บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร หงส์ ตอนที่ 7 หน้า 4
“ถึงเวลาที่หงส์จะต้องยอมรับความพ่ายแพ้แล้วใช่ไหมคะ ซินแส”
“การยอมแพ้อย่างท้อแท้ หดหู่มิใช่วิสัยของนักสู้ที่แท้จริง เพราะการยอมแพ้เช่นนั้นย่อมไม่อาจสร้างสรรค์นำพาความก้าวหน้าขึ้นได้อีก คุณหนูจงลุกขึ้นสู้ด้วยสติปัญญาอันอ่อนโยนเถิด แพ้หรือชนะมิใช่เป้าหมายสำคัญหรอก”
“ไม่รู้ว่าหงส์กลายเป็นคนอ่อนแอไปตั้งแต่เมื่อไหร่”
“แพ้ตัวเองจึงนับว่าแพ้ มีแต่คนอ่อนแอเท่านั้นที่ไม่เคยยอมแพ้ใคร... และนี่คือเคล็ดวิชาอ่อนสยบแข็งที่แท้จริง” หงส์ครุ่นคิดตามคำสอนของซินแสง้วงอย่างพินิจพิจารณา
บ้านไช้ไช้เดินโผเผลงบันไดมา เพิ่งจะสร่างเมาจากเมื่อคืน ไช้ถึงกับผงะเห็นภาพหลอนพวกคนงานจีนในร้านกลายเป็นอาซันและมือปืนที่ตายไป ร่างโชกเลือดยืนอยู่ ไช้ตกใจ “อาซัน ! พวกลื้อ...ตายไปแล้วนี่ !”
อาซันและเหล่ามือปืนที่มีรอยกระสุนยิงร่างจนพรุน เดินทื่อๆ ย่างสามขุมเข้ามาหาไช้อย่างจะทวงชีวิต
ไช้ตาเหลือกลาน โวยวายลั่น คว้าเอาข้าวของเขวี้ยงปาใส่ผีร้ายพวกนั้น “อย่า! อย่าเข้ามา! ออกไป ! ไป๊ !”
พวกคนใช้ในบ้านถูกไช้ปาของใส่แทนที่จะเป็นผีอาซัน พวกคนรับใช้งงเป็นไก่ตาแตกที่อยู่ๆ ไช้ก็ไล่ให้พวกตนออกไป
หลงกับหลิวได้ยินเสียงไช้โวยวายลั่นร้าน ก็รีบวิ่งเข้ามาดูไช้ด้วยความเป็นห่วง
“เฮีย ! นี่มันอะไรกัน”
“เกิดอะไรขึ้นเถ้าแก่ !”
“อาหลง ! ช่วยอั๊วด้วย !” ไช้หน้าซีดเผือด ปากสั่น หวาดกลัวไปหมด รู้สึกเหมือนกำลังจะเป็นบ้า
หลิวมองไช้ เริ่มสงสัยมีอะไรบางอย่างที่ไม่ชอบมาพากล
ห้องทำงานไช้ ไช้กระดกเหล้าต่างน้ำ ย้อมใจหลังจากเสียขวัญที่เห็นภาพหลอนเมื่อครู่ “โบราณว่าใจไม่ดีผีก็หลอน วิญญาณอาซันกับพรรคพวกคงแค้นอั๊วมากที่ส่งพวกอีไปหาที่ตาย”
“เถ้าแก่ดื่มมากไปแล้ว”
“กว่าอั๊วจะโค่นศัตรู ก้าวมายืนอยู่ตรงนี้ได้ ต้องฆ่าคนมาแล้วไม่รู้กี่ศพต่อกี่ศพ...แต่ไม่มีครั้งไหนที่อั๊วรู้สึกสูญเสียเท่านี้มาก่อน... คนเคยเห็นหน้ากันอยู่ทุกวันผ่านศึกเหนือเสือใต้ด้วยกันมาทุกทิศ อยู่ๆก็ต้องมาตายจาก เพราะความใจร้อนวู่วามของอั๊วแท้ๆ”
“อั๊วนึกว่าเถ้าแก่จะทำใจได้แล้ว”
“ทำใจเหรอ” ไช้หัวเราะ “อั๊วยังไม่อยากเชื่อเลยด้วยซ้ำว่าอาซัน...ตายแล้ว” น้ำเสียงไช้เศร้าลง หดหู่เมื่อระลึกได้ว่าอาซันคนสนิทตายจากไปแล้ว “ไม่รู้อีกกี่เดือนกี่ปีอั๊วถึงจะเชื่อว่าอาซันอีตายแล้วจริงๆ” ไช้ถอนใจเฮือกใหญ่ แล้วกระดกเหล้าต่อรวดเดียวจนหมด หลงมองไช้อย่างเข้าใจถึงความสูญเสียอันใหญ่หลวงของไช้