รีเซต

บทละครโทรทัศน์ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 9 หน้า 2

บทละครโทรทัศน์ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 9 หน้า 2
17 สิงหาคม 2558 ( 13:18 )
1.5M
ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 9
14 หน้า

ยักษ์เปิดประตูรับเสือ  และพามาสมทบกับจ่าส่งและผจก.โรงแรมกำลังมองภาพเหตุการณ์ผ่านทางจอมอนิเตอร์อย่างลุ้นระทึก  

“เกิดเรื่องใหญ่แล้วหมู่ ผู้หมวดยังติดอยู่ในห้องน้ำ” ยักษ์รีบบอก 

เสือตกใจ “อะไรนะ ไปติดอยู่ในนั้นได้ยังไง”

“พอดีลืมเปิดสวิทซ์กล้อง ผู้หมวดแกเลยเข้าไปเปิดน่ะหมู่”

“ไม่ได้การ พวกเราบุกเข้าไปช่วยกันดีกว่า”

จ่าส่งห้าม “เฮ้ยไม่ได้ หมวดเค้าวิทยุสั่งเมื่อกี้ ให้เรารอดูเหตุการณ์ไปก่อน”

เสือได้ยินแล้วก็ขัดใจ นึกเป็นห่วงลูกพี่ 

 

คิมูระกำลังพูดภาษาญี่ปุ่นเกริ่นถึงที่มาของการเจรจาครั้งนี้  ชัชชัยกำลังตั้งใจฟังอย่างเอาใจ ขณะที่บูรพายังเหลียวมองไปที่ห้องน้ำอีกครั้งเหมือนยังไม่หายสงสัย ก่อนจะกวาดมองไปรอบๆห้องอีกครั้ง

ยากูซ่าแปลที่คิมูระพูดให้ฟัง “คุณคิมูระบอกว่ามีความยินดีมากที่เราสองกลุ่มจะได้ร่วมงานกัน  แต่คุณคิมูระสงสัยอยู่ว่าทางคุณเจริญจริงจังกับเรื่องนี้มากแค่ไหน”

บูรพามองมาหยุดที่จุดหนึ่ง มันคือที่ช่องระบายอากาศ เขาเริ่มรู้สึกสังหรณ์ใจหนักหน่วง

“ชัวร์แน่นอน ป๋า..เอ๊ย คุณเจริญตั้งใจกับเรื่องนี้มาก ขอเพียงแค่คุณคิมูระยอมสนับสนุน ทางเราก็ยินดีที่จะทำงานรับใช้อย่างเต็มที่”

ยากูซ่าแปลให้คิมูระฟัง  แต่แล้วทุกคนในวงสนทนาก็ต้องแปลกใจเมื่อจู่ๆบูรพาก็ลุกเดินจากโซฟาไปยืนมองช่องระบายอากาศ บูรพามองเข้ามาที่จอมอนิเตอร์ ทำเอาตำรวจทุกคนที่เฝ้าจับตาอยู่หนาวยะเยือก

จ่าส่งวิตก “มันเห็นรึเปล่าวะ” 

ยักษ์ไม่เชื่อ “เป็นไปไม่ได้หรอกจ่า กล้องอันนิดเดียวมันจะเห็นได้ยังไง”

จ่าส่งยังระแวง “ก็ดูมันจ้องสิ ตาเขม็งออกอย่างนั้น”

ชัชชัยมองบูรพาและหันมาฝืนยิ้มอิหลักอิเหลื่อให้พวกยากูซ่าอย่างนึกเสียหน้า ชัชชัยพึมพำ “ไอ้บูรพา นี่มันจะฉีกหน้ากันหรือไงวะ” เขาหันมายิ้มออกตัวกับยากูซ่า “ไม่มีอะไรครับ เพื่อนผมมันขี้ระแวงแบบนี้เองน่ะครับ”

บูรพาหันมามองยากูซ่า “บอกขอโทษคุณคิมูระด้วย การเจรจาจบลงแล้ว”

“เฮ้ย!” ชัชชัยร้อง  

“นี่อะไรของแก คิดจะตุกติกหรือไง” ยากูซ่าหันไปบอกคิมูระ คิมูระกลับมองหน้าบูรพาและไม่ออกอาการฉุนเฉียวเหมือนลูกสมุน

ชัชชัยโวย “แกเป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีกวะบูรพา นี่แกกำลังจะทำให้งานมันล่มอยู่นะ”

บูรพามองไปทางคิมูระ และชี้หนักๆที่หางตา คิมูระ….เอะใจ…เหลือบมองไป  และพยักหน้าเข้าใจ

ชัชชัยงง “มีอะไรกันงั้นเหรอครับ” 


14 หน้า