บทละครโทรทัศน์ พยัคฆ์ร้ายสาย(ส)ลับ ตอนที่ 14 หน้า 3
ฟีนิกซ์ ซูซี่ยืนมองออกไปด้านนอก คิด ๆ น้ำตาก็ไหลออกมา เคนเดินเข้ามา หยุดยืนมองดูอยู่ครู่หนึ่งจึงตัดสินใจเรียก “คุณซูซี่”
ซูซี่รู้สึกตัว แต่ยังคงยืนนิ่งไม่หันไป เคนเดินเข้าไปหา
“ผมรู้แล้วว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น และคิดว่าคงไม่มีวันที่คุณจะยอมยกโทษ แต่ผม...”
ซูซี่หันขวับมาพูดสวนอย่างระเบิดอารมณ์ “หยุดพูดเถอะ ระหว่างเรามันไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น ไม่เคยมีอะไรเป็นความจริงสักอย่าง ฉันผิดเองที่เชื่อมาตลอด”
เคนอึ้งพูดไม่ออก
“คุณเคน คุณไม่จำเป็นต้องมาทำดีกับฉันหรอก คนเลว ๆ อย่างฉันมันสมควรแล้วที่จะต้อง ‘เจ็บ’ สมควรที่จะไม่มีใครรัก สมควรที่จะต้องสูญเสียทุกอย่าง”
“แต่คุณไม่ใช่คนเลว”
“คุณรู้ได้ยังไง ฉันคิดแม้กระทั่งจะกำจัดคุณ แล้วให้คิงมาแทนที่คุณตลอดไป อย่างนี้ยังเลวไม่พออีกเหรอ”
“แล้วเพราะอะไรคุณถึงได้คิดแบบนั้น”
“เพราะฉันรักเขาไง” น้ำตาซูซี่ทะลักออกมา พร้อมเสียงที่ตะเบ็ง “ฉันรักเขา ฉันรักเขา ได้ยินไหม”
“นี่ไง”
“นี่ไงอะไร”
“นี่ไงที่บอกให้รู้ว่าคุณไม่ได้เป็นคนเลว คนเลวรักใครไม่เป็นหรอก คุณอาจแค่เคยผิดพลาดมาบ้าง แต่คุณไม่ใช่คนเลว”
คำพูดของเคนทำให้ซูซี่นิ่ง มองหน้าเคนเหมือนได้รับการปลดล็อคบางอย่าง เคนกุมมือซูซี่อย่างให้ความหวัง
“เชื่อผมเถอะ คุณไม่ใช่คนเลว และคุณสามารถเปลี่ยนตัวเองได้ ทั้งหมดขึ้นอยู่กับตรงนี้”
เคนชี้นิ้วไปที่อกข้างซ้ายของซูซี่ ซูซี่ขยับถอย เพราะนึกว่าเคนจะจิ้มหน้าอก “ทะลึ่ง”
“ผมหมายถึงหัวใจ คนเราจะเป็นยังไง ก็ขึ้นอยู่กับใจเราเท่านั้นแหละ” ซูซี่มองเคนอย่างประทับใจ
ห่างออกไปไม่มากนัก พิ้งค์ยืนมองดูคนทั้งสอง ด้วยความรู้สึกที่ซ้อนทับกันหลายชั้น ทั้งเห็นใจซูซี่ ขณะเดียวกัน ก็ระแวงว่าซูซี่จะเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเคนอีกครั้ง
บ้านธงรบ ชิปปี้ แม้กกี้ และลูกน้องคนอื่นยืนเรียงแถว ธงรบเดินมองหน้าทีละคน
“มีใครได้ข่าวพวกมันมั่ง” ธงรบชี้หน้าทีละคน “แก แก แก แก แก...”
ทุกคนนิ่งหลบสายตาธงรบ ธงรบหงุดหงิดจนระเบิดอารมณ์ออกมา