บทละครโทรทัศน์ เสน่หาสัญญาแค้น ตอนที่ 9 หน้า 2
ประกายเดือนตัดสินใจพูด “ท่านรองฯคะ จะดีเหรอคะ อุตส่าห์มาทำงาน แต่ไม่ทำงาน นี่ถ้าท่านประธานทราบว่าคุณไม่ทุ่มเทให้บริษัทก็คงจะ”
นัครินทร์ลุกนั่งทันที “จะทำไม?! ท่านประธานของคุณแหละตัวดี ถึงว่าสิ..หมู่นี้เบี้ยวงานถี่ที่แท้ก็แอบซุกหญิงไว้ในบ้าน”
“ซุกหญิง??”
“ใช่!! พยาบาลคนใหม่..เซี๊ยะมาก!!” ประกายเดือน เก็ทอมยิ้มขำ นัครินทร์บ่น “มิน่าาา..ด่าเราอยู่นั่นล่ะ ให้ขยันมาทำงานงู้นงี้แล้วทีตัวเองล่ะ โห่..อู้งานพาสาวไปเที่ยว”
ประกายเดือนตาโต “อ๋อ..นี่เค้าไปเที่ยวกันด้วยเหรอคะ?”
“ก็เออสิ.. เฮ๊ย!! เกี่ยวอะไรด้วย??”
“เอ๊า!! แล้วท่านรองฯ มาเล่าให้ดิฉันฟังทำไม”
“ผมไม่ได้เล่าฮะ ผมบ่นฮะ บ่น เข้าใจมั้ยฮะ”
“เข้าใจค่ะ อ้อ! งั้นสรุปว่าวันนี้ยกเลิกนัดทุกอย่างเลยนะคะ รวมทั้งนัดเลี้ยงลูกค้าญี่ปุ่นคืนนี้ ทุ่มครึ่งด้วย”
นัครินทร์ตาโตทันที “ไม่ยกเลิก!! อันนี้เอา!!!”
“อ๊าววว??”
“คอนเฟิร์มลูกค้าญี่ปุ่น เลื่อนเร็วขึ้นด้วย เป็นทุ่มนึงห้ามเลท!!!”
ประกายเดือนเซ็ง “รับทราบค่ะ”
“และที่สำคัญ” ประกายเดือนชะงัก “คุณต้องไปกับผมด้วย!!”
“อะไรนะคะ??”
“นี่เป็นงานสำคัญ ลูกค้าคนนี้สำคัญมาก ถ้าท่านประธานทราบว่าคุณ ไม่ทุ่มเทให้บริษัท--มันคงจะไม่ดีแน่จริงมั้ยฮะ”
ประกายเดือนจ้องอย่างเคือง ก่อนจะสะบัดตัวออกไป นัครินทร์ตะโกนตามไล่หลัง ยิ้มกริ่ม “หกโมงเป๊ะออกนะฮะคุณเลขาฯ!! เอาวะ!! ถึงคุณเลขาฯจะไม่เซียะเท่าคุณพยาบาล แต่นางก็ขาวและอึ๋มนะคร้าบพี่คิน!!”
นัครินทร์โดดลงนอนโซฟาสบายอารมณ์ขึ้น
เครื่องบินร่อนลงจอดที่สนามบิน เขาใหญ่ นาคินทร์เดินลงมาแล้วเรียกปานตะวันที่ยังยึกยักอยู่ ไม่ยอมลง“จะลงมาดี ๆ หรือจะให้ผมอุ้มลงมา?”
ปานตะวันเคือง “ฉันลงเองได้”
นาคินทร์อมยิ้ม “ลงเองได้ก็ลงมาสิครับ”
ปานตะวันฮึดฮัดไม่เต็มใจ เหยียบบันไดพลาดเซลงมา นาคินทร์รับไว้ในอ้อมกอด 2 คนหน้าใกล้กัน ปานตะวันหวั่นไหวรีบผละออก
“ไหนว่าลงเองได้”
ปานตะวันจ้องหน้า “ตกลงคุณจะพาฉันไปไหนคะ..คุณนาคินทร์”