บทละครโทรทัศน์ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 8 หน้า 5
“บูรพาคุณกำลังเข้าใจผิดนะคะ”
บูรพาไม่สนใจยกดอกไม้ขึ้นมาดู “รู้มั้ยผมซื้อดอกไม้นี้ตั้งแต่เมื่อวาน ตั้งใจว่าวันนี้จะรีบมาหาคุณ แต่กว่าผมจะออกมาได้มันก็ค่ำแล้ว แต่ก็ดีไปอย่าง มันทำให้ผมได้รู้จักคุณมากขึ้น”
ธิชาอึ้ง “บูรพา มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะ”
บูรพาต่อ “ทำไมนะ ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับคุณ ผมมักมาสายเสมอ” ธิชาโกรธขึ้นมาทันที “ผมถามคุณแค่คำเดียว คุณกับเค้า หรือคุณกับผมอย่างไหนสำคัญกว่ากัน”
“ฉันกับพี่ชายของคุณ เราไม่ได้มีอะไรกัน ฉันไปหาเค้าเพื่อขอโทษเค้าเรื่องเมื่อวานเท่านั้นเอง”
“ขอโทษเค้าเหรอ...ทำไมต้องไปขอโทษมันด้วย มันต่างหากที่ควรจะขอโทษผม ขอโทษคุณ มันกำลังแย่งคุณไปจากผม คุณได้ยินมั้ย ธิชา มันกำลังแย่งคุณไปจากผม”
”แต่เค้าเป็นพี่ชายของคุณนะคะ”
“ไม่ ! มันไม่ใช่พี่ผม…”
ธิชามองบูรพาอย่างไม่เชื่อสายตา “คุณคิดอย่างนั้นจริงๆเหรอ นี่เป็นคำพูดที่ออกมาจากใจของคุณใช่มั้ย”
“ใช่ แล้วคุณอย่าคิดนะว่าจะเปลี่ยนความคิดผมได้ ธิชา ยังไงผมก็ไม่มีวันให้อภัยเค้าแน่...ผมไม่มีวันให้อภัย”
ไม่ทันขาดคำธิชาก็ตบหน้าบูรพา แต่ดูราวกับเธอเป็นฝ่ายชอกช้ำเสียเอง “คุณมันเห็นแก่ตัว คุณไม่เคยแคร์อะไรเลยนอกจากความเจ็บปวดที่ผ่านมาของตัวเอง ฉันผิดหวังในตัวคุณ บูรพา” ธิชาขับรถออกไป
บูรพามองตามเธอไปด้วยความเศร้าใจ
ธิชาเข้าคอนโดมาด้วยน้ำตานองหน้าแล้ววิ่งเข้าห้องนอนไป
ปูมองตามอย่างงงๆ เธอตามไปเคาะประตูห้อง “ธิชา ขอฉันเข้าไปหน่อยได้มั้ย มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นงั้นเหรอ”
“อย่ามายุ่งได้มั้ย ฉันอยากอยู่คนเดียว” ธิชานั่งร้องไห้บนเตียงเอื้อมมือไปคว้าโคมไฟที่บูรพาซื้อให้ แล้วถอดปลั๊กปาทิ้งไป โคมไฟหล่นกับพื้น แตกไม่แตกไม่รู้ แต่ธิชาร้องไห้เสียใจที่ไปผูกพันกับคนชื่อบูรพา
รถบูรพาจอดอยู่ริมแม่น้ำ เขาออกมายืนครุ่นคิดอะไรคนเดียวที่ถนนริมแม่น้ำซึ่งเขากับธิชาเคยมาเดินเล่นด้วยกัน
”ทำไมต้องเป็นธิชาด้วย ทำไมต้องเป็นธิชาด้วย!” บูรพาเหม่อลอยก่อนจะตบฝ่ามือกับสันเขื่อนหนักๆ เพื่อระบายอารมณ์ที่สับสนอยู่ในใจ
วันต่อมา ที่ห้องทำงานบารมี ทัศน์กำลังรายงานบารมี ซึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน
“คนของเสี่ยเจริญที่ชื่อบูรพา เป็นตัวปัญหาของเรา แค่มาอยู่ไม่ถึงเดือน มันกลับเป็นคนที่มีบทบาทมากที่สุดในกลุ่ม” บารมีกำลังบรรจงตัดแต่งกิ่งต้นบอนไซอย่างพิถีพิถัน “แผนที่จะจำกัดอำนาจเสี่ยจิวของเรา ก็ต้องมาพลาดเพราะมัน ลือกันว่าตอนนี้มันกำลังติดต่อกับพวกยากูซ่าเพื่อขอทุนมาเป็นผู้ผลิตยาเสียเอง ขืนปล่อยให้หมากตานี้เดินแต้มสำเร็จ ซักวันเราอาจจะเป็นฝ่ายลำบาก”