บทละครโทรทัศน์ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 7 หน้า 4
บูรพาหยุดมือหันมามองธิชา คนทั้งสองอยู่ใกล้ชิดกันในความเงียบ….ในความเงียบคนสองคนมองกันและกัน บูรพาเอื้อมมือไปเกลี่ยไรผมของธิชาที่ปรกยุ่งลงมาที่หน้าผากขึ้นไป ธิชาออกอาการเขินหน่อยๆ “ถ้าไม่ได้เจอคุณ ผมคงลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าตัวเองยังมีชีวิตอยู่” ธิชาเขินจนพูดไม่ออก แต่ยังสงวนท่าทีอยู่ “ผมมาหาคุณบ่อยๆ ได้มั้ย จะได้มาคุยกันอีก”
ธิชาทำไม่รู้ไม่ชี้ “ก็ตามใจคุณสิ แต่วันเปิดงานคุณต้องมาให้ได้ก็แล้วกัน”
บูรพายิ้มยืนยัน ธิชามีความสุข
โจกำลังเล็งไม้คิวและแทงเสยลูกสนุ๊กไปเต็มแรง ลูกกลมๆนั่นชิ่งอย่างสวยงามทำท่ากำลังจะลงหลุม แต่แล้วก็มีมือใครคนหนึ่งคว้าลูกไปเสียก่อน ตุ๊กกับโจเงยหน้ามองเห็นเสือยืนทักทาย
“หวัดดีจ้ะตุ๊กกับโจ เราสงสัยว่าเธอสองคนมียาเสพย์ติดในครอบครอง ขอค้นจ้ะ”
ตุ๊กได้สติก็ฉุดมือโจหันหลังจะเผ่นแต่ก็เจอตะวันฉายยืนดักอยู่เรียบร้อย
โจเห็นตะวันฉายก็ทำเป็นหัวเสีย “อะไรวะ ค้นอะไรกันทุกเดือนเนี่ยคุณตำรวจ เมื่อเดือนที่แล้วก็วิ่งไล่จับกันไปทีนึงแล้วนะ”
“อย่าพูดมากน่า เทของในกระเป๋าออกมาให้ค้นซะดีๆ”
“ไม่ให้ค้นโว๊ย มีอะไรรึเปล่า”
ตุ๊กตกใจที่กล้าหือตำรวจ “อีโจ !”
“หมู่ ดูทางนี้ไว้ เดี๋ยวผมขอค้นตัวเด็กนี่เป็นกรณีพิเศษ”
“ครับ”
ตะวันฉายลากตัวโจไปทางห้องน้ำ
“ปล่อยสิวะ ปล่อย โอ๊ย แน่จริงปล่อยก่อนสิวะ” โจร้องลั่น
“เฮ้ยๆ จะพาเพื่อนฉันไปไหน จะทำอะไรเพื่อนฉัน อย่านะ” ตุ๊กทำท่าจะตามไปด้วยความเป็นห่วง
เสือยืนขวาง “อยากโดนค้นเป็นกรณีพิเศษอีกคนเหรอไง”
ตุ๊กรีบยกแขนโอบป้องเนื้อตัว ด้วยความหวงแหน…..
ตะวันฉายคุมตัวโจเข้ามาในห้องน้ำ เห็นโจยังทำเป็นดิ้นรนเหมือนติดลม อาการคล้ายนางเอกหนังไทยโดนพระเอกฉุดเข้าป่า “อย่านะ จะทำอะไรฉัน ปล่อยฉันนะไอ้คนบ้าปล่อยนะปล่อย ปล่อย ฉันไม่ไปกับแก”
ตะวันฉายเอือมๆ “ไม่มีใครแล้ว!”
โจลืมตามามอง “อ้าวเหรอ แหม..กำลังมันส์” ตะวันฉายปล่อยโจ ต่างคนต่างหามุมสบายคุยกัน “หมวดทำอะไรอ่ะ คิดถึงหนูก็บอกดีๆก็ได้ ไม่เห็นต้องเซ็ตฉากขนาดนี้เลย”
“ยังจะมาพูดอีก เธอนั่นแหละหายไปไหนเป็นอาทิตย์ ทำไมไม่ส่งข่าว”