บทละครโทรทัศน์ พยัคฆ์ร้ายสาย(ส)ลับ ตอนที่ 16 หน้า 4
เคนตอบอย่างมั่นใจ “ก็คงรวม ๆ มั้งครับ เสื้อผ้า หน้าผม ฉาก แสงสี เพลง ความสวยของนางโชว์ แล้วก็การแสดงที่ลงตัว”
“ไม่ใช่เลย นางโชว์ที่ดี ไม่จำเป็นต้องมีเวที ฉาก แสงสีเสียง เสื้อผ้า เครื่องประดับหรู ๆ หรือแม้แต่การแต่งหน้าเริ่ด ๆ นั่นน่ะแค่ส่วนประกอบ หัวใจของโชว์อยู่ที่หัวใจของนางโชว์” เจ๊หว่างใช้นิ้วจิ้มไปที่อกซ้ายของเคน “แค่นั้น ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น”
“แล้วผมต้องทำยังไงครับ”
“ถ้าอยากเป็นยูซ่า ไม่ใช่แค่ทำท่าเลียนแบบยูซ่า แต่ต้องสวมวิญญาณยูซ่า คิดแบบยูซ่า รู้สึกแบบยูซ่า ส่องประกายออกมาจากข้างใน ให้เหมือนกับยูซ่า”
“ครับเจ๊”
“เลิก ‘ครับ’ ได้แล้ว แล้วต่อจากนี้ห้ามเรียกฉันว่า ‘เจ๊’ ให้เรียก ‘คุณแม่’”
“หะ ! เอาจริงเหรอครับเจ๊”
เจ๊หว่างหงุดหงิดขึ้นทันที “โอเค เลิกสอน”
เจ๊หว่างหันหลังเดินไปทันที พิ้งค์หน้าเสีย เคนมองตามเจ๊หว่างไป แล้วตัดสินใจพูด “ค่ะ คุณแม่”
เจ๊หว่างหยุด หันกลับมา ยิ้มหวาน “ต้องอย่างนี้สิ ลูกสาวแม่”
ฟีนิกซ์ ห้องเจน พุฒิพูดแล้วหัวเราะดังลั่น
“ค่ะคุณแม่”
เคนมองพุฒแบบเคือง ๆ “เฮ้ย ! ขำอะไร ไม่ตลกนะเว้ย”
“โอเค สัญญาว่าจะไม่หัวเราะแล้ว” พุฒิจะหลุดหัวเราะออกมาอีก แต่รีบหุบปากหยุดไว้ ก่อนพูดย้ำ
“ไม่แล้ว ทีนี้ไม่หัวเราะจริง ๆ”
“พี่เจนครับ ผมขอร้องล่ะ ให้ผมทำอะไรก็ได้ ขออย่างเดียว อย่าให้ผมต้องฝึกคาบาเร่ต์โชว์ต่อเลยครับ”
เจนถามนุ่ม ๆ เหมือนเห็นใจ “ไม่อยากฝึกต่อแล้วเหรอจ้ะ”
“ครับพี่เจน มันไม่ไหวจริง ๆ ของมันไม่ใช่ ยังไงมันก็ไม่ใช่”
เจนตอบเด็ดขาดดุดัน “ไม่ได้”
“โอ๋ย”
ซูซี่มองเคนอย่างเข้าใจความรู้สึก ก่อนเดินเข้าไปยืนตรงหน้าเคน
“เคนคะ พยายามอีกหน่อยนะคะ ซูซี่เอาใจช่วย”