บทละครโทรทัศน์ Fly To Fin สุดติ่งจิงเกอเบล ตอนที่ 9 หน้า 6

“ไม่รู้ดิ อยู่ดีๆก็เย็นวาบ สดชื่นเหมือนมีใครกรวดน้ำให้” เอิร์ทยิ้มคิกคัก

“อ้าว นี่ตายแล้วเหรอ”

“อืม เหมือนตายแล้วเกิดใหม่” เอิร์ทร้องเพลงและออกท่าทาง “สุขกันเถอะเรา เศร้าไปทำไม อย่ามัวอาลัยคิดร้อนใจไปเปล่า”

“เออๆ ดีใจด้วยที่มีความสุข แต่ตอนนี้  จริงจังกับเรื่องดนตรีก่อนดีกว่า รอบสุดท้ายแล้วนะเว้ย จะเอาเพลงอะไรไปแข่ง”

“เอ๊า แล้วใครบอกไม่จริงจังล่ะ เพลงอะไรก็ว่ามาเลย หรือว่าจะ..สุขกันเถอะเรา เศร้าไปทำไม..”

ธันย์ส่ายหน้า กุมขมับ

ใต้ตึกคณะบริหาร หนุนกำลังคุยโทรศัพท์กับแจนอย่างมีความสุข คุยไปยิ้มไป ไม่สนใจโลก “ดีใจจังที่แจนสบายใจขึ้นแล้ว...เป็นเพราะหนุนจริงๆเหรอ...เลิกเรียนแล้วไปไหนรึเปล่า..ให้หนุนไปรับมั้ย..อยากกินลูกชิ้นปิ้งเหรอ..”

ธันย์ขัดขึ้น “ไอ้หนุนเพลงรอบสุดท้ายว่าไง”

หนุนยังไม่รู้ว่าเพื่อนมา “จ้ะ ยังไงก็ได้จ้ะ  “

ธันย์กับเอิร์ทมองหน้ากัน “ไอ้หนุน!”

หนุนตกใจ “เฮ้ย อะไรวะ” หนุนป้องปากพูดโทรศัพท์ ”แค่นี้ก่อนนะแจน” 

เอิร์ทซัก “แจน! นี่นายกลับไปคบกับแจนอีกเหรอ”

หนุนอึกอัก “ไม่ใช่อย่างงั้น ก็แค่...คุยเป็นเพื่อนเค้า”

เอิร์ทไม่พอใจ “ทำไมต้องคุยเป็นเพื่อนเค้า แล้วเค้าไม่มีเพื่อนรึไง”

ธันย์ต่อว่า “ทำให้แบ๊วเสียใจไปเมายากันยุงยังไม่พออีกเหรอ จะทำร้ายจิตใจเค้าไปถึงไหน”

“เฮ้ย เรายังไม่ได้เป็นอะไรกับแบ๊วเลยนะ”

เอิร์ทสอน “อย่าให้อดีตมาทำลายความรักในปัจจุบันสิวะ”

หนุนปฎิเสธ “ยังไม่ได้รักเว้ย”

ธันย์ฉุน “จะทำอะไรก็เห็นแก่คนที่อยู่ด้วยกันบ้างนะ”

หนุนค้าน “ยังไม่ได้อยู่”

เอิร์ทตบบ่าหนุน “ไม่ต้องอายๆ เมื่อรักแล้วก็จงยอมรับ เมื่อรับแล้วก็ต้องถนอมให้ดี รักแท้มันไม่ได้เกิดขึ้นได้ง่ายๆนะเว้ย”

หนุนงง “นี่กูรักเค้าตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย”

คีนหน้ามุ่ยเดินเข้ามาหาเพื่อนๆ ทิ้งตัวลงนั่งอย่างเหนื่อยอ่อน “เฮ้อ กว่าจะง้อได้ ใช้พลังงานยิ่งกว่าออกกำลังกายอีก เออ ไอ้หนุน คุยกับแบ๊วมั่งป่าววะ อย่าปล่อยให้เค้าเสียใจอีกล่ะ”

หนุนงงอีก “ฮะ!“