บทละครโทรทัศน์ Fly To Fin สุดติ่งจิงเกอเบล ตอนที่ 4 หน้า 3
อั่งเปาป้ายน้ำตา “ครับ..”
นันทาแอบฟังลูกๆคุยกันอยู่ รู้สึกจุกอก ทั้งเครียดและเสียใจ
เอิร์ทนอนก่ายหน้าผาก หนุนมองเพื่อนอย่างเป็นห่วง “เฮ้ย อย่าคิดมาก มีอะไรก็ระบายมาเลย”
“ขอบใจนะที่ฟังเรามาตลอด บางทีเราก็ไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ไม่ยอมหย่ากับพ่อ ให้มันจบๆไป เหมือนเล่นสงครามประสาทกันยังไงก็ไม่รู้”
“เวลาที่นายเศร้าๆซึมๆแบบนี้ ดูเหมือนไม่ใช่ไอ้เอิร์ทจอมน้ำเน่าคนเดิมเลยว่ะ”
เอิร์ทยังทำหน้าซึมๆ “จริงดิ”
“เออ เห็นนายรั่วๆเพี้ยนๆยังจะดีซะกว่าอีก”
“ไม่ เราอะ น้ำเน่าจริงดิ”
หนุนขำก๊าก “ไอ้เอิร์ท โถ..ไอ้คลองแสนแสบ ทุกวันนี้คิดว่าเป็นกวีเอกอยู่รึไง “
“เออ เน่าไม่เน่า อย่ามาอึ้ง ทึ่ง ซึ้งกับเพลงใหม่ที่เราแต่งละกัน” เอิร์ทเด้งตัวลุกจากเตียงไปเปิดกระเป๋า หยิบกระดาษขึ้นมาแผ่นหนึ่ง
หนุนรับมาดู แล้วอ่าน “ฟังดูดีนี่หว่า” เอิร์ททำยืด หนุนชักอยากลอง “ลองเล่นเลยดีกว่า”
เอิร์ทรีบหยิบกีต้าร์ออกจากซอง หนุนหยิบเบสมาเล่นกับเอิร์ท มีเล่นมีหยุด สะดุด เล่นซ้ำกันไป
คืนนั้น ที่ร้าน 7eleven เสียงประตูร้านดังขึ้น หนึ่งเข้ามามองหาจุนแต่ไม่เห็น พนักงานหญิงเห็นหนึ่งมองหาอะไรอยู่ ก็ยิ้มๆ เพราะเคยเห็นหนึ่งมาสั่งของกับจุนบ่อยๆ
“มองหาจุนเหรอคะ”
หนึ่งรู้สึกตัว “..เปล่าจ้ะ” หนึ่งจำใจเดินไปที่เคาน์เตอร์ “มารับของจ้ะ”
พนักงานรับใบเสร็จไปคีย์ข้อมูล หนึ่งยังคงเหลียวหน้าเหลียวหลังมองหาจุน จนไม่รู้ว่าพนง.หยิบของขึ้นมาวางให้ที่เค้าท์เตอร์แล้ว พนง.มองตามหนึ่ง “จุนเค้าลาออกไปแล้วค่ะ”
“ลาออกไปแล้ว! “
“ค่ะ”
หนึ่งจะเดินออกจากร้านอย่างใจลอย
พนักงานเรียก “ป้าคะ ลืมของค่ะ”
หนึ่งหันมาหยิบของ แล้วทำหน้าเศร้าอีก หนึ่งเดินออกจากร้านไปอย่างร้าวราน
จุนกำลังเล่นกีต้าร์ และร้องเพลงอยู่ในร้าน ธันย์ตีกลองอยู่ด้านหลัง และมีเพื่อนธันย์ เล่นเบส และกีต้าร์อีก 2 คน คนดูโดยเฉพาะสาวๆชอบใจ กรี๊ดจุนกันใหญ่