รีเซต

บทละครโทรทัศน์ เหมือนคนละฟากฟ้า ตอน 15 หน้า 5

บทละครโทรทัศน์ เหมือนคนละฟากฟ้า ตอน 15 หน้า 5
Pannaput_tvs
15 พฤษภาคม 2560 ( 03:04 )
4.7M
เหมือนคนละฟากฟ้า ตอน 15
14 หน้า

ชัชรัณค่อย ๆ ขยับลงไปใกล้เรื่อย ๆ “หลับลึกแบบนี้ก็ดี...”โยทกาทนไม่ไหวลืมตาขึ้น “ใกล้เกินไปแล้ว..”

“ไม่นะ...ยังห่างตั้งเยอะ” โยทกาขยับขึ้นมานั่ง  ชัชรัณขยับห่างออกมา “คุณจะทำอะไร”

“แล้วคิดว่าผมจะทำอะไร”

“ไม่ว่าจะทำอะไร   สุภาพบุรุษอย่างคุณคงไม่เอาเปรียบฉันแน่นอน”

“ดักคอกันแบบนี้  คิดว่าจะทำให้ผมไม่กล้าใช่ไหม?”

“ไม่ใช่ไม่กล้า  แต่ฉันเชื่อว่าคุณไม่ใช้กำลังกับผู้หญิงที่เขาไม่เต็มใจ”

“ปากว่าเชื่อ  แต่เสียงคุณไม่มั่นใจเลยนะ” โยทกาเสียหน้าที่โดนจับได้ว่ากลัว “กลัวเหรอ”

“ขอเตือนว่าอย่าเล่นเขย่าประสาทฉัน  เพราะฉันแค่ไม่สบาย  แต่แขนขาฉันมันปกติ”

ชัชรัณยิ้มขำแล้วหยิบยากับแก้วน้ำยื่นให้

“ผมรู้ว่าคุณเก่ง...ไม่งั้นคงไม่เป็นลมหรอก...ครบสี่ชั่วโมงแล้ว  ผมจะปลุกคุณมากินยาซ้ำอีกสักที”

โยทการับยามากิน  เห็นชัชรัณมองมาด้วยสายตาอ่อนโยน  โยทกาส่งแก้วคืน “ขอบคุณนะคะ”

โยทกาพูดจบก็ล้มตัวลงนอนหลับตา ชัชรัณลงนอน โยทกาค่อย ๆ หันมาแอบมองชัชรัณที่นอนหลับ  โยทกานอนตะแคงมองด้วยสายตาปลื้มๆ ผ่านเวลาเห็นว่าโยทกาหลับไปแล้ว  โยทกานอนตะแคง  ชัชรัณนอนมองโยทกา  ชัชรัณค่อยๆ ยื่นมือไปสัมผัสเหมือนจะวางมือบนมือโยทกา

“ฉันจะไม่ทิ้งคุณ!”

ชัชรัณยิ้มวางมือบนมือโยทกาที่หลับสนิท  ชัชรัณมองโยทกาด้วยสายตาอ่อนโยน มือของชัชรัณจับปลายมือ    โยทกาไว้

 

เช้าวันใหม่ ห้องนอนชัชรัณ มือโยทกายังอยู่ในท่าที่ถูกชัชรัณจับไว้เมื่อคืน  แต่ไม่เห็นชัชรัณแล้ว โยทการู้สึกตัวตื่นขึ้นมามองทั่วห้องไม่เห็นชัชรัณ  โยทกาลุกขึ้นนั่งมองไปทางหน้าต่างด้านนอกที่เช้าแล้ว โยทกาสีหน้าดูดีมากขึ้น พอนั่งตั้งสติก็บิดขี้เกียจแบบเต็มที่มาก  แล้วจะทิ้งตัวนอนต่อ

“ตัวขี้เกียจ” โยทกาชะงักหันกลับไปตามเสียง  ตอนนี้เห็นชัชรัณยืนยิ้มมองอยู่ที่ประตู ชัชรัณเดินเข้ามานั่งที่เตียง  แล้วใช้หลังมือแตะหน้าผาก  โยทกานั่งนิ่ง “ยังมีไข้นิดหน่อย  ผมจะออกไปที่หมู่บ้าน คุณอยู่ที่นี่คนเดียวได้ไหม”

“ฉันอยากไปด้วยค่ะ  อยู่ที่นี่ไม่มีอะไรให้ทำ  จะได้ช่วยงานคุณด้วยไงคะ”

“ถ้าภายในสองวันนี้นี้งานที่หมู่บ้านเคลียร์หมด  เราจะกลับกรุงเทพฯ”

โยทกาดีใจ “จริงเหรอคะ”

“ที่ดีใจมากเนี่ย  เพราะอะไร”

“เพราะมิชชั่นฉันคอมพลีต  คุณยกโทษให้ฉันแล้ว”

“การที่ผมยกโทษให้คุณมันสำคัญขนาดนั้นเลยเหรอ”

โยทกายิ้มไม่ปิดความรู้สึก “ถ้าคุณเคยแคร์ใครสักคน  คุณจะรู้ว่าการที่เขาอภัยให้มันสำคัญมากขนาดไหน”

สายตาวิบวับของโยทกาทำให้ชัชรัณเกือบจะหลุดยิ้ม  แต่เห็นโยทกามองด้วยอาการจับผิดทำให้ชัชรัณลุกขึ้น

“อย่าช้า...แล้วก็ล้างคราบน้ำลายด้วย” โยทกายกสองมือลูบดูด้วยอาการตกใจ ชัชรัณยิ้มขำ “นี่คุณอำฉันเหรอ”

ชัชรัณหัวเราะแล้วเดินออกไป โยทกามองตามชัชรัณด้วยอาการยิ้มปลื้ม

 

ห้องทำงานกิ่งกาญจน์ กุสุมาเข้ามาที่ออฟฟิศด้วยท่าทีรีบร้อน เห็นกิ่งกาญจน์กำลังเดินเข้าห้องทำงาน กุสุมารีบตามเข้าไป กิ่งกาญจน์หันมายิ้มให้  แต่รอยยิ้มไม่สดใสเลย  “พี่กิ่ง...พี่โอเคขึ้นไหม?”


14 หน้า