บทละครโทรทัศน์ พ่อยุ่งลุงไม่ว่าง ตอน 2
บทประพันธ์-บทโทรทัศน์ เอกลิขิต
กลางคืน ห้องนอนเต็ง ที่หน้าจอโน้ตบุ๊ค เปิดค้างในหน้าเว็ปของ “ธนาคารนมแม่รามาธิบดี” เห็นข้อมูลในจอโน๊ตบุ๊คเล็กน้อย โน๊ตบุ๊ควางอยู่บนเตียง เต็งนอนคว่ำหลับอยู่ห่างมาเล็กน้อยในชุดจ็อกกิ้ง เต็งหลับทั้งหน้ายิ้มหวานกำลังมีความสุขเรื่องชิดดาว
โรงพยาบาล ห้องพักฟื้น พายให้ลูกกินนมจากเต้าจนหลับปุ๋ย โต๊ดยืนมองยิ้มปลื้มอยู่ไม่ห่างนัก พยาบาลยิ้มแย้มรับเด็กคืนไปใส่ตู้เข็น “หลับปุ๋ยเลย”
“คุณพยาบาลช่วยฝึกกระตุ้นให้ลูกกินนมจากขวดด้วยได้มั้ยคะ”
“ได้ค่ะคุณแม่ แต่ให้ลูกดูดนมจากเต้าคุณแม่เนี่ยดีที่สุดนะคะ เด็กจะรู้สึกอบอุ่น ปลอดภัย เป็นการสร้างความผูกพันระหว่างคุณแม่กับลูกด้วยนะคะ” พายฝืนยิ้มให้ “ก็อยากฝึกไว้ เผื่อจำเป็นน่ะค่ะ”
“ได้ค่ะ พักผ่อนมากๆนะคะคุณแม่” พายยิ้มแย้ม “ค่ะ” พยาบาลเข็นเด็กกลับออกไป
พายชะเง้อมองตาม น้ำตาไหลซึมออกมาเลย โต๊ดตกใจ “เป็นอะไรพาย”
พายพูดเสียงสั่น “สงสารเค้า จะได้กินนมแม่จากอกอีกไม่กี่วันเอง”
โต๊ดสีหน้าเข้าใจเห็นใจ มานั่งข้างๆ จับมือพายเอาไว้ “อย่าคิดมากสิพาย เราทำดีที่สุดแล้ว”
พายสวนทันที “ดีที่สุดตรงไหนโต๊ด ทิ้งลูกในไส้ไว้กับคนอื่นเนี่ยนะ”
“พี่เต็งไม่ใช่คนอื่น เป็นพี่ชายโต๊ด”
“แต่เค้าเป็นคนอื่นสำหรับพาย”
“แต่เราทำเพื่อเค้านะพาย เราต้องไปเรียนต่อให้จบก่อน” โต๊ดสีหน้ากลัวๆ “ถ้าพ่อกับแม่เราสองคนรู้เรื่อง เราสองคนจบแน่ พ่อแม่พายไม่ชอบโต๊ด ถึงขั้นเกลียดขี้หน้าเลย พายก็รู้ดี” ต๊ดสีหน้าหนักใจ “มีลูกด้วยกันจะทำให้เค้ายอมรับโต๊ดเหรอ โต๊ดโดนพรากลูกพรากเมียแน่ๆ” พายสีหน้าเครียดขึ้นมา เถียงไม่ออก
โต๊ดหน้ากังวลมาก “พ่อแม่โต๊ดยิ่งแล้วใหญ่ โต๊ดคือความหวังของพวกเค้า มาทำตัวเหลวไหลแบบนี้ เค้าลากตัวโต๊ดกลับไปทำงานที่ปราจีนแน่ ไม่ต้องเรียนต่อกันแล้ว” โต๊ดสีหน้ากดดัน “โต๊ดทนทำงานที่ตัวเองไม่รักไปตลอดชีวิตไม่ได้หรอกนะพาย” โต๊ดสีหน้ามั่นใจ “พายเองก็ไม่ยอมย้ายไปอยู่กับโต๊ดที่นั่นแน่ๆ”
พายได้แต่ถอนใจออกมา โต๊ดจับมือพาย จ้องหน้า “เราสรุปกันลงตัวแล้วนะพายว่านี่คือทางออกที่ดีที่สุด”
พายน้ำตาไหลออกมาอีก โต๊ดซับน้ำตาให้พาย “ไปลุ้นเอาข้างหน้ายังมีความหวังกว่า ไหนๆเราก็ใช้ชีวิต