บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร หงส์ ตอนที่ 5 หน้า 3
“ทุกคนต่างก็มีความฝันกันทั้งนั้น”
“ความฝันของฉันคือทำให้คณะเฟิ่งหวงกลับมามีชื่อเสียงอีกครั้ง อาป๊าจะได้ภูมิใจในตัวฉันบ้าง...แล้วความฝันนายล่ะคืออะไร”
“ผมเคยฝันอยากมีชีวิตราบเรียบอยู่กับครอบครัวที่อบอุ่น พร้อมหน้ากันพ่อ แม่ ลูกเท่านี้ก็พอแล้ว ไม่ต้องมีชีวิตที่ยิ่งใหญ่ก็ได้ แต่น่าเสียดาย...ความฝันของผมไม่มีวันเป็นจริง”
“หวังว่าสักวันนายคงเจอคนที่ถูกใจ”
“ไม่รู้ว่าชาตินี้ผมจะเจอผู้หญิงคนไหนที่ทำให้ผมรักได้เท่าอาเหมยอีกหรือเปล่า”
ขณะที่ทั้งสองกำลังอยู่ในความโรแมนติกกันอยู่นั้น ตี๋เล็กก็ปราดเข้ามา ต่อยเปรี้ยงใส่หลง “มึงเป็นใครวะ สะเออะมายุ่งกับน้องหงส์ของกู” ตี๋เล็กถือโอกาสจับมือหงส์ หงส์จะสะบัดออก แต่ตี๋เล็กจับไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
“หงส์ไม่ได้เป็นของเฮียหรือของใครทั้งนั้น! ปล่อยหงส์นะ!”
หลงกำหมัดแน่นระงับโกรธ “ปล่อยคุณหนูหงส์ซะ ถ้ายังพอมีความเป็นลูกผู้ชายอยู่บ้าง”
ตี๋เล็กหันไปจ้องหน้าหลงอย่างเอาเรื่อง “กล้าออกคำสั่งกับกู มึงรู้มั้ยว่ากูลูกใคร”
“ไม่อายมั่งหรือไง ขนาดตัวเองยังไม่รู้ว่าเป็นลูกใคร ก็อย่าหวังเลยว่าคนอื่นจะรู้”
“ปากดีนักนะมึง” ตี๋เล็กเงื้อหมัดจะต่อยหลง แต่หลงหลบทัน หลงสวนกลับต่อยตี๋เล็ก ถูกปากครึ่งจมูกครึ่ง เลือดกำเดาไหล ตี๋เล็กเลือดขึ้นหน้า “มึง !!!” ตี๋เล็กชักมีดพกออกมากวัดแกว่ง จะแทงหลง หลงหลบทัน เตะมีดพกกระเด็นตกพื้น
หมวยกับกุ่ยพาเถ้าแก่สุงเข้ามาเห็นหลงกับตี๋เล็กกระชากคอเสื้อ เงื้อหมัด เตรียมจะตะบันหน้ากัน
“หยุด !พอได้แล้ว!!!” เถ้าแก่สุงเข้ามาห้ามทัพ ทั้งสองจึงยอมผละออกจากกัน
เต็กเดินตามเข้ามาพร้อมบอดี้การ์ด เห็นตี๋เล็กเลือดออกก็ตกใจ “ตี๋เล็ก ! เกิดอะไรขึ้นวะ” เต็กจ้องหน้าหลงราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
เต็กโวยวายลั่น โกรธจนควันออกหู “ไอ้หลงมันก็แค่ขี้ข้าเฮียไช้ กล้าดียังไงมาทำลูกอั๊วเลือดตกยางออก”
เถ้าแก่สุงตัดบท “ผู้ชายต่อยตีกันเป็นเรื่องปกติ เรื่องแค่นี้ ให้มันจบๆไปเถอะ”
ตี๋เล็กโพล่งขึ้นมา “อาแปะไม่ได้โดนต่อยก็พูดได้นี่”
“ตี๋เล็ก ! นั่งลงแล้วหุบปากให้สนิท ผู้ใหญ่เขาจะคุยกัน อย่าสอด”
ตี๋เล็กโมโห จำต้องนั่งลงตามคำสั่งเต็ก ไม่พอใจเถ้าแก่สุง
เถ้าแก่สุงเอ่ยขึ้น “ใครผิดก็ต้องว่าไปตามผิด แต่เท่าที่อั๊วรู้ คนที่เข้ามาหาเรื่องก่อนก็คือลื้อ ตี๋เล็ก”
ตี๋เล็กโวย “อาแปะไม่ยุติธรรม!ให้ท้ายแต่ไอ้ขี้ข้า ขืนปล่อยไว้อีกหน่อยมันคงลามเป็นขี้กลาก”
“ถ้าจะให้อั๊วลงโทษอาหลง ลื้อก็ต้องถูกลงโทษด้วยที่บังอาจเข้ามาก่อความวุ่นวายในถิ่นของอั๊วเอามั้ยล่ะ”
“ไอ้ตี๋เล็ก!อั๊วสั่งให้หุบปากไง! พี่ใหญ่ตัดสินยุติธรรมที่สุดแล้ว ลื้อนั่นแหละตัวก่อเรื่อง ยังไม่รีบขอโทษอาแปะสุงอีก”