รีเซต

บทละครโทรทัศน์ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 17 หน้า 4

บทละครโทรทัศน์ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 17 หน้า 4
26 สิงหาคม 2558 ( 00:22 )
1.5M
ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 17
12 หน้า

ตะวันฉายยืนรอบูรพาอยู่เงียบๆ จนบูรพาตามออกมา “ถ้าพ่อเป็นอะไรไป….   ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับพ่ออีกครั้งเดียว…แกลืมตารางไปได้เลยบูรพา เพราะฉันนี่แหละจะเป็นคนเด็ดหัวแกกับมือ”

“ฉันรู้”

“คนที่โทรมาขู่แก…มันเป็นใคร”

“นั่นมันหน้าที่ของฉัน แกไม่เกี่ยว”

 “จนป่านนี้แกยังบอกว่าฉันไม่เกี่ยวงั้นเหรอ ทุกอย่างมันฉิบหายวอดวายขนาดนี้ แต่แกบอกว่าฉันไม่เกี่ยว…แล้วพ่อล่ะบูรพา พ่อไปเกี่ยวอะไรกับงานของแกด้วยทำไมพ่อต้องมารับเคราะห์เพราะแกแบบนี้”

“ฉันจะจัดการเรื่องนี้เอง แกไม่ต้องยุ่งอะไรทั้งนั้น หน้าที่ของแกคือดูแลพ่อให้ดีที่สุด”

“แล้วหน้าที่ของแกล่ะบูรพา…แกทำอะไร วิ่งหนีแล้วก็ทิ้งปัญหาไว้ข้างหลังงั้นเหรอ” บูรพา..สะเทือน..โดนใจดำ “แกบอกว่าจะจัดการเรื่องนี้เองใช่มั้ย งั้นฉันถามหน่อยเหอะ ห้าปีมานี่แกเคยจัดการกับอะไรได้นอกจากปัดกับโยนมันให้พ้นตัว แล้วปล่อยให้คนอื่นรับภาระ”

“อ้อ ได้โอกาสระบายออกแล้วงั้นสิ”

“ถ้าอยากจะระบายฉันคงใส่แกไปตั้งนานแล้ว แกหันไปดู มีใครในบ้านนี้บ้างที่ยังไม่เคยซวยเพราะแก”   

บูรพาเหลือบไปก็เห็นธิชาก็นึกละอายใจอยู่บ้าง “ฉันมันน่าหมดหวังสำหรับแกแล้วใช่มั้ย”

“ยังมีหวังบูรพา ไม่ใช่ตัวแก แต่เป็นความรักของพ่อกับแม่ที่อยู่ในเลือดของแกนั่นแหละเป็นแรงจูงใจเดียวที่ฉันยังคิดจะช่วยแกต่อไป แต่ฉันไม่มีวันจะพาไอ้ตัวอันตรายอย่างแกกลับบ้านเด็ดขาด คนอย่างแกมีที่เดียวเท่านั้นที่จะมีลมหายใจอยู่ได้ ก็คือในคุก”

บูรพารู้สึกว่าตะวันฉายกลับมาเป็นตะวันฉายที่เอาจริงอีกครั้งก็อดหนาวลึกๆไม่ได้ เขามองไปที่ธิชาก่อนจะเดินกลับไปขึ้นรถ ตะวันฉายมองตามก่อนจะเดินกลับเข้าบ้านไปเอาของบางอย่าง  ธิชามองตามเพราะไม่รู้ว่าตะวันฉายจะไปเอาอะไรมาให้น้อง  แต่ครู่เดียวตะวันฉายก็กลับออกมา

ธิชารีบรั้ง  “ตะวันฉายคะ  คุณจะทำอะไร”

ตะวันฉายแกะแขนธิชาออก “บูรพา….” บูรพาหันมา  ตะวันฉายโยนของอย่างนึงใส่พื้นตรงหน้าบูรพา  ปรากฏว่าเป็นกุญแจมือ “ของแก เก็บไว้ดีๆ และก็เตือนตัวเองไว้ มันคือสิ่งเดียวที่จะช่วยชีวิตแกได้ ตราบใดที่แกยังไม่ยอมสวมมัน อายุแกจะสั้นลง”

“แกมีปัญญาก็มาสวมให้ฉันสิ” บูรพาเตะกุญแจมือทิ้งไว้ก่อนจะขึ้นรถไป  

ตะวันฉายมองตามอย่างเคร่งเครียด  ขณะที่ธิชาก็มองตะวันฉายเพราะรู้ว่าเขาเอาจริงแน่นอน

 

เคี้ยงนั่งหน้าหงิกไอโขลกรอการกลับมาของบูรพา….โดยมีจ๊อดที่รอเป็นเพื่อนอยู่อย่างใจคอไม่ดี  เอาน้ำมาเสิร์ฟให้เคี้ยง “อย่าลืมทานยานะลุง เดี๋ยวจะเป็นอะไรไปอีก” 


12 หน้า