห็นโยทกานั่งกินข้าวเหนียวหมูปิ้ง โยทกาเอาหมูปิ้งในมือโบกทักทาย ชัชรัณไม่สน โยทกาเข้ามาข้างๆ มือก็ยังกินหมูปิ้งกับข้าวเหนียว มีแบบข้าวเหนียวติดมือก็กินจากมือไม่มีเหนียม มีฝืด ๆ คอแล้วใช้นิ้วสะกิดเรียกชัชรัณ ชัชรัณหันมองโยทกายกขวดน้ำดื่มชี้ ๆ แล้วมีพนมมือขอ ชัชรัณมองแบบเซ็งๆ พยักหน้าแบบแล้วแต่เลย โยทกาไหว้ขอบคุณแล้วเปิดกิน ชัชรัณมองโยทกา ไม่ได้รู้สึกรำคาญ แต่มองแบบผู้หญิงคนนี้ทำตัวตามสบายจริงๆ
ตอนกลางวันชัชรัณดื่มกาแฟกันแซนวิช เสียงรองเท้าส้นสูงเดินเข้ามา โยทกามาพร้อมกับข้าวกล่อง โยทกาเปิดข้าวกล่องกิน ชัชรัณเหลือบมองโยทกาที่ดูกินเอร็ดอร่อย โยทกาเห็นก็ยื่นกล่องเหมือนชวนกิน ชัชรัณยกแซนวิชขึ้นกัดแทนคำตอบ โยทกาทำหน้าแบบตามใจแล้วก็กินต่อ ชัชรัณนั่งกิน มีแอบมองกันเป็นระยะ ตอนเย็น ชัชรัณนั่งอ่านเอกสาร เสียงส้นสูงเข้ามา ชัชรัณชะงักไปนิดมีหน้าระอาหน่อย ๆ โยทกาเข้ามาพร้อมไอติมแบบหวานเย็น รสส้ม เข้ามายืนกิน มีก้าวพลาดนิด ๆ โยทกามีหงุดหงิดเบาๆ ว่าสะดุด ชัชรัณนั่งมองเพลิน จู่ ๆ โยทกาหันมา ชัชรัณเมินหน้าไปทางอื่น แต่โยทการู้ว่าชัชรัณมอง โยทกายิ้ม แล้วเดินไม่รู้ไม่ชี้ออกไป ชัชรัณมองตามแบบอาวรณ์นิด ๆ เจอกันทุกวันจนเป็นความเคยชิน ผูกพันนิด ๆ
ส่วนดูทีวี คอนโดเซม โยทกานั่งมองขวดน้ำเปล่า ด้วยสีหน้ายิ้ม ๆ เห็นหน้าเซมที่โผล่มาหลังขวดน้ำดูหน้าบิดเบี้ยว โยทกาแกล้งตกใจ “พะยูน!!”
“ตบปาก! นี่นางฟ้าชัด ๆ ปากเสียได้แสดงว่าสติยังอยู่ครบ เห็นนั่งมองขวดเปล่าแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ คิดว่าเครียดงานจนสติขาดซะแล้ว”