บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 22 หน้า 5
ตะวันฉายวิ่งปราดออกมาล่อเป้าและยิงถล่มเข้าไป แต่เขากลับเห็นคนร้ายเป็นเงาลางๆ วิ่งกันวุ่นวาย
บูรพาวิ่งออกมาจากประตู และกราดยิงสองมือวิ่งไป โดยมีตะวันฉายคอยยิงคุ้มกันให้ ยุทธโผจากที่ซ่อนขึ้นมายิง
ตะวันฉายรีบพลิกตัวหลบเข้าบ้านและปิดประตู ปรากฏว่าในเสี้ยววินาทีนั้นประตูก็ถูกกระสุนฉีกกระจุยหายไปเกือบค่อนบาน ตะวันฉายหายใจเฮือก…ที่รอดวินาทีมรณะไปได้ฉิวเฉียด เริ่มนึกห่วงบูรพาที่อยู่ข้างนอก
บูรพาวิ่งฝ่าดงหญ้าสูงท่วมหัวเพื่อไปที่รถ โดยมีสมุนของยุทธสองคนตามมาติดๆ บูรพาได้ยินเสียงฝีเท้าตามมาก็วาดปืนหันไป สมุนทั้งสองยกปืนขึ้นเล็ง ต่างฝ่ายต่างมองไม่เห็นกันเพราะต้นหญ้าที่พรางกันและกันเอาไว้ หากแต่หูยังได้ยิน…เท้าบูรพาย่ำถอยไปบนหญ้าช้าๆ เสียงสวบสาบ เท้าของสมุนทั้งสองย่ำตามมาบนหญ้า เสียงสวบสาบเช่นกัน บูรพาคิดหาทางออก
ธิชานั่งอุดหูหลบกระสุนในห้อง ตะวันฉายจะหลบกลับเข้ามาเพื่อหาที่พักเติมกระสุน เขาใช้มือควานกระสุนในกระเป๋ามาบรรจุก่อนจะหันไปบอกธิชา “อีกเดี๋ยวบูรพาจะย้อนกลับมาที่นี่ ทันทีที่บูรพาได้รถมา คุณต้องบอกให้เขาออกรถไปเลย”
“หมายความว่ายังไงคะ คุณคิดจะอยู่รับมือกับพวกมันคนเดียวงั้นเหรอ”
“มันจำเป็น…..ขืนขับรถออกไปด้วยกัน เราจะกลายเป็นเป้าให้พวกมันที่ดักอยู่ระดมยิง แต่ถ้ามีอีกคนคอยยิงสกัดมันเอาไว้ โอกาสรอดยังจะมีมากกว่า”
“ไม่! ฉันทำแบบนั้นไม่ได้”
ตะวันฉายหันไปทางธิชา “คุณต้องทำได้ธิชา แค่บอกบูรพาไปว่าผมจะหนีออกไปอีกทางก็พอแล้ว”
ธิชาเริ่มสังเกตว่าตะวันฉายไม่ได้สบตากับตนขณะคุย “นี่คุณมองไม่เห็นแล้วใช่มั้ย” ตะวันฉายนิ่งเงียบไป ธิชาได้แต่ตะลึง “ตะวันฉาย”
ตะวันฉายไม่ตอบ แต่หยิบสมุดบัญชีออกมาและฉีกปกสมุดเก็บไว้ ก่อนจะส่งเนื้อในให้ธิชา “เก็บมันไว้กับคุณจะปลอดภัยกว่า”
“ตะวันฉาย ฉันถามว่าคุณมองไม่เห็นแล้วใช่มั้ย”
ตะวันฉายพยักหน้ายอมรับ ธิชาได้แต่ตะลึง
สมุนสองคนยังเล็งปืนเดินหาบูรพา ก้อนหินถูกปาไปร่วงทางหนึ่ง สมุนทั้งสองตกใจหันไปยิงตามสัญชาตญาณ บูรพาเห็นประกายไฟจากปากกระบอกปืนก็เล็งยิงไปทันที ร่างของสมุนคนแรกถูกยิงผงะไป สมุนคนที่สองโจนหลบพร้อมทั้งยิงสวน บูรพากลิ้งหลบ และยิงไปขณะกลิ้ง บูรพาและสมุนสองกลิ้งมาประจันหน้ากันพอดี ทั้งคู่ลุกขึ้นนั่งบูรพายิงเด็ดหัวสมุนสองทิ้ง