บทละครโทรทัศน์ Fly To Fin สุดติ่งจิงเกอเบล ตอนที่ 3 หน้า 6

วันต่อมา ที่ซุ้มนั่งเล่น มหาวิทยาลับปรีดียาธร เอิร์ทกำลังนั่งร่ายกลอนให้สาวๆฟังอยู่ ทำไม้ทำมือประกอบ สาวๆยิ้มเคลิ้ม แต่มีคนนึงสัปหงก  นกเดินผ่านมาเอิร์ทมองอึ้งไปนิดนึงแล้วเมิน หันกลับมาจับมือสาวที่สัปหงก ร่ายกลอนชมสาวต่อ ไม่สนใจนกอีก นกทำหน้าบึ้ง เดินไป

วงจิงเกอเบลกำลังซ้อมดนตรีกันอย่างสนุกสนาน และเป็นไปได้ด้วยดี เมื่อเล่นจบเพลงก็แปะมือกัน ดีใจที่วงเริ่มเข้าที่

ทั้ง 5 คน กำลังจะกลับบ้าน เดินคุยกันมา 

เอิร์ทมีความสุข “มีคนชอบเยอะอย่างนี้ค่อยมีกำลังใจซ้อมหน่อยเนอะ”

ธันย์ล้อๆ “แหม ลืมนกแล้วดิ”

เอิร์ทยักไหล่ “ก็แค่หนามตำนิดหน่อย อย่าปล่อยให้ความเจ็บมาทำลายความเจิด”

คีนแซว “โห ไอ้บักเจิด มีคนไลค์ 2ร้อยกว่าคน ชีวิตเจิดจรัสขึ้นมาเลยว่างั้น”

“ก็นิสนุง”

ระหว่างที่กลุ่มจิงเกอเบลเล่นกันอยู่ และยังเดินไม่พ้นมุมตึก ก็ได้ยินเสียงไวโอลินเพลง “รักใน c major” แว่วมา /ทั้ง 5 หยุดฟัง

ธันย์ชม “ใครเล่นอะ เพราะดีเนอะ”

ทั้ง 5 มองหาที่มาของสียง

5 หนุ่มเดินพ้นมุมตึก ก็ได้เห็นหวานใส และวง มีควอเต็ท 4 คน ไวโอลิน 2 คน วิโอล่า 1 คนเชลโล่ 1คน  กำลังซ้อมเพลงกันอยู่ใต้ต้นปรีดียาธร โดยมีลมฝน และแบ๊วนั่งอ่านหนังสืออยู่ใกล้ๆ

5 หนุ่มมองกันเพลิน โดยเฉพาะคีนที่มองลมฝนอ่านหนังสือ มีดอกปรีดียาธรร่วงลงมา พาให้ใจลอยไป  ลมฝนเงยหน้าจากหนังสือ เห็นคีนก็หน้าบึ้ง ปิดหนังสือทันที แล้วลุกขึ้นจะกลับ แบ๊วงง 

ส่วนหวานใสต้องหยุดเล่นดนตรี หันไปมอง “อุ๊ย ธันย์..”

“ชั้นกลับล่ะนะ”

“เดี๋ยวสิฝน กลับด้วยกัน หวานมันยังซ้อมไม่เสร็จเลย”

“ไม่ล่ะ เหม็นขี้หน้าคน” ลมฝนสะบัดไปเลย 

แบ๊วกับหวานใสจะตามไป แต่ก็ยังไม่ได้เก็บของ เลยทำอะไรกันไม่ถูก ได้แต่ปล่อยให้ลมฝนกลับไป  

ส่วนคีนก็จะตามไปเช่นกัน แต่แล้วก็เห็นต้นเดินมาหาลมฝน คุยอะไรกัน แล้วลมฝนก็ไปกับต้นเฉยเลย ทำเอาคีนชะงัก อึ้ง หน้าสลด “รู้สึกตัวชา ก้าวขาไม่ออกเลยว่ะ”

หนุนตบบ่าคีนปลอบใจ แบ๊วกับหวานใสก็อึ้งเหมือนกัน แล้วมองคีนอย่างสงสาร