บทละครโทรทัศน์ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 18 หน้า 5
ป้าหัวเราะเขิน “หลานค่ะท่าน”
“อ้าวไม่รู้ เห็นยังสาวๆ นึกว่าน้อง.. โอ้แหมจ้ำม่ำดีจังไอ้หนู ขออุ้มหน่อยนะ ผมมันคนชอบเด็กซะด้วย” ท่านรองบารมีรับเด็กมาอุ้ม และหันไปทางกล้อง “ชื่ออะไรจ๊ะ“
“บอมครับ”
“ไหนน้องบอมถ่ายรูปคู่กับลุงหน่อยนะ มองกล้องสิลูก”
นักข่าวถ่ายรูปท่านรองบารมีกับเด็ก….แต่แล้วสายตาท่านรองบารมีก็เหลือบเห็นรถของทัศน์แล่นเข้ามาจอดห่างๆ กระจกหน้าต่างรถเลื่อนลง ทัศน์ก้มหัวให้ท่านรองบารมี สีหน้าแย้มยิ้ม
ท่านรองบารมีขึ้นมาคุยกับทัศน์บนรถ
“ตำรวจกำลังกวาดจับพรรคพวกหุ้นส่วนของเสี่ยเจริญ งานนี้คงได้พยานเพิ่มอีกหลายปาก”
“คงเป็นคราวหายนะของพวกมัน น่าสมเพชไอ้เสี่ยเจริญ สั่งสมอำนาจมาตั้งเกือบกี่สิบปี ต้องมาจบลงเพราะคนของตัวเอง”
“ตกลงท่านจะรอดูเฉยๆหรือครับ”
“โบราณเค้าว่า ไม้ล้มอย่าข้าม แต่คนล้ม… มันต้องซ้ำ”
ทัศน์ยิ้มที่เดาใจไว้ได้ถูก ด้านนอกเห็นหัวคะแนนกำลังพูดเชียร์ท่านรองบารมี “คนดีของสังคมไทย”
รถของกฤชกับยุทธแล่นเข้ามาจอดที่สวนอาหารแห่งหนึ่ง ทั้งสองมองเข้าไปในร้าน เฮียใช้และเฮียอื่นๆของแก็งค์ และทนายกำลังทานอาหารกันอยู่ ท่าทางกำลังเอร็ดอร่อยกับอาหารเป็นพิเศษหลังจากโดนกักตัวอยู่ร่วม 24 ชม. ท่าทางแต่ละคนกำลังเมาได้ที่
“เอาวะพวกเรา ฉลองให้เต็มที่ ฉลองให้กับอิสรภาพที่โดนกดขี่มา 24 ชั่วโมงเต็มของข้า”
“ตอนแรกผมนึกว่าเฮียจะแย่แล้วซะอีก”
“ฮึย แย่เย่ออะไร โธ่เอ๊ยไอ้พวกหมาต๋ามันจะแน่ซักแค่ไหน สุดท้ายเจอทนายมันก็ต้องปล่อยข้าออกมาจนได้ละว้า ใช่มั้ยคุณทนาย”
ทนายเมาหนัก “ครับเฮีย”
เฮียใช้หัวเราะชอบใจตบบ่าตบไหล่ทนายอย่างสนิทสนม เฮียใช้ดื่มเหล้าอีกคำสองคำก็หันไปสั่งลูกสมุน “เฮ้ย ขาดอะไรสั่งให้เต็มที่นะ เดี๋ยวอั้วมาพาน้องไปร้องไห้เดี๋ยว”
ยังไม่ทันขาดคำ พวกกฤชกับยุทธก็เข้ามายิงกราดใส่ เฮียทั้งหลายตายเป็นเบือ
เคี้ยงกับบูรพาคุยกัน
บูรพาปวดหัว “เรื่องของเรื่องมันเกิดจากชัชชัยเป็นตัวปัญหา ทั้งตำรวจ ทั้งท่านรองบารมีถึงได้มาบีบเราแบบนี้ผมว่าวิธีที่ง่ายที่สุดที่จะยุติปัญหาก็คือเราหยุดชัชชัยให้ได้”