บทละครโทรทัศน์ เกมพยาบาท ตอน 7 หน้า 2

ฉัตรชนกจับมือเกษณีย์ที่กอดตนอยู่ออก “ตอนนี้ผมง่วงแล้ว”

ฉัตรชนกนอนหันหลังให้เกษณีย์ แล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมจนถึงคอ (เกือบๆ จะเป็นคลุมโปง) เกษณีย์ทำหน้าไม่พอใจนิดหนึ่ง แล้วก็เปลี่ยนมาเป็นกังวล กลัวถูกจับได้เรื่องส่งคนไปทำร้ายวรรณิศา

กลางดึก อัคคีนอนหลับตาอยู่ ลืมตาขึ้นมา แล้วหันไปมองทางมุ้งของฉัตรชบา เขานึกถึงภาพวรรณิศา

“ศาจำได้มั้ยว่าเกิดอะไรขึ้น ใครทำร้ายศา”

วรรณิศาเริ่มตาลอยๆ เพราะฤทธิ์ยาระงับประสาท หญิงสาวพูดพร่ำเพ้อเหมือนคนเสียสติ “ใครทำร้าย ใครใจร้าย” เธอคิดนิดหนึ่ง แล้วพูดเพ้อๆ “คุณฉัตร...คุณฉัตรใจร้าย...”

อัคคีขบกรามแน่น พูดรอดไรฟันออกมาเบาๆ “ไอ้ฉัตรชนก!”

วรรณิศานอนนิ่งปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา แล้วก็ค่อยๆ หลับไปเพราะฤทธิ์ยา

อัคคีมองไปที่ฉัตรชบาทีนอนหลับอยู่ด้วยสายตาเคียดแค้น “ไอ้ฉัตรชนก ถ้าแกรู้ว่าน้องสาวแกโดนทำร้ายเหมือนที่ศาโดน แกก็คงจะเจ็บไม่ต่างจากที่ฉันเจ็บสินะ”

อัคคีลุกขึ้น เดินไปที่มุ้งของฉัตรชบา อัคคียืนมองฉัตรชบาที่กำลังหลับอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจมุดเข้าไปในมุ้งของฉัตรชบา อัคคีนอนลงข้างๆ ฉัตรชบาแล้วกอดฉัตรชบา ทำท่าเหมือนว่านอนอยู่ด้วยกัน แล้วหยิบมือถือในกระเป๋ากางเกงออกมาถ่ายเซลฟี่เก็บไว้หลายรูป อัคคีถ่ายรูปเสร็จก็เก็บมือถือใส่กระเป๋ากางเกงเหมือนเดิม อัคคีเผลอมองหน้าฉัตรชบาในระยะประชิด วูบหนึ่ง อัคคีรู้สึกผิดอยู่ลึกๆ ที่จับฉัตรชบามาแก้แค้นแบบนี้ แต่แล้วก็สลัดหัวแรงๆ ไล่ความรู้สึกนั้นทิ้ง

ฉัตรชบาขยับตัว อัคคีตกใจเล็กน้อย แต่หนีไม่ทันแล้ว ฉัตรชบาคลำมือไปทั่วตัวอัคคี เอะใจว่าใครมานอนข้างๆ ฉัตรชบาลืมตาขึ้นมามอง ก็เห็นอัคคีนอนอยู่ข้างๆ ฉัตรชบากรี๊ดเสียงดังลั่น “กรี๊ด!!!” ฉัตรชบาผลักอัคคีออกอย่างแรง แล้วดีดตัวลุกขึ้นนั่ง “ไอ้บ้า! จะลักหลับฉันเหรอ” หญิงสาวยกมือขึ้นกอดอกเอาไว้ แบบกลัวถูกลวนลาม)

อัคคีมองสายตาหื่นๆ “ลักหลับมันจะไปสนุกอะไร ตอนตื่นอย่างนี้เร้าใจกว่าเยอะ” อัคคีรวบตัวฉัตรชบามากอดไว้แน่น

ฉัตรชบาดิ้น “ปล่อยฉัน”

อัคคีแกล้งทำเป็นปล้ำจูบฉัตรชบา ฉัตรชบาดิ้นรนต่อสู้ ทุบทีเป็นพัลวัน ฉัตรชบากัดหูอัคคีอย่างแรง

“โอ๊ย!” อัคคีปล่อยฉัตรชบา

ฉัตรชบาถีบสวนเข้าที่กล่องดวงใจของอัคคีจนอัคคีจุก ขยับตัวไม่ไหว ฉัตรชบาถอยหนี พร้อมมองอัคคีอย่างระวังตัว