บทละครโทรทัศน์ เกมพยาบาท ตอน 11
บทประพันธ์ ระกา นุกูลบทโทรทัศน์ แสงเหนือ
ฉัตรชนกกับฉัตรชบากำลังเดินออกจากโรงพยาบาล
“ความจริงมาล้างแผลแค่นี้ชบามาเองก็ได้นะคะ พี่ฉัตรไม่น่าต้องลำบากพาชบามาเลย”
“พูดอย่างกับเป็นคนอื่นอย่างนั้นแหละ ชบาเป็นน้องสาวพี่นะ แล้วที่ชบาต้องเจ็บตัวอย่างนี้ก็เป็นเพราะพี่ ขอให้พี่ได้ทำอะไรเพื่อน้องบ้างเถอะนะ”
“ไม่ใช่ความผิดของพี่ฉัตรซะหน่อย ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นเพราะความแค้นแบบไม่ลืมหูลืมตาของนายอัคคีต่างหาก”
“แต่ถ้าอัคคีไม่เข้าใจผิด คิดว่าพี่เป็นคนทำร้ายศา เค้าก็คงไม่จับตัวชบาไปเป็นเครื่องมือในการแก้แค้นพี่แบบนี้หรอก”
“พี่ฉัตรไม่ต้องรู้สึกผิดอะไรทั้งนั้นนะคะ เรื่องร้ายๆ มันผ่านไปแล้ว ต่อไปนี้เราสองคนจะใช้ชีวิตให้มีความสุขสุดเหวี่ยงไปเลย ยิ่งนายอัคคีอยากเห็นเราทุกข์ทรมานใจมากเท่าไหร่ เราก็ยิ่งต้องอยู่อย่างมีความสุขมากเท่านั้นค่ะ”
“ถ้าเป็นอย่างนั้น อัคคีต้องกระอักเลือดตายแน่ๆ”
“นั่นแหละค่ะสิ่งที่ชบาต้องการ” ฉัตรชบาเจ็บปวดอยู่ลึกๆ แต่พยายามทำเป็นเข้มแข็ง “ชบาจะลืมเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่เกาะนั่นให้หมด ชีวิตของชบาจะต้องมีแต่วันนี้กับวันพรุ่งนี้เท่านั้น ส่วนใครที่ยังอยากจมอยู่กับอดีตที่เจ็บปวดก็เรื่องของเค้า” ฉัตรชบาฝืนยิ้มทั้งที่รู้ดีว่าชาตินี้คงไม่มีวันลืมเรื่องที่เกิดขึ้นที่เกาะร้างได้
ฉัตรชนกลอบมองสังเกตท่าทีของฉัตรชบา และรู้สึกว่าระหว่างอัคคีกับฉัตรชบาจะต้องมีอะไรเกิดขึ้นมากกว่าที่ฉัตรชบาเล่าให้ฟังแน่ๆ
อัคคีนั่งคุยกับจิดาภาอยู่ในร้านกาแฟในห้างสรรพสินค้า
“คุณจิมาอยู่กรุงเทพนานๆ อย่างนี้ไม่เป็นห่วงไร่ชาที่เชียงใหม่บ้างเหรอ”
จิดาภารู้ทัน “ที่ไร่ชามีคุณพ่อดูแลอยู่ค่ะ ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง แล้วอีกอย่าง กรุงเทพกับเชียงใหม่ก็ใกล้กันแค่นี้เอง ถ้ามีปัญหาอะไรฉันก็บินกลับไปแค่แป๊บเดียวเองค่ะ” อัคคีแอบทำหน้าเซ็งที่จิดาภาไม่ยอมกลับ “ว่าแต่คุณเถอะค่ะ จะกลับไปดูแลงานที่เชียงใหม่เมื่อไหร่ ที่นี่ก็ไม่มีอะไรแล้วไม่ใช่เหรอคะ”
อัคคีหันหน้ามองไปนอกร้าน แอบหน้าอึดอัด ยังไม่อยากกลับตอนนี้ เขาเห็นฉัตรชบากับฉัตรชนกเดินคุยกันยิ้มแย้มมาทางหน้าร้านที่ตนนั่งอยู่ อัคคีชักสีหน้าไม่พอใจที่เห็นฉัตรชบากับฉัตรชนกยังมีความสุขกันอยู่ได้