บทละครโทรทัศน์ เหมือนคนละฟากฟ้า ตอน 11
บทโทรทัศน์ : เบญจธารา
บนตึกโรงแรมบลูมูน ภุชงค์คุยโทรศัพท์มือถือกระวนกระวาย
“คุณแน่ใจนะว่าคุณเห็นคุณโยขึ้นลิฟท์มาแล้ว ขอบคุณมาก” ภุชงค์กดวางสาย
“จากล็อบบี้ขึ้นลิฟท์มาถึงตรงนี้ไม่น่าจะเกินสิบนาที นี่มันจะครึ่งชั่วโมงแล้วนะคุณ”
กุสุมาเดินมาจากอีกมุมหนึ่ง เห็นชัดว่ากุสุมาตั้งใจที่จะรอ “หรือว่าคุณโยเขาเปลี่ยนใจ”
“คุณโยไม่เคยผิดนัดผม มันต้องมีอะไรแน่ๆ” ภุชงค์เดินเข้าไปในตึกทันที
ภุชงค์รีบเดินเข้ามาที่ลิฟท์ กุสุมาตามเข้ามา เจนจันทร์ออกมาจากลิฟท์พลางโทรศัพท์หาโยทกา
“โยล่ะคะ / คุณโยอยู่ไหนครับ”
“อ้าว โยส่งไลน์ว่าจะมาที่นี่ เจนจะแวะมาหาแต่โยไม่รับสายเลยค่ะ” เจนจันทร์ยังคงโทรหาโยทกา
เสียงสัญญาณโทรติดแต่ไม่มีคนรับ กุสุมาฟังอย่างสนใจ ได้ยินเสียงอะไรไหมคะ ภุชงค์หยุดฟังแล้วเดินตามเสียงจนเจอมือถือของโยทกาตกอยู่ที่พื้น ภุชงค์มองเห็นว่าเป็นสายตัวเองที่เรียกเข้าอยู่ ภุชงค์กดวางสายมือถือก็เงียบไป “มือถือคุณโยอยู่นี่”
กุสุมาเอะใจ “มือถืออยู่นี่แล้วตัวเขาไปไหน?
เจนจันทร์ห่วง “คงไม่ได้โดนใครลากไปอีกนะ”
“ลากไปอีก…?” ภุชงค์มองไปรอบๆ มีแค่บันไดหนีไฟ กับทางออกไปสระว่ายน้ำ ภุชงค์กดมือถือ
“ธนิตย์เช็คกล้องวงจรปิดทางเดินฟลอร์สระว่ายน้ำให้ผมด่วนที่สุด!”
ตึกเล็ก บ้านวริศรักษ์ กิ่งกาญจน์อยู่กับคุณผ่อง ชัชรัณ เพ็ญศรีในห้องรับแขก
“ทำบุญใหญ่ให้คุณน้าสินีเหรอคะ”
“วันเกิดแม่ตาชัชทุกปี ส่วนใหญ่เราก็จะทำบุญเล็ก ๆ...แค่ยายกับชัชสองคน”
“ศรีก็คิดถึงพี่สินีนะคะ ในฐานะน้อง ถึงพี่สินีจากไปตั้งยี่สิบปีแล้ว..แต่ตอนนี้เราจะมีหนูกิ่งคิดถึงพี่สินีเพิ่มอีกคนในฐานะ..ว่าที่หลานสะใภ้” กิ่งกาญจน์เขินวางหน้าไม่ถูก
“น้าศรีเขาพูดถูกนะ..พออายุมาก ๆ จะให้คิดจัดงานใหญ่ เหมือนเมื่อสมัยยังมีแรง มันก็ไม่ค่อยไหว ยายอยากจัดงานให้คนได้ระลึกถึงสินี วริศรักษ์ อีกครั้ง หนูกิ่งพอช่วยยายได้ไหมจ๊ะ”
“กิ่งยินดีที่จะช่วยเต็มที่เลยค่ะ คุณยายอยากจะให้จัดงานลักษณะไหนคะ”
“ชัชมีความเห็นว่ายังไง”
ชัชรัณรู้ว่าเสนอไปก็ไม่มีประโยชน์ “แล้วแต่คุณยายจะเห็นสมควรครับ”
เพ็ญศรีเสริมทันที “คุณชัชพูดถูกที่สุดเลยค่ะ สิ่งที่คุณท่านเห็นว่าสมควรหมายความว่า คุณท่านจะต้องคิดมาอย่างดีแล้วเพื่อคนที่ท่านรักทุกคน” เพ็ญศรีมองที่กิ่งกาญจน์เป็นการส่งให้สุดๆ
“การมีผู้ใหญ่ที่เป็นผู้นำที่ดีให้เราเดินตาม มันเป็นความโชคดีจริงๆนะคะ”