บทละครโทรทัศน์ เกมพยาบาท ตอน 6 หน้า 5
จิดาภา มีสีหน้ากังวลใจ กลัวว่าคนร้ายจะเป็นอัคคีจริงๆ
“ถ้าผมแจ้งตำรวจได้ ผมคงไม่ต้องจ้างคุณหรอก แต่ถ้าคุณไม่สะดวกใจที่จะทำงานนี้ต่อก็ไม่เป็นไร ผมเข้าใจ”
“ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ”
ฉัตรชนกพยักหน้ารับ นักสืบลุกขึ้น จิดาภารีบปิดประตูอย่างเบามือที่สุด แล้วหลบออกไป นักสืบเปิดประตูเดินออกจากห้องไป ฉัตรชนกทิ้งตัวพิงพนักเก้าอี้ ท่าทางเครียดจัด เป็นห่วงฉัตรชบา
จิดาภารีบวิ่งกลับมานั่งที่โต๊ะทำงาน แล้วแกล้งทำเป็นดูเอกสาร แต่สายตาชำเลืองมองนักสืบตลอดเวลา นักสืบเดินออกจากห้องฉัตรชนก แล้วเดินผ่านหน้าโต๊ะทำงานของตนออกไป
“หรือว่าอัคคีจะทำจริงๆ” จิดาภาครุ่นคิดสงสัย
ฉัตรชนกนั่งสีหน้าเคร่งเครียดอยู่ที่โต๊ะทำงาน
จิดาภาเดินเข้ามา “ยังไม่ได้ข่าวคุณฉัตรชบาเหรอคะ”
“ยังเลยครับ นี่นักสืบก็มาถอนตัวจากงานี้อีก เพราะกลัวคำขู่ของนายอัคคี”
จิดาภาหลอกถาม “เกี่ยวอะไรกับคุณอัคคีคะ หรือว่าเค้าเป็นคนจับตัวคุณฉัตรชบาไปคะ”
“ตอนแรกผมก็คิดว่าเป็นเค้าเลยให้นักสืบไปตามดู แต่นักสืบบอกว่านายอัคคียังทำงานอยู่ที่เชียงใหม่ตามปกติ”
จิดาภาแอบมีสีหน้าโล่งอก “ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่าไม่ใช่เค้า”
ฉัตรชนกยังติดใจสงสัย “แต่ผมกับชบาก็ไม่มีศัตรูที่ไหน นอกจากนายอัคคีคนเดียว”
จิดาภาถามหยั่งเชิง “แล้วถ้าคนร้ายคือคุณอัคคีจริงๆ คุณจะทำยังไงกับเค้าคะ”
“ถ้าเค้าทำร้ายชบา ผมก็จะไม่ปล่อยเค้าไว้เหมือนกัน”
จิดาภาชักหวั่นใจกลัวว่าคนร้ายที่จับฉัตรชบาไปจะเป็นอัคคีจริงๆ
จิดาภาเดินเข้ามาที่มุมลับตามุมหนึ่ง แล้วกดโทรศัพท์มือถือ โทรออก “หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้…” จิดาภากดโทรศัพท์มือถือโทรออกอีกครั้ง
จิดาภาคุยมือถือ “คุณอดุลย์คะ อัคคีอยู่กับคุณหรือเปล่าคะ ฉันติดต่อเค้าไม่ได้อีกแล้ว โทรไปก็ปิดเครื่อง”
อดุลย์คุยโทรศัพท์อยู่ในห้องทำงานที่เชียงใหม่ “อัคคีมาเชียงใหม่เมื่อวานนี้ครับ แต่อยู่แค่แป๊บเดียว แล้วก็รีบร้อนกลับไป ตกลงมันไม่ได้กลับไปกรุงเทพเหรอครับ”
“เปล่าค่ะ”
“หายไปไหนของมัน ผมว่าอัคคีชักจะทำตัวน่าสงสัยขึ้นทุกวันๆ แล้วนะครับ”