บทละครโทรทัศน์ มหัศจรรย์รักข้ามกระดาษ ตอนที่ 18 หน้า 5
“ซอน-เน็ต-หนึ่งร้อยสิบหก ของวิลเลียมเช็คสเปียร์” เจตน์อึ้งๆ “คุณจำได้”
“ค่ะ …ฉันจำได้” แวนด้ายิ้มให้เจตน์เพื่อเป็นการบอกว่า ความทรงจำกลับคืนมาหมดแล้ว ทั้งสองยิ้มให้กัน
เจตน์เห็นแววตาของแวนด้า เป็นแววตาที่อ่อนโยนอย่างเมื่อยี่สิบปีก่อน แวนด้ามองเจตน์ที่ตอนนี้ถูกความทรุดโทรมกลบฝังลงไป ใบหน้าและร่างกายเต็มไปด้วยร่องรอยและบาดแผล รู้สึกสงสารเจตน์ที่ยี่สิบปีที่ผ่านมาเธอไม่ได้อยู่เคียงข้างดูแลเจตน์ ก่อนจะค่อยๆเอื้อมมือไปจับที่ใบหน้าเจตน์อย่างอ่อนโยน
“เจ็บมั้ยคะ?” ทันทีที่แวนด้าสัมผัสเจตน์ด้วยความรัก ความรู้สึกอ่อนแอในใจเจตน์ก็ประทุออกมา นี่เป็นสัมผัสที่เจตน์รอคอยมานาน เจตน์ซุกใบหน้าวางไปบนมือของแวนด้า หลับตา
“….ให้อภัยผมเถอะนะ ถ้าผมไม่ทำร้ายคุณ ทุกอย่างคงไม่เลวร้ายขนาดนี้” เจตน์จับมือแวนด้า พยายามอธิบาย
แวนด้าเงียบไป พูดอะไรไม่ออก อารมณ์ท่วมท้นมากเกินไปจนหาคำมาพูดกับเจตน์ไม่ได้
“ผมเสียใจแวนด้า …ผมผิดสัญญาที่ให้ไว้กับคุณ” เจตน์นึกถึงวันแรกที่ได้หนังสือมา “…ผมอ่อนแอเกินไปที่จะปกป้องคุณกับหลาน เหมือนหลงผิดคิดว่านั่นคือทางออกของเรื่องทั้งหมด …แต่ทุกวันนี้ผมติดอยู่กับฝันร้ายที่ผมสร้างมันขึ้นมาเอง ทิ้งให้คุณต้องเผชิญหน้า กับความเลวร้ายของโลกนี้ลำพัง …ผมขอโทษแวนด้า ผมไม่อยากเสียคุณไปอีก….” เจตน์มองแวนด้า ยังไม่รู้ว่าแวนด้าจะให้คำตอบกับเรื่องนี้ว่ายังไง
แวนด้าเงียบไป อยากจะพูดแต่พูดไม่ออก มีคำเป็นล้านคำที่อยู่ในใจ อยากจะพูดออกมาแต่ความรู้สึกข้างในท่วมท้น ทำได้เพียงค่อยๆหยิบนาฬิกาข้อมือเจตน์ที่ตนซ่อมแล้วออกมาวางมันลงบนมือเจตน์ ทันทีที่เจตน์เห็นนาฬิกาก็ตกใจ น้ำตาของเจตน์เอ่อไหลออกมา เจตน์ไม่รู้จะพูดอะไรกับแวนด้ากับความรู้สึกนี้เช่นกัน เจตน์มองแวนด้า กำลังจะพูด แต่แวนด้าพูดขึ้นมาก่อน “…ฉันซ่อมมันให้แล้วนะคะ”
เจตน์มองนาฬิกาที่ถูกซ่อมจนกลับมาเดินอีกครั้ง ก่อนจะมองแวนด้าอย่างซึ้งใจ ดึงแวนด้ามากอด
“…ต่อไปนี้ ผมจะไม่มีวันปล่อยคุณไปอีกแล้ว…”
แวนด้ากอดตอบ “ค่ะ”
ทั้งสองกอดกัน ความโกรธแค้นทุกอย่างในชีวิตของแวนด้ากับเจตน์หายไป เหลือเพียงรอยแผลและผลพวงจากการกระทำของทั้งสองที่ยังอยู่
ที่มุมหนึ่งของสวนสาธารณะ สกายกำลังมองไปยังจุดที่แวนด้ากับเจตน์ยืนอยู่ เห็นแวนด้ากอดกับเจตน์แล้วรู้สึกตื้นตันใจ “…ยี่สิบปีเลยนะที่ลุงกับป้าต้องพรากจากกัน ต้องเผชิญกับเรื่องเลวร้าย ฝ่าฟันกันจนมาถึงวันนี้ วันที่ป้ากลับมาจำความได้ มันเป็นวันที่ยิ่งใหญ่ ที่สุดที่จิตวิญญาณของคนทั้งสองกลับมาหลอมรวมกันเป็นหนึ่งเดียว …นี่สินะ ความรักที่บริสุทธิ์!”