บทละครโทรทัศน์ เกมพยาบาท ตอน 10 หน้า 3
อัคคีกับฉัตรชบานั่งอยู่ที่แคร่ใต้ต้นไม้ด้วยกัน
“นายคิดว่านายคนเดียวจะจัดการกับพวกลักลอบตัดไม้ได้เหรอ ครั้งก่อนฉันเห็นพวกมันมากันตั้งหลายคน มีแต่ผู้ชายตัวใหญ่ๆ ทั้งนั้น”
“ผมไม่กลัวพวกมันหรอก”
“อวดเก่งแบบโง่ๆ อาวุธอะไรก็ไม่มีซักอย่าง ถ้านายถูกพวกมันยิงตาย ฉันจะหัวเราะเยาะให้ลั่นเกาะเลย”
อัคคีแกล้งพูดยั่ว “แช่งให้ผัวตาย ไม่กลัวเป็นม่ายเหรอ”
ฉัตรชบาแกล้งปั้นหน้าว่าไม่รู้สึกอะไร “เลิกพูดแบบนี้ซะทีเถอะ เราไม่ได้เป็นอะไรกัน”
“ความจำสั้นหรือสมองเสื่อมไปแล้วเหรอ” อัคคียื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ หน้าฉัตรชบา “หรือว่าจะต้องให้ทบทวนความทรงจำอีกที”
ฉัตรชบาผลักอัคคีออก “ถอยไป ฉันชดใช้ทุกอย่างให้นายหมดแล้ว นายไม่มีสิทธิทำแบบนี้กับฉันอีก”
“ผมก็ไม่ได้พิศวาสผู้หญิงอย่างคุณนักหรอก ที่ทำก็เพราะต้องการแก้แค้นเท่านั้นแหละ” อัคคียิ้มเยาะใส่หน้าฉัตรชบาแล้วเดินออกไป
ลับหลังอัคคี ฉัตรชบาก็ไห้ออกมาด้วยความอัดอั้นตันใจและเสียใจที่ต้องเสียตัวให้อัคคี
ฉัตรชนกคุยกับช่างซ่อมรถอยู่ในอู่
“ล้อรถคุณโดนตะปูเรือใบเหมือนกันทั้งสองข้างเลย ผมว่าน่าจะมีคนจงใจทำนะครับ”
ฉัตรชนกไม่ได้เฉลียวใจอะไรเลย “แต่ตลอดทางที่ผมขับรถผ่านมาก็ไม่เห็นจะมีคนร้ายมาดักจี้ดักปล้นอะไรเลยนะ คงเป็นแค่อุบัติเหตุธรรมดาๆ เท่านั้นแหละ”
“ครับ...ผมก็แค่เดาไปตามที่เห็น คุณไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วล่ะ”
ฉัตรชนกมองหาจิดาภาแต่ไม่เห็น เขาพึมพำเบาๆ “คุณจิหายไปไหน”
“มองหาแฟนเหรอครับ”
ฉัตรชนกยิ้มนิดๆ “เธอเป็นเลขาผมครับ ไม่ใช่แฟนหรอก”
“ผมเห็นเดินไปทางโน้นแน่ะ” ช่างซ่อมรถชี้มือบอกทางให้
จิดาภาหลบมุมแอบคุยโทรศัพท์กับอดุลย์อยู่ที่มุมหนึ่งของอู่ซ่อมรถ “คุณอดุลย์คะ ฉันติดต่ออัคคีไม่ได้เลย เค้าปิดเครื่องตั้งแต่เมื่อวาน ป่านนี้ยังไม่ยอมเปิดเครื่องเลย”
อดุลย์กำลังขับรถอยู่ มุ่งหน้าไปที่เกาะของอัคคี “ผมก็ติดต่ออัคคีไม่ได้เหมือนกัน เสียดายที่ไปเกาะคราวก่อน ผมก็ไม่ได้ของเบอร์นายเข็มไว้ซะด้วย แต่คุณจิไม่ต้องห่วงนะครับ ผมน่าจะไปถึงเกาะก่อนคุณกับคุณฉัตรชนก”
“อ้าว...คุณอดุลย์เพิ่งออกจากเชียงใหม่เช้านี้ไม่ใช่เหรอคะ แล้วจะถึงเกาะก่อนฉันกับคุณฉัตรได้ยังไง”
“ผมร้อนใจจนทนไม่ไหว ก็เลยขับรถออกจากเชียงใหม่ตั้งแต่เมื่อคืนนี้แล้วครับ แต่ยังไงคุณจิช่วยถ่วงเวลาคุณฉัตรชนกไว้ให้ได้มากที่สุดนะครับ ผมจะได้มีเวลาเคลียร์กับทางอัคคีได้สะดวกหน่อย”