บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร หงส์ ตอนที่ 7 หน้า 5
หลิวแอบฟังอยู่ที่หน้าห้องทำงานไช้ ได้ยินเรื่องที่ไช้กับหลงคุยกันโดยตลอด “อาซันตายแล้วเหรอ” หลิวยกมือทาบอก ใจสั่นหวิวอย่างบอกไม่ถูก
เถ้าแก่สุงนั่งนิ่งอยู่หน้าป้ายวิญญาณอาฉาง นิ่งนานผ่ายผอมลงไปมาก ดวงตาลึกโหลเพราะตรอมใจ เสียงประตูห้องถูกผลักเข้ามา
หมวยกับกุ่ยที่อยู่ในห้องกับเถ้าแก่สุงหันไปมอง เห็นหงส์เปิดประตูเข้ามา “เจ้หงส์...”
“หงส์ตัดสินใจแล้วว่าจะเลิกเล่นงิ้ว”
หมวยกับกุ่ยต่างตกใจไม่แพ้กัน คิดไม่ถึงว่าหงส์จะเลิกเล่นงิ้ว
เถ้าแก่สุงยังคงนั่งนิ่ง ไม่แม้กระทั่งชายตามอง เสมือนหงส์ไร้ตัวตนบนโลกนี้ “มาบอกอั๊วทำไม หัวแข็งอย่างลื้อจะเล่นหรือไม่เล่น ห้ามได้ด้วยเหรอ”
“อาป๊ายังไม่หายโกรธหงส์อีกเหรอคะ คราวนี้หงส์สัญญาค่ะว่าจะเลิกเล่นงิ้วจริงๆ”
“มนุษย์ทุกคนล้วนเกิดมาพร้อมภาระแตกต่างกันไป บางคนเรียกมันว่า “ความฝัน” บางคนเรียกมันว่า “หน้าที่” แต่สิ่งหนึ่งที่เหมือนกันก็คือทุกคนต่างยอมแลกทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อทำมันให้สำเร็จ” หงส์ กุ่ย และหมวยต่างตั้งใจฟังโอวาทจากเถ้าแก่สุง เถ้าแก่สุงจ้องไปยังกุ่ยด้วยสายตาฝากความหวังเต็มที่ “ภายหลังการประลองเสร็จสิ้น ไม่ว่าผลออกมาจะแพ้หรือชนะ อั๊วจะมอบโรงงิ้วเฟิ่งหวงให้ลื้อ อากุ่ย”
กุ่ยตกใจ ตาโตที่อยู่ๆเถ้าแก่สุงก็มอบโรงงิ้วให้ “เถ้าแก่”
เถ้าแก่สุงมองด้วยหางตา พูดกับหงส์แบบไม่ค่อยสนใจใยดีนัก “ส่วนลื้อ...หัดทำตัวเป็นแม่ศรีเรือน เตรียมแต่งงานออกไปเป็นสะใภ้บ้านอื่นก็พอ”
หงส์ตกใจเรื่องที่เถ้าแก่สุงยกโรงงิ้วให้กุ่ย ยังไม่เท่าเถ้าแก่สุงวางแผนจะให้ตนแต่งงาน
หมวยทุบตีกุ่ยหลบพัลวัน “โอ๊ยๆๆ !!! จะบ้าหรือไง ตีอั๊วะทำไมเนี่ย”
“บอกมาซะดีๆ เฮียไปเลียแข้งเลียขาประจบเถ้าแก่สุงขอโรงงิ้วตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ซี้ซั้วต่า... พูดมั่วๆ อั๊วขอโรงงิ้วเถ้าแก่ซะที่ไหน อยู่ๆเถ้าแก่ก็เอ่ยปากยกให้อั๊วเอง”
“อมพระมาพูดก็ไม่เชื่อ หงส์เป็นลูกสาวเถ้าแก่สุงแท้ๆแต่กลับไม่ได้ เฮีย มีสิทธิ์อะไรได้เป็นเจ้าของโรงงิ้ว” หมวยทั้งทุบทั้งตีกุ่ย “เอาโรงงิ้วคืนหงส์ไปเดี๋ยวนี้เลยนะ”
“จะคืนได้ยังไงเล่า เถ้าแก่ยังไม่ได้ยกให้อั๊วตอนนี้สักหน่อย”
หงส์ยังคงเหม่อลอย คิดถึงแต่เรื่องเถ้าแก่สุงจะให้ตนแต่งงาน
“เจ้หงส์... โกรธอั๊วหรือเปล่า?”
“เปล่า... โรงงิ้วเฟิ่งหวงเป็นของอาป๊า จะยกให้ใครย่อมได้ทั้งนั้น อาป๊าคงเห็นว่าอากุ่ยเหมาะที่จะเป็นผู้สืบทอดโรงงิ้วมากกว่าเจ้”