บทละครโทรทัศน์ Fly To Fin สุดติ่งจิงเกอเบล ตอนที่ 9 หน้า 4

“ต้น...” ต้น คีน ลมฝนหันไปมอง เห็นหนิงยืนยิ้มหวานให้ต้น 

ต้นก็หันมายิ้มกวนกับคีน “ได้เป็นแฟนกับแฟนของเพื่อนนาย มุขนี้ เด็ดป่ะล่ะ”  ต้นเดินไปจับมือหนิง จูงกันไปทิ้งให้คีนมองตาม

คีนมองตาม “โห ดูมันดิ หว่านคนไหนได้คงเอาหมด ดีนะที่ฝนไม่ชอบมัน” คีนมองหน้าลมฝน ยิ้มๆ “ชอบคีนดีที่สุดเลยเนอะ”

ลมฝนหน้าบึ้ง สะบัดมือออก “เมื่อกี๊ยังไม่หายโกรธนะ” 

“อ้าว ลมฝน” คีนรีบตามไป “โธ่ ดีกันนะ” 

คีนตามง้อลมฝนที่ยังเดินฉับๆไม่รอ “ลมฝน..คีนขอโทษ” คีนรีบเข้าไปคว้ามือลมฝนไว้ได้ “คีนจะไม่พูดแบบนั้นอีกแล้ว”

“แบบนั้นน่ะแบบไหน”

“ก็ที่บอกว่าฝนจะไปชอบไอ้จุนไง ไม่พูดแล้ว” คีนอ้อน “นะๆ หายงอนนะ น้าๆๆ” นักศึกษาที่เดินผ่านไปมา หันมามองแล้วหัวเราะซุบซิบกัน  คีนเห็นคนอื่นมองมาก็อาย พูดให้เบาลง “ฝน หายโกรธเถอะนะ คนมองกันใหญ่แล้ว”

ลมฝนเสียงดัง “แคร์คนอื่นมากกว่าฝนเหรอ ใช่สิ เดี๋ยวนี้คีนมีเรื่องอะไรก็ไม่เล่าให้ฝนฟัง บางทีก็ไม่อยากคุยกับฝน ชวนไปไหนก็ไม่ไป คีนไม่แคร์ฝน สนใจฝนน้อยลงด้วย”

“ไปกันใหญ่แล้ว มันไม่ใช่อย่างนั้นเลย “

เสียงเอิร์ทก็ดังขัดจังหวะขึ้น “เฮ้ย อะไรกันวะนั่นน่ะ”

คีน ลมฝนหยุดทะเลาะกัน หันไปมอง เห็นเอิร์ทหน้านิ่วคิ้วขมวดยืนอยู่กับธันย์ แต่ตาเอิร์ทมองข้ามผ่านคีนกับลมฝนไป 

คีนถามธันย์ “มันเป็นอะไรวะไอ้ธันย์”

“เห็นสิ่งแสลงใจ”

เอิร์ทเดินแหวกกลางผ่านคีนกับลมฝนไปยืนมองสิ่งที่อยู่เบื้องหน้า เห็นหนิงป้อนขนมให้ต้นอยู่ที่มุมหนึ่ง “ทำไมเค้าทำอย่างนี้วะ “

คีนมองตามเอิร์ท “อ๋อ เมื่อกี๊ก็เห็นจูงมือกันไป “

เอิร์ทหันขวับมาถามคีน “จูงมือกันเลยเหรอ” เอิร์ทหันไปมองต้นกับหนิงอีก “ทีเรา เราจะจับมือยังไม่กล้าเลย” 

“ก็ไม่กล้าเองนี่หว่า เค้าก็เลยไปเลย ดูดิ ท่าจะขั้วเดียวกับไอ้ต้นนะนั่น”   

เอิร์ทเห็นต้นให้หนิงดูโทรศัพท์ ทั้งคู่ขยับเข้าใกล้กัน หัวร่อต่อกระซิก “ดูๆ ตัวแทบจะติดกันอยู่แล้ว ในมหาลัยนะเว้ย”

ธันย์ปลอบ “ปล่อยเค้าไปเหอะ นี่นึกว่าทำใจได้แล้วนะเนี่ย”

คีนเปรย “เลิกกันแล้วก็แล้วไป ผู้หญิงมีเยอะแยะ แคร์ที่ไหน ใช่ป่ะ“