บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร หงส์ ตอนที่ 17 หน้า 4
เต็กเดินเหมือนคนไม่มีจุดหมายปลายทางมาที่ริมแม่น้ำสภาพอิดโรย อดหลับอดนอนมาหลายคืน เต็กทรุดตัวลงนั่งที่ริมท่าน้ำ ผมเผ้ากระเซิง ไม่มีสง่าราศีของหัวหน้าแก๊งกระเรียนเลยแม้แต่น้อย
เต็กครุ่นคิดถึงเมื่อครั้งที่ตี๋เล็กยังมีชีวิตอยู่ ตอนเต็กเช็ดตัวให้ตอนตี๋เล็กเมาอ้วก บ่นแต่ก็รัก ตอนตี๋เล็กตายต่อหน้าต่อตาเต็ก เต็กกอดศพร่ำไห้ปานจะขาดใจ
เต็กกระอักเลือด พ่นพรวดออกมา ด้วยความตรอมใจ น่าสงสารมาก “อาตี๋เล็ก... ไม่มีลื้อ อั๊วก็ไม่รู้จะอยู่ต่อไปทำไม รออั๊วด้วยนะ ตี๋เล็ก...”
เต็กกำลังจะกระโดดน้ำฆ่าตัวตาย เสียงหนึ่งดังขึ้นมาก่อน “ช้าก่อน”
เต็กพูดโดยไม่ยอมหันกลับมาดู “อย่าห้ามอั๊วเลย ไม่สำเร็จหรอก”
“อั๊วไม่ได้จะห้าม แต่อั๊วอยากให้ลื้อรอก่อน”
“คนใกล้ตายจะต้องรออะไรอีก”
“รอเวลาที่ศัตรูของลื้อมันพบกับความพินาศ”
เต็กเอะใจในคำพูดของชายคนนั้น เหมือนคนที่เคยรู้จัก จึงค่อยๆหันกลับมาดู เต็กเห็นเสี่ยเล้งถือไม้เท้ายัน ขาขวาพิการเดินกะเผลกเพราะถูกยิง “เสี่ยเล้ง” เต็กแทบไม่เชื่อสายตาว่าเสี่ยเล้งยังมีชีวิตอยู่
บ้านเสี่ยเกา เสี่ยเกากับอาซารีบเดินมาตามโถงทางเดินมายังห้องรับแขกทันทีเมื่อรู้ว่าเสี่ยเล้งมาหา สมุนเสี่ยเกาโค้งคารวะเสี่ยเกา ก่อนเปิดประตูให้เสี่ยเกาเข้าไป เสี่ยเกาเห็นเสี่ยเล้งนั่งบนเก้าอี้รถเข็นหันหลังอยู่ เต็กยืนอยู่ข้างๆ
“เสี่ยเล้ง”
เสี่ยเล้งหันมา “ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ เฮียเกา”
“อั๊วได้ข่าวว่าลื้อ... ตายไปแล้ว”
“หากอั๊วยังไม่ได้ชำระแค้นพวกมัน อั๊วคงตายตาไม่หลับ”
“ตอนนี้นังหงส์ตัวแสบอยู่ในกำมืออั๊วแล้ว...”
“ก็ฆ่ามันซะสิ จะเก็บเอาไว้ทำไม” เต็กแค้น
“ไม่ต้องรีบร้อนขนาดนั้นก็ได้ เรายังมีเวลาเล่นสนุกกับพวกมันอีกเยอะ” เสี่ยเล้งปราม
“ขืนปล่อยเอาไว้ พวกพี่ๆของมันจะได้แห่กันมาช่วย” เต็กติง
เสี่ยเล้งหัวเราะในลำคอ “นั่นแหละที่อั๊วต้องการ”
“แผนลื้อเข้าท่าดีนี่ ใช้นังหงส์เป็นเหยื่อล่อ จะได้คิดบัญชีพวกมันพร้อมกันทีเดียว” เสี่ยเกาชอบใจ
“อีกไม่นาน ไอ้ธาม ไอ้ทรงกลด ไอ้ภรพ ไอ้คณิน จะวิ่งแร่มาให้อั๊วฆ่าถึงที่” เสี่ยเล้งยิ้มมุมปาก ตาวาวโรจน์ วางแผนไว้ในใจหมดแล้ว