บทละครโทรทัศน์ ฝันเฟื่อง ตอนที่ 1 หน้า 5
“เรียกทิดอยู่ได้! ก็บอกแล้วว่าผมยังไม่เคยบวช”
รัฐรวีประชด “ตลก? ชั้นเพื่อนเล่นแกเหรอ?”
“ก็เล่นกันมาตั้งแต่เด็ก มีห่างกันบ้างตอนคุณวีไปเรียนเมืองนอก แต่ก็กลับมาเล่นกันนี่ไง” อาทิตย์ตอบกลับกวนๆ ไม่มีท่าเกรงกลัว
“ลามปาม..ชั้นใช้ให้แกไปเติมน้ำมันเพราะชั้นมีงานต่อ แกหายไปไหนมา?” รัฐรวีผลักหัวอีกฝ่าย
“ผมก็ต้องมีชีวิตของผมบ้างสิครับ” อาทิตย์ต่อล้อต่อเถียงไม่ยอมแพ้
“งั้นชั้นไล่แกออกจากคนขับรถ..แกจะได้ไปมีชีวิตของแกเองเลยดีมั้ย!!” รัฐรวีออกคำสั่งบ้าง
“โธ่คุณวีครับ คุณวีก็รู้ว่าชีวิตผมอยู่ไม่ได้ถ้าขาดคุณวี ผมกับแม่พื่งใบบุญคุณวีมาตั้งแต่ผมยังเด็ก .แม่ผมก็ทำกับข้าวบ้านคุณวีงกๆๆๆ” อาทิตย์กอดขารัฐรวีทำเสียงอ้อนสุดฤทธิ์ “คุณวีเป็นเหมือนพี่ชาย..เป็นผู้มีพระคุณสำหรับผม ถ้าไม่เกรงใจพ่อที่นอนคุยอยู่กับรากมะม่วง ผมเรียกคุณวีว่าพ่อแล้วนะครับ”
“เยอะไปแล้ว!” รัฐรวีชักรำคาญ
อาทิตย์ยิ้มลุกขึ้นมาช่วยรัฐรวีแต่งตัว จับคอปก ติดกระดุมข้อมือ แล้วสวมสูทให้รัฐรวี “แล้ววันนี้คุณวีไปงานที่ไหนครับ??”
“งานเปิดตัวโรงแรมแถวสาธร”
“กลับดึกหรือเปล่าครับ?”
“นี่แกเป็นคนขับรถหรือพ่อชั้นกันแน่?”
อาทิตย์มองรัฐรวีทึ่งๆ “โห!! สูทตัวนี้หล่อกว่าสูทที่ผมไปเอามาจากร้านซักแห้งอีก...” รัฐรวียิ้มรับคำชม “ว่างๆ ให้ผมยืมใส่บ้างสิครับ”
รัฐรวีหุบยิ้มลง “แกจะมาขอยืมชั้นทำไม เดี๋ยวชั้นเผลอแกก็ขโมยไปใส่อยู่แล้ว!” ชายหนุ่มเดินไปเซตผม
“พูดเองนะ..ผมถือว่าคุณวีอนุญาตแล้ว!! แล้วห้ามฟ้องแม่ให้มาด่าผมด้วย!” อาทิตย์พูดไปพลางเก็บของให้รัฐรวีไปด้วย
“ถึงชั้นไม่ฟ้อง..แม่ชื่นเค้าก็ด่าแกทุกวันอยู่แล้ว แล้วโทรศัพท์แกเป็นอะไร? ทำไมชั้นโทรไปแกไม่รับ?”
“ผมไม่ว่างครับ” รัฐรวีทนไม่ไหวง้างเท้าจะเตะอาทิตย์ อาทิตย์เบี่ยงตัวหลบ“ฟังผมก่อนคุณวี..ที่ผมบอกว่าไม่ว่าง..เพราะผมกำลังคุยกับว่าที่แม่ของลูกอยู่”
“คนนี้ใครอีก??” รัฐรวีทำท่าระอาใจถามขึ้นเหมือนเป็นเรื่องปกติ