บทละครโทรทัศน์ เกมพยาบาท ตอน 8
บทประพันธ์ ระกา นุกูลบทโทรทัศน์ แสงเหนือ
แม้นมาศกับเข็มเดินกลับมาที่บ้านพักท้ายเกาะ แม้นมาศท่าทางลุกลี้ลุกลน กังวลใจ
เข็มสงสัย “เป็นอะไรนังแม้น”
“ไม่มีอะไร” แม้นมาศเดินหนีไปอีกทาง
เข็มเดินตาม “ท่าทางอย่างนี้ ต้องมีอะไรแน่ๆ”
แม้นมาศโวย “บอกว่าไม่มีก็ไม่มีสิ เซ้าซี้อยู่ได้ น่ารำคาญ”
“หรือว่าแกแอบไปแทงหวยในเมืองมาอีก”
“ไม่ใช่”
“หรือว่าแกแอบมีชู้! ต้องใช่แน่ๆ”
“ไม่ใช่โว้ย! เอ๊าๆ บอกก็ได้ เมื่อคืนนี้ฉันแอบนัดแนะกับนายหญิงว่าจะพาหนี ก็เลยให้ไปแอบในเรือ จะได้พาออกไปจากเกาะตอนที่เราไปซื้อของกัน ฉันก็ไม่คิดว่าอยู่ๆ นายอัคคีจะออกไปเองอย่างนี้”
“นังแม้น! แกทำแบบนี้เท่ากับหักหลังนายอัคคีเลยนะ”
“ก็นายหญิงเค้ามีบุญคุณกับเรา เค้าช่วยชีวิตข้าวปุ้นไว้นะ แล้วอีกอย่างนายหญิงก็รับปากแล้วว่าจะไม่เอาผิดเราสองคน เรื่องที่ถูกจับตัวมาขังไว้ที่นี่”
“แกพูดอย่างกับนายอัคคีไม่มีบุญคุณกับเราอย่างนั้นล่ะ”
“ฉันรู้ว่านายอัคคีมีบุญคุณกับเราท่วมหัว แต่จะให้ฉันตอบแทนบุญคุณนายด้วยการช่วยนายทำความผิดฉันก็ทำไม่ได้เหมือนกัน”
เข็มด่าประชด “เออ! นังคนดี!”
“แต่ตอนนี้ฉันเป็นห่วงนายหญิงมากกว่า ถ้าถูกนายอัคคีจับได้ ต้องถูกเล่นงานหนักแน่ๆ”
“ตอนนี้แกห่วงตัวเองก่อนดีกว่า ถ้านายอัคคีกลับมาเมื่อไหร่ แกโดนหนักแน่” เข็มหงุดหงิดเดินหนีไป
แม้นมาศกังวล ทั้งเป็นห่วงฉัตรชบา และห่วงตัวเอง กลัวจะโดนอัคคีเล่นงานอย่างที่เข็มพูด
อัคคีขับเรือเข้ามาจอดที่ท่าเทียบเรือในเมือง แล้วเดินขึ้นฝั่งไป ฉัตรชบาที่ซ่อนตัวอยู่ในเรือ ค่อยๆ โผล่หน้าออกมามองข้างนอกอย่างระวังตัว ฉัตรชบาเห็นอัคคีเดินออกไปไกลแล้ว ก็รีบขึ้นจากเรือ แล้ววิ่งหลบๆ เข้าไปในตลาดท่าเรือ คนละทางกับอัคคี
ฉัตรชบาดีใจว่าคราวนี้หนีรอดได้แน่ๆ
ฉัตรชบาวิ่งเข้ามาถามชาวบ้านที่เดินอยู่แถวนั้น “พี่คะ ถ้าจะไปกรุงเทพต้องขึ้นรถตรงไหนคะ”
ชาวบ้านชี้บอกทาง “ขึ้นรถสองแถวตรงหัวมุมโน่นไปลงที่สถานีขนส่งในเมือง จะมีรถทัวร์เข้ากรุงเทพฯ อยู่ แต่ต้องรีบหน่อยนะ เพราะรถเข้ากรุงเทพฯ มีแค่วันละเที่ยว”
“ขอบคุณค่ะ” ฉัตรชบารีบวิ่งออกไปที่ท่ารถแล้วก็นึกอะไรขึ้นมาได้ เธอหยุดล้วงกระเป๋าหาเงิน “ไม่มีเงินซักบาท แล้วจะไปยังไง”
หญิงสาวคิดๆ แล้วฮึดสู้ “ไปตายเอาดาบหน้าละกัน” ฉัตรชบารีบวิ่งไปที่ท่ารถ