บทละครโทรทัศน์ มหัศจรรย์รักข้ามกระดาษ ตอนที่ 16 หน้า 5
ไคโรหันมองลูน่า ลูน่าอ้อนวอน “…ช่วยฉันด้วย!”
ไคโรแปลกใจที่ลูน่าขอร้องให้เขาช่วย ลูน่ามองไคโร น้ำตาไหลพร่างพรูออกมา รู้สึกไม่เป็นตัวเอง ราวกับมีบางอย่างอยู่ในใจ ไคโรมองเข้าไปภายในแววตาของลูน่า พยายามจะสะกดจิตลูน่า แต่รู้สึกถึงพลังบางอย่างที่สกัดกั้นเอาไว้ ทำให้ไคโรเกิดอ่อนแรงขึ้นมา ยิ่งแปลกใจ ลูน่าเริ่มหมดแรง ผล็อยหลับไปอีกครั้ง หน้าไคโรครุ่นคิด ไคโรเห็นสร้อยที่ให้ลูน่าไว้ตกอยู่ หยิบขึ้นมากำไว้ในมือ มองลูน่าอย่างห่วงๆ
เสียงฟ้าผ่าดังมา เปรี้ยง บนท้องฟ้าเห็นกลุ่มเมฆดำทะมึนก่อตัว ฟ้าผ่าเป็นระรอก เห็นภาพเงามืดมัวของบางอย่าง แลดูคล้ายใบหน้าของปีศาจพางกิว
กลางคืน บ้านสกาย ที่หน้าต่างห้องนอนของแวนด้า แวนด้าที่อาบน้ำแล้วอยู่ในชุดนอน นั่งเงียบ เหม่อมองไปบนท้องฟ้าที่สภาพอากาศวิปริต แวนด้านั่งเงียบ จนได้ยินเสียงลมพัดเข้ามาทางหน้าต่าง กับเสียงม่านปลิวสะพัด เสียงฟ้าร้องจากภายนอกดังมาเป็นระยะๆ ที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง แวนด้าลุกเดินมานั่งลงที่หน้ากระจก มองเข้าไป รู้สึกเหมือนมีภาพอะไรบางอย่างวูบวาบเข้ามาในความทรงจำของแวนด้า
ภาพในหัวของแวนด้าเป็นภาพคืนวันเกิดเหตุที่แวนด้าวิ่งหนีเจตน์ เล่นวนไปมา ภาพแหวนจากก้านดอกคัตเตอร์ และนาฬิกาข้อมือเจตน์ที่หลุดในการต่อสู้กัน รัวๆ
เสียงฟ้าผ่า เปรี้ยง! แวนด้าสะดุ้งหลุดจากภวังค์ ถอนใจดังเฮือก แล้วกลับรู้สึกกลัวขึ้นมา “…เจตน์!”
“ป้าคะ!! …ได้เวลาเข้านอนแล้วค่ะ” สกายเดินเข้ามาภายในห้อง สกายเห็นแวนด้านั่งเหม่ออยู่ที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง และหน้าต่างเปิดอยู่ก็รีบเข้าไปปิด “เดี๋ยวฝนก็สาดเข้ามาหรอกค่ะ…”
สกายปิดเสร็จ เดินเข้าไปพยุงแวนด้า พาไปนอนลงที่เตียง
“คืนนี้อากาศไม่ดีเลย” สกายเอาผ้าห่มคลุมให้แวนด้า “…ป้าต้องห่มผ้าหนาๆไว้ เดี๋ยวจะไม่สบาย”
แวนด้ายังคงค้างอยู่กับภาพที่เพิ่งเห็น พยายามดึงสติกลับมาได้อย่างยากเย็น
“นอนนะคะป้า…” สกายสังเกตว่าแวนด้าดูตึงเครียด “ป้ากินยารึยังคะ?” สกายชะงักรอฟังคำตอบ
แวนด้าจับมือสกายเหมือนกำลังจะบอกอะไรสักอย่างที่เพิ่งเห็น “สกาย…”
“ว่าไงคะ?” สกายรู้ทัน “…ยังไม่ได้กินยาล่ะสิ” สกายจะลุกไปหยิบยา “เดี๋ยวหนูมา…”
แวนด้าจับมือสกายไว้ “เดี๋ยว!” สกายหันมาหาแวนด้า สงสัยว่าแวนด้ามีอะไรจะพูด
แวนด้านิ่งไป ก่อนที่อยู่ๆก็เกิดลืม ว่าจะพูดอะไรกับสกาย “ป้า… ป้ารักหนูนะสกาย”
สกายโล่งๆ ค่อยนั่งลงไปข้างๆแวนด้า แล้วก้มลงไปกู๊ดไนท์คิสแวนด้าอย่างเคยชิน “หนูก็รักป้านะคะ”
แวนด้ายิ้มๆอย่างอ่อนเพลีย ค่อยๆพึมพำออกมา “…หนูรู้มั้ย ว่าตอนเด็กๆ หนูชอบให้ป้าพาไปดูดอกไม้ที่สวน