บทละครโทรทัศน์ ฝันเฟื่อง ตอนที่ 1 หน้า 2
“พอดีมีรถชนกันที่ลานจอดรถ..ยังเอารถออกไม่ได้เลยครับ..เดี๋ยวคุณจะอยู่ที่ไหนครับ ผมจะเอารถไปส่ง” พนักงานรับรถเอ่ยขึ้นอย่างนอบน้อม
“งั้นส่งที่ร้านกาแฟแล้วกันครับ” ชายหนุ่มเอ่ยแล้วเดินออกไป
อาทิตย์เดินจะมานั่งรอที่ร้านกาแฟที่อยู่ใกล้ๆ ที่รับรถ แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อเห็นว่า วิไลลักษณ์ สาวสวยที่ตัวเองปิ๊งเมื่อกี้กำลังนั่งเล่นมือถืออยู่ที่ร้านกาแฟ
อาทิตย์ยิ้มดีใจที่ได้เจอวิไลลักษณ์อีก ชายหนุ่มยิ้มออกมาอย่างคนที่ปิ๊งไอเดียอะไรบางอย่าง ว่าแล้วชายหนุ่มก็เดินอ้อมไปยืนด้านหลังวิไลลักษณ์ พยายามจะมองผ่านกระจกว่าวิไลลักษณ์เล่นอะไรอยู่
ขณะที่วิไลลักษณ์ก้มหน้าก้มตาเล่นเฟสบุ๊คอยู่นั้น อาทิตย์ที่ยืนอยู่ด้านนอกร้านพยายามเพ่งมองเข้าไป แต่ยังมองไม่ถนัด เลยขยับแว่นดำที่ใส่อยู่ออกเพื่อมองให้ชัด ชายหนุ่มมองเห็นหน้าจอมือถือของหญิงสาว เห็นชื่อในเฟสบุ๊คใช้ชื่อว่า “wilailove”
อาทิตย์ยิ้ม รีบพิมพ์แอดขอเป็นเพื่อนกับ “wilailove” แล้วเดินเข้าไปในห้องรับรอง
อาทิตย์เดินไปนั่งเก้าอี้อีกตัวที่อยู่ใกล้ๆ มองยิ้มไปที่วิไลลักษณ์ หญิงสาวรู้สึกเหมือนถูกคนมองเลยเงยหน้าขึ้นเจอกับสายตาของอาทิตย์ที่มองมาพอดี ชายหนุ่มไม่หลบตาแต่ส่งยิ้มให้ วิไลลักษณ์หันไปมองข้างๆ ว่าชายหนุ่มมองคนอื่นรึเปล่าแต่ก็ไม่มีใคร วิไลลักษณ์หันมามองอาทิตย์อีก ชายหนุ่มยังคงยิ้มให้ วิไลลักษณ์ก้มหลบตาเขินๆ ทำเป็นเล่นมือถือต่อ
อาทิตย์เริ่มใจชื้นที่วิไลลักษณ์ดูจะสนใจตัวเองอยู่เหมือนกัน หญิงสาวเห็นว่ามีคนมาขอเป็นเพื่อน เลยกดดู เห็นเป็นหน้าของอาทิตย์ ชื่อ “sun_artist” วิไลลักษณ์ตกใจเงยหน้ามองอีกฝ่าย
อาทิตย์ยิ้มให้แล้วเดินมาหาวิไลลักษณ์ “สวัสดีครับ ผมอาทิตย์ครับ ยินดีที่ได้รู้จัก”
“วิไลลักษณ์ค่ะ คุณอาทิตย์แอดมาหาวิไลลักษณ์ได้ยังไงคะ?”
“ถ้าบอกแล้วอย่าหาว่าผมเป็นพวกโรคจิตนะครับ ผมเห็นคุณวิไลลักษณ์แล้วอยากจะทำความรู้จักด้วย.. แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง พอดีเห็นชื่อในเฟสบุ๊คของคุณวิไลลักษณ์ก็เลยขอแอดเป็นเพื่อนน่ะครับ”
“อ๋อ...” หญิงสาวทำท่าเข้าใจ
“ไม่ดูโรคจิตไปใช่มั้ยครับ?” ชายหนุ่มถามอีกฝ่ายยิ้มๆ
“สุดๆ เลยล่ะค่ะ” หญิงสาวขำๆ กับท่าทีของอีกฝ่าย แต่ก็ยินยอมคุยด้วย
“งั้นถ้าผมอยากรู้จักคุณ ผมต้องทำยังไงถึงจะไม่ดูโรคจิตล่ะครับ?”