รีเซต

บทละครโทรทัศน์ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 14 หน้า 6

บทละครโทรทัศน์ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 14 หน้า 6
21 สิงหาคม 2558 ( 12:36 )
1.5M
ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 14
14 หน้า

“ช่างมันเหอะ สมน้ำหน้ามัน ปล่อยให้มันซัดกันเองนั่นแหละ ดีแล้ว ไม่เปลืองแรงมือกฎหมายอย่างเรา”

ตะวันฉายเดินเข้าเต๊นท์มาดื่มน้ำ ได้ยินเข้าพอดี “ข่าวอะไรเหรอ”

สิบเวรส่งนสพ.ให้  “ผู้หมวดเห็นรึยังครับ เมื่อคืนนี้เสี่ยเจริญหัวหน้าแก๊งค์ค้ายาถูกเก็บ”

“ยังไม่เจอศพครับ แต่สันนิษฐานเอาว่าคงม่องเท่งไปแล้ว นี่ยังไม่รู้เลยครับว่าใครจะมาเป็นหัวหน้าแทน”

ตะวันฉายรับหนังสือพิพม์มาดูด้วยสีหน้าครุ่นคิด แต่แล้วก็ได้ยินเสียงแตรรถดังขึ้นเมื่อหันมองไปจึงเห็นทัศน์ที่นั่งอยู่ในรถกำลังโบกตะเบ๊ะทักทาย

 

ทัศน์กำลังนั่งคุยอยู่กับตะวันฉายๆสวมเครื่องแบบครึ่งท่อนท่าทางออกเวรแล้ว  

“ผมเพิ่งได้ข่าวจากเพื่อนว่าคุณถูกย้ายมาอยู่ที่นี่ก็ประหลาดใจนิดหน่อย  เลยกะจะแวะมาดูให้เห็นกับตา  ไม่ยักรู้ว่าเป็นเรื่องจริง”

“จะสนใจเรื่องของผมไปทำไม ก็แค่ตำรวจธรรมดาๆ คนหนึ่ง”

“เมื่อก่อนผมก็เคยเป็นตำรวจเหมือนกับคุณ…. ผู้หมวด“

ตะวันฉายประหลาดใจ ทัศน์เปิดกระเป๋าให้ดูรูปตนเองในชุดตำรวจที่ถ่ายกับลูกและเมีย

“ภรรยากับลูกคุณน่ารักดี “

“คงงั้น แต่ตอนนี้กลายเป็นปุ๋ยไปแล้วทั้งคู่” ตะวันฉายอึ้ง ทัศน์ยิ้มและยักไหล่ “รู้มั้ย นี่อาจเป็นเหตุผลนึงที่ทำให้ผมถูกชะตากับคุณ คุณมีอะไรบางอย่างที่ทำให้ผมนึกถึงตัวเองในอดีต อาทิตย์นึงเจ็ดวัน ตะบี้ตะบันไล่จับคนร้ายไม่หยุดพัก แต่ผลสุดท้ายพองานผิดพลาด ก็โดนผู้ใหญ่ด่าเช็ด”

“เป็นเรื่องธรรมดาของระบบงาน ที่ไหนๆก็เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้”

“ใช่ เรื่องธรรมดา…แค่ถูกเพื่อนร่วมงานโยนขี้ว่ารับเงินผู้ต้องหา แค่ถูกสั่งย้าย แค่กลับมาบ้านและพบว่า…เมียกับลูกสาว กำลังถูกพรรคพวกของผู้ต้องหาเป็นขโยง….รุมข่มขืนอยู่ด้วยกัน” ทัศน์ยิ้มเหี้ยม “ลูกสาวผมเพิ่ง 12 เองนะ“

ตะวันฉายรับฟังอย่างสยดสยอง ทัศน์ค่อยๆลดอุณหภูมิบนสีหน้าลง…

เด็กเสิร์ฟหญิง อายุ 14-15 คนหนึ่งเอากาแฟมาเสิร์ฟให้ตะวันฉาย “กาแฟได้แล้วค่ะ”

ตะวันฉายเห็นแล้วอดไม่ได้ที่จะนึกถึงลูกสาวของทัศน์ ทัศน์ยิ้ม ทัศน์หัวเราะในคอ “ผมประทับใจอาชีพตำรวจก็ตรงนี้แหละ กลับเข้าบ้านแต่ละวัน ไม่เคยรู้ว่าจะเปิดประตูไปเจออะไรบ้าง เมียมีชู้  หรือลูกเปิดปาร์ตี้ยาอีอยู่ในบ้าน  หรือมีคนร้ายถือปืนนั่งรอเราอยู่”

“ผมเสียใจด้วย แต่ทำไมคุณถึงเล่าเรื่องพวกนี้ให้ผมฟัง”

“ก็บอกแล้วไงว่าคุณทำให้ผมคิดถึงตัวเองในอดีต หมายถึง…ถ้ามีอะไรที่ผมช่วยคุณได้ล่ะก็ ผมจะยินดีมากเลยทีเดียว” เขากระเถิบเข้าใกล้  “ผู้หมวด ท่านรองบารมีนิยมคนมีฝีมืออย่างคุณ แค่คุณยอมมาร่วมงานกับเรา  ผมรับรองว่าชีวิตของคุณจะไม่มีวันต้องเจอกับบทเรียนราคาแพงอย่างผม ไม่ต้องผจญกับปัญหาอย่างที่เจออยู่ทุกวันนี้  แค่คุณรับปาก….” 


14 หน้า