บทละครโทรทัศน์ พยัคฆ์ร้ายสาย(ส)ลับ ตอนที่ 3 หน้า 4
เบื้องหน้าพิ้งค์ เคนเดินมาหน้าเป๋อ ๆ เหมือนอยู่ในภวังค์ “เคน”
พิ้งค์รีบตรงเข้าไปหาเคน “เคน ! มาทำอะไรเนี่ย เจ็บอยู่ไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงไม่นอนพักล่ะ”
ตลอดที่พิ้งค์พูด เคนมองพิ้งค์เหมือนไม่เคยรู้จักพิ้งค์มาก่อน งงว่าผู้หญิงคนนี้กำลังพูดเรื่องอะไร ขณะที่พิ้งค์ก็งงกับอาการของเคน พิ้งค์จ้องหน้าเคนเขม็ง เรียกเสียงดังเสียงแข็งขึ้น “เคน ! เคน !”
อาการตีหน้ามึนของเคน ทำเอาพิ้งค์ชักยัวะ
“ไม่ต้องมาทำฟอร์มเลยนะ พูดมาให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้ ว่ามาทำอะไรที่นี่”
จังหวะนั้นเอง พุฒิก็เดินเข้ามา ทำทียกมือตะโกนเรียก “เฮ้ย เคน”
พุฒิเดินเข้ามา “ไอ้เคน หาตั้งนาน ที่แท้ก็มายืนมึนอยู่ตรงนี้เอง”
“พุฒิ นี่มันอะไรกัน ?”
พุฒิตีงง “อ้าว พิ้งค์ มานี่เหมือนกันเหรอ”
“บอกมา ว่ามาทำอะไรกันที่นี่ แล้วนี่เคนเป็นอะไร”
“คือ ... ไอ้เคนมัน ... มันกินเหล้าหลายขนานไปหน่อย ก็เลยเมาจะสติหลุดลอยไปนู้น” พุฒิชี้ไปบนท้องฟ้า
“เอาเป็นว่า ... พามันกลับไปนอนก่อนดีกว่า ไป! ไอ้เคน ไป!” พุฒิดึงเคนไป เคนขืนตัวแบบงง ๆ “ไปไหนเหรอ”
“ไปเหอะน่า” พุฒิกระชิบกับเคน “ขืนอยู่นาน ถึงขั้นตายได้เลยนะเว้ย”
พิ้งค์มองตามอย่างรู้สึกค้างคาใจ “อย่าเพิ่งไปสิ คุยกันให้รู้เรื่องก่อน”
พุฒิรีบพาเคนเดินแจ้นไปไม่หยุด บับเบิ้ลกับเจ๊สาได้ยินเสียงพิ้งค์โวยวาย เลยเดินกลับเข้า “พิ้งค์ มีอะไรเหรอ”
“นั่นสิ โวยซะลั่นเชียว”
“ฉันเจอเคน”
เจ๊สา/บับเบิ้ลพร้อมกัน “หา!”
“เจอเคน ที่ไหน เมื่อไร”
“ที่นี่ เมื่อกี๊นี้เอง”
“เคนมาทำอะไรเหรอ”
“นั่นสิ เขาไม่ยอมบอก ดูแปลก ๆ เหมือนไม่ใช่เคนเลย” คำบอกเล่าของพิ้งค์ ทำเอาเพื่อนทั้งสองยิ่งมึนตึ๊บ
พุฒิดึงเคนมาที่รถมอเตอร์ไซค์ “ไอ้เคน แกไปไหนมาวะ ฉันอุตส่าห์ตามแกมา เผลอแป๊บเดียว แวบหายไปแล้ว ยังดีนะเนี่ย ที่ไอ้พวกนั้นไม่มาเจอ” เคนไม่ตอบ พุฒิหันมามองหน้าเคน “เฮ้ย ! ได้ยินหรือเปล่าเนี่ย”
เคนมองหน้าพุฒิงง ๆ “คุณเป็นใครกันน่ะ”