บทละครโทรทัศน์ เกมพยาบาท ตอน 11 หน้า 2
จิดาภาหันไปมองตามสายตาอัคคี แต่ไม่เห็นใคร เพราะฉัตรชนกกับฉัตรชบาเดินเลี้ยวไปทางอื่นแล้ว “มองอะไรอยู่เหรอคะอัคคี”
อัคคีปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ทำเหมือนว่าไม่มีอะไร “เปล่าครับ ไม่มีอะไร ผมไปห้องน้ำแป๊บนึงนะ”
“ค่ะ”
อัคคีเดินออกไป จิดาภาไม่ได้เอะใจอะไร
ฉัตรชบากับฉัตรชนกเดินคุยกันยิ้มแย้ม
“ชบาขอช้อปปิ้งบำบัดให้หนำใจหน่อยนะคะพี่ฉัตร”
“เต็มที่เลยจ้ะ เห็นชบายิ้มได้แบบนี้พี่ก็สบายใจ”
“พี่ฉัตรไปหาร้านกาแฟนั่งรอชบาก่อนก็ได้นะคะ เสร็จแล้วชบาจะโทรหา”
ฉัตรชนกนึกได้ “แต่ชบาไม่มีโทรศัพท์นี่”
“จริงด้วย โทรศัพท์ชบาหายไปตั้งแต่วันที่......ถูกนายอัคคีจับตัวไป”
“ถ้างั้นเดี๋ยวพี่ไปซื้อโทรศัพท์เครื่องใหม่ให้ ชบาก็ไปช้อปปิ้ง เสร็จแล้วเรามาเจอกันที่...” ฉัตรชนกมองไปรอบๆ แล้วหันไปเห็นร้านกาแฟที่อัคคีกับจิดาภานั่งอยู่ ฉัตรชนกชี้มือไปที่ร้านนั้น “...ที่ร้านนั้นก็แล้วกัน”
“ค่ะ”
ฉัตรชบากับฉัตรชนกเดินแยกกันไปคนละทาง อัคคีที่แอบมองฉัตรชบาอยู่มุมหนึ่ง แอบเดินตามฉัตรชบาไป
ฉัตรชบากำลังจะเดินเข้าไปในร้านเสื้อผ้าแบรนด์เนม ทันใดนั้นอัคคีก็เดินมาขวางหน้าเอาไว้ ฉัตรชบาชะงักไปนิดหนึ่ง ไม่คิดว่าจะเจออัคคีที่นี่
“นายอัคคี!”
“ไปคุยกันหน่อย”
“ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับนาย” ฉัตรชบาจะเดินหนีเข้าร้าน อัคคีดึงแขนฉัตรชบาไว้ ฉัตรชบามองจิก “ปล่อยฉัน ไม่งั้นฉันจะร้องให้คนช่วย”
อัคคีท้าทาย “อยากร้องก็ร้องสิ...เอาเลย ตามสบาย แต่บอกไว้ก่อนนะว่าเรื่องของผัวเมียน่ะไม่มีใครเค้าอยากยุ่งหรอก”
ฉัตรชบาพูดเน้นๆ “เราไม่ได้เป็นอะไรกัน”
อัคคียิ้มเยาะ “เป็นหรือไม่เป็น คุณเองก็รู้อยู่แก่ใจ”
ฉัตรชบาเจ็บใจ “นายยังต้องการอะไรจากฉันอีก”
“ออกไปคุยกันดีๆ อย่าเรื่องมาก” อัคคีบังคับดึงตัวฉัตรชบาออกไป