บทละครโทรทัศน์ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 5 หน้า 4
บูรพาจะหมดสติมะรอมมะร่อ แต่ยังมีแรงพึมพำ….“บูรพา….บูรพา…..”
เสี่ยจิวเอามือกระชากแขนเสื้อบูรพาออก เผยให้เห็นรอยสักมังกรแดงเด่นชัด แล้วบูรพาก็หมดสติไป
เช้าวันใหม่ ที่ห้องพักบ้านเสี่ยจิว บูรพาค่อยฟื้นๆขึ้น และกวาดตามองไปอย่างงุนงง เขานอนอยู่บนเตียง ตัวได้รับการทำแผลเรียบร้อย บูรพาแข็งใจประคองกายลุกขึ้นนั่ง ชายหนุ่มเดินมาที่หน้าต่างและเลิกม่านมองออกไป สิ่งที่เห็นคืออาณาเขตอันไพศาลของบ้านเสี่ยจิว สมุนเดินยามกันอยู่เพียบ บูรพาประหลาดใจว่าตนมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร
บูรพาเดินกุมแผลมองหาคนในบ้านมาจนถึงบริเวณสระว่ายน้ำ เขาได้ยินเสียงตูมจากในสระ เมื่อมองไปก็เห็นหญิงสาวคนหนึ่งกำลังดำผุดดำว่ายอยู่ในน้ำ
เจิมฉัตรดีดตัวขึ้นมาเหนือผิวน้ำ…และโผว่ายมาหยุดพักที่ขอบสระ สักครู่ก็จึงเหลือบเห็นบูรพา…เธอส่งยิ้มให้เขาอย่างไม่ถือตัว “ส่งเสื้อคลุมให้หน่อยสิ” บูรพามองเห็นเสื้อคลุมจึงหยิบส่งให้เจิมฉัตรที่ขึ้นมาจากสระน้ำ “เมื่อคืนได้ยินเสียงเอ็ดตะโรโวยวายกันใหญ่ คงเป็นเพราะเธอสินะ”
บูรพาไม่แน่ใจ ได้สำรวจเนื้อตัวและเห็นร่องรอยการปฐมพยาบาลที่ทำไว้อย่างดี “ที่นี่ที่ไหน”
“ถ้าบอกว่าเป็นสวรรค์ เธอจะชอบมั้ยล่ะ” เจิมฉัตรเดินผ่านหลังบูรพา และเอ่ยถามข้างๆ หู “นางฟ้าที่นี่ใจดีนะ”
บูรพาเหลียวมามองเจิมฉัตร อึ้งไปหน่อยๆในจริตของเธอ เจิมฉัตรเดินไปนั่งที่เก้าอี้และจิบเครื่องดื่ม ปล่อยให้บูรพาเริ่มคิดเดาเอาเอง
บูรพามองไปรอบๆ “ที่นี่บ้านเสี่ยจิว?”
เจิมฉัตรยิ้มไม่ยอมตอบ แต่บุ้ยหน้าให้เขามองไปทางหนึ่ง นายเสริมสมุนคนสนิทของเสี่ยจิวเดินมาแต่ไกลลิบๆ “ป๋าคงให้คนมาตามแล้ว รีบไปเถอะ ขืนชักช้าจะเดือดร้อนไม่รู้ด้วยนะ”
นายเสริมเดินมาหยุดรอ บูรพาพยักหน้าอำลาเจิมฉัตรแล้วขยับจะปลีกตัวไป แต่เจิมฉัตรกลับเอื้อมมือมาแตะรั้งที่หลังมือของเขาเบาๆ เพียงแค่ปลายนิ้วนั้นก็หยุดผู้ชายได้ทุกคน เจิมฉัตรกระดิกนิ้วให้บูรพาก้มลงมา “พบป๋า..ต้องวางตัวตามสบาย และพูดแต่คำว่า“ใช่” เท่านั้น”
“แล้วถ้า “ไม่” ล่ะ”
“ฉันยังไม่เคยเห็นใครกล้าพูดอย่างนั้นเธอจะลองดูมั้ยล่ะ”
บูรพาคิดว่าคงไม่อยากลองเท่าไหร่นัก เขาเดินไปหานายเสริมๆเดินนำไปเงียบๆ ชายหนุ่มเดินไปได้สักระยะหนึ่งก็นึกอะไรขึ้นได้จึงเอ่ยถามนายเสริม “คนตะกี้เป็นลูกสาวเสี่ยจิวงั้นเหรอ”
นายเสริมชะงักกึกหันมาบอกสั้นๆ “คุณเจิมฉัตรเป็นภรรยาของป๋า”
บูรพาอึ้งไปเหลียวไปมองเจิมฉัตรอีกครั้ง เห็นเจิมฉัตรขยับๆมือเหมือนบ๊ายบายให้กับตน จึงได้แต่เดินตามนายเสริมไป