บทละครโทรทัศน์ Fly To Fin สุดติ่งจิงเกอเบล ตอนที่ 10 หน้า 6

“เปล่า ก็แค่อยากรู้ว่าคนดูเค้ามากันเยอะรึยัง”

“รอแจนก็บอกมาเหอะ”

หนุนจำต้องยอมรับ “เออ จะมาถึงรึยังก็ไม่รู้ “

“ถ้าเค้าจะมา เดี๋ยวเค้าก็มาเองแหละ ไม่ต้องรอหรอก”

“แต่เรารอมาขนาดนี้แล้ว ก็อยากจะรออีกหน่อย”

“ตามใจ” คีนเดินไป

หนุนยังคงชะเง้อมองหาแจน

ทางด้านบอมบ์ท่าทางป่วยนอนอยู่บนเตียง คุยโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงอ้อนๆ

“แจน มาถึงรึยัง” บอมบ์ฟัง “..เหรอ งั้นเข้ามาเร็วๆนะ บอมบ์จะตายอยู่แล้ว”

แจนเปิดประตูเข้ามาท่าทางตกใจ รีบเข้าไปนั่งข้างบอมบ์ “บอมบ์ เป็นไงบ้าง” แจนจับตัว จับหน้าผากเช็คความร้อน “ตัวก็อุ่นๆนะ ไม่ได้ร้อนมาก”

“แต่บอมบ์ไม่มีแรงเลย”

“งั้นแจนพาไปหาหมอนะ” แจนประคองบอมบ์ให้ลุกขึ้น แต่บอมบ์แอบยิ้ม แล้วดึงแจนลงมากอด “บอมบ์! อะไรเนี่ย ปล่อยนะ” หญิงสาวเห็นบอมบ์ยิ้มก็หยิก “นี่แน่ะ แกล้งเหรอ” 

“แจนหายโกรธบอมบ์นะ”

“นี่ไม่ได้ป่วยจริงเหรอ”

“ก็บอมบ์ง้อแจนตั้งหลายครั้ง แจนก็ไม่หายโกรธ บอมบ์ไม่ได้มีคนอื่นนะ บอมบ์ต้องซ้อมดนตรีจริงๆ เราดีกันนะ”

“ปล่อยเลยนะ ทำอย่างนี้ คิดว่าตัวเองเป็นพระเอกละครอยู่รึไง”

“แล้วแจนอยากเป็นนางเอกของบอมบ์มั้ยล่ะ”

แจนยิ้มเขิน “บ้า”

บอมบ์ยิ้มขำกันกับแจน เป็นช่วงเวลาที่แจนได้ลืมหนุนไปแล้ว 

ในโรงละครคีนเดินโอบแบ๊วมองไปทั่วๆป่าอย่างกลัวๆ โดยมีเอิร์ทตามมาด้วย วงของหวานใสนั่งบรรเลงเพลงอยู่มุมข้างเวที และกลุ่มคอรัสอยู่ตามต้นไม้บนเวที อั่งเปายิ้มแฉ่งเมื่อเห็นเอิร์ทออกมาแสดง

แบ๊วพูดบท “ป่านี้ดูลึกลับชอบกล จะมีดอกกุหลาบรักนิรันดร์อย่างที่เค้าลือกันจริงๆรึเปล่า”

คีนต่อ “ต้องมีสิ ผมอยากจะเอามาให้ดาเซีย รักของเราจะได้เป็นนิรันดร์ไง”

เอิร์ทท้วง “เอ่อ..นี่ไม่ใช่เวลาพลอดรักกันนะเพื่อนๆ ชั้นคิดว่าพวกเราคงหลงป่าแล้วล่ะ”

แบ๊วตกใจ “หลงป่า!”