บทละครโทรทัศน์ Fly To Fin สุดติ่งจิงเกอเบล ตอนที่ 11
จุนกำลังเปลี่ยนเสื้ออยู่บนเตียงและมีม่านปิด เมื่อเปิดม่านออก เพื่อนๆ เฮกันเข้ามาหาจุน จุนเหวอทั้งตกใจและดีใจ หันไปเห็นนิ้มยิ้มให้จุนด้วยความปลื้มใจ
“มาได้ไงวะ”
“เราบอกเองแหละ ขอโทษนะที่ไม่ได้ช่วยเก็บเป็นความลับให้”
หนุนต่อว่า “เราเคยบอกแล้วไงว่ามีอะไรให้บอก มีเรื่องหนักหนาอะไรก็จะได้ช่วยกันแบก”
“ก็เพราะไม่อยากให้ต้องมาแบกกันไง เราก็เลยไม่บอก”
เอิร์ทแรพ “ม..ม..ไม่ต้องบ่น ไม่มีใครต้องแบก เพียงแค่แบ่งปันทุกข์ให้เจือ..จาง ขอแค่นายให้บอก พวกเราพร้อมจะแบ่ง เรื่องหน่วงๆในใจให้เบา..บาง”
จุนมองอย่างอึ้งๆ มองเพื่อนๆ แล้วร้องไห้ออกมา “ขอบใจนะ ขอบใจเพื่อนๆทุกคน เราคิดถึงพวกนายมาก ตอนไม่มีพวกนาย เราโคตรไม่มีความสุขเลย”
คีนปลอบ “เฮ้ย อย่าร้อง ไม่อายนิ้มเค้าเหรอ”
“อาย แต่มันกลั้นไม่อยู่นี่” จุนเอี้ยวตัวไปจะโผเข้ากอดนิ้มที่ยืนอยู่ข้างเตียง “นิ้ม โอ๋หน่อยสิ”
นิ้มเขินดันหน้าผากจุนเอาไว้ “ไปให้เพื่อนๆโอ๋นู่น”
หนุน เอิร์ทมองสายตาแซวๆ ส่วนธันย์ และคีนยิ้มจางๆ
หนุนหมั่นไส้ “อะไรเนี่ย...รู้สึกเหมือนปริมาณความหวานจะเพิ่มขึ้นนะ”
เอิร์ทรู้ทัน “เป็นแฟนกันแล้วช่ะ”
นิ้มเขิน “บ้า ไม่ใช่”
เอิร์ทขัดใจ “โอ๊ย ยังไม่ใช่อีกเหรอเนี่ย จะปากแข็งไปถึงไหน”
จุนเห็นพ้อง “อือ นั่นดิ ทั้งปากแข็ง ทั้งใจแข็งเลย”
นิ้มค้อนนิดๆ ยิ้มเขินหน่อยๆ จุนก็อมยิ้ม มองๆ ยิ้มกันไปมา จนคีนทนไม่ได้ “นี่ๆ ไม่ได้มีกันแค่สองคนในโลกนะ เห็นใจคนอื่นมั่ง”
ธันย์ชวน “เราว่าตอนนี้ไปฉลองกันดีกว่า”
“เออ มันต้องอย่างนี้ ฉลองเลย เอ้า เฮ้” คีนทำท่าคึกคักเกินเหตุมากอดคอจุนออกไป
หนุน เอิร์ท ธันย์มองตามคีนงงๆ หนุนเปรย “มันดีใจขนาดนั้นเลยเหรอวะ “
ธันย์ยักไหล่ “ไม่รู้มัน ไปกันเหอะ ไปด้วยกันนะนิ้ม”
นิ้มพยักหน้า แล้วเดินออกจากห้องไปด้วยกัน