บทละครโทรทัศน์ ฝันเฟื่อง ตอนที่ 22 หน้า 5
“หนูจะทำอะไรลูก?”
“มณจะตามหาคุณวีให้เจอค่ะ แล้วมณก็จะขอโทษเค้า มณจะทำทุกอย่างให้เค้ารู้ว่ามณรักเค้า... มณไม่อยากเสียเค้าไปค่ะคุณป้า”
คุณหญิงดึงมณฑิราเข้าไปกอด “อดทนนะลูก.. ถ้าหนูตั้งใจแบบนี้แล้ว ป้าก็ขออวยพรให้หนูทำสำเร็จ”
มณฑิรากอดตอบ “ขอบคุณค่ะคุณป้า...”
วิไลลักษณ์มองสงสารมณฑิรา คิดในใจว่าจะช่วยมณฑิราง้อรัฐรวีให้สำเร็จให้ได้
อีกด้านหนึ่ง อาทิตย์เดินรีบๆ เข้ามาถามหารัฐรวีกับส้มโอที่ออฟฟิศของรัฐรวี แต่ส้มโอส่ายหน้าว่ารัฐรวีไม่ได้ติดต่อมาเลย
ส่วนหมอฉบังเดินถามถึงรัฐรวีกับกลุ่มเพื่อนที่สปอร์ตคลับ แต่เพื่อนส่ายหน้าว่าไม่เห็นรัฐรวี
หมอฉบังพยายามเดินไปถามกับคนอื่นๆ แต่ไม่มีใครรู้ว่ารัฐรวีไปไหน มือถือหมอฉบังดังขึ้น หมอฉบังเห็นเป็นอาทิตย์โทรมาจึงกดรับสาย
“ฮัลโหล ฉันไม่เจอเลยว่ะ! ลองถามเพื่อนที่เตะบอลด้วยกันแต่ไอ้วีไม่ได้โทรหาใครเลย เดี๋ยวฉันจะลองโทรถามเพื่อนคนอื่นดูอีกที”
ที่ร้านอาหารที่รัฐรวีเคยพามณฑิรามาทำอาหาร หญิงสาวยืนอยู่กับเวก และวิไลลักษณ์ที่หน้าร้าน
“ทำไมคุณมณคิดว่าเป็นที่นี่ครับ?” เวกถามขึ้นอย่างสงสัย
“คุณวีเป็นหุ้นส่วนร้านนี้ แล้วเค้าก็เคยมาขอฉันแต่งงานที่นี่ ...เค้าอาจจะมาอยู่กับเพื่อนเค้าก็ได้”
ภายในร้าน เห็นมณฑิรายืนคุยกับเพื่อนที่เป็นหุ้นส่วนเปิดร้านของรัฐรวี
“ไอ้วีไม่ได้ติดต่อมาเลยครับ แต่ถ้ามันติดต่อมา ผมจะรีบโทรบอกคุณมณนะครับ”
“ขอบคุณค่ะ” มณฑิรารู้สึกผิดหวัง ที่ไม่เจอตัวรัฐรวี
ที่ห้องรับแขกบ้านรัฐรวี ภัสสรคุยโทรศัพท์อยู่กับเพื่อนรัฐรวีคนหนึ่ง
“ยังไงถ้าตาวีติดต่อไปรีบบอกป้าเลยนะ ขอบใจมากจ้ะ” ภัสสรวางสาย แล้วหันไปเจอรัฐที่เพิ่งเดินกลับเข้าบ้านมา “เป็นยังไงบ้างคะคุณ!?”
“ผมลองโทรไปเช็คตามบ้านพักของเราที่ต่างจังหวัดแล้ว ลูกเราไม่ได้ไปเลย”
ภัสสรเครียดร้อนใจ “ลูกเราจะเป็นอะไรไหมคุณ ทำไมยังไม่มีใครติดต่อได้เลยคะ”
“อย่าคิดมากนะคุณ ผมว่าลูกคงจะไปหาที่เงียบๆ สงบสติอารมณ์”
ภัสสรนึกได้ “คุณให้ลูกน้องคุณช่วยกันออกตามหาตาวีสิคะ! ทั้งลูกน้องทั้งเพื่อนพ้องคุณตั้งเยอะ เดี๋ยวก็ต้องเจอ”