บทละครโทรทัศน์ มหัศจรรย์รักข้ามกระดาษ ตอนที่ 12 หน้า 4
โฮชิชูสองนิ้วไว้ข้างแก้มแล้วยิ้ม “ฮี่!!” โฮชิทำนิ้วแบบสัญลักษณ์โอเคแล้วมาจุกที่กระพุงแก้ม “แฮ่!!”
โฮชิทำหน้ากวนๆ สกายเขินไม่ไหวจนต้องด่า “โฮชิ!!” สกายพูดเร็วๆ “ค้อนชนะกรรไกร กรรไกรชนะกระดาษ
กระดาษชนะค้อน ถ้าออกเหมือนกันต้องเริ่มใหม่ จนกว่าจะมีคนชนะ ถ้านายชนะ เราไปเกาะช้าง ถ้าฉันชนะ ไปปราณบุรี มา! …ยางยิงเยาปักกะ เป่ายิ้งฉุบ!”
โฮชิยืนงงๆกับการพูดเร็วของสกาย ตกใจแบมือออกกระดาษแบบงงๆ สกายออกค้อน นิ่ง เหวอ มองมือตัวเอง โกรธๆที่ออกแพ้ โฮชิมองมือตัวเองลอกแล่ก “ใครชนะ?”
สกายมองโฮชิด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ คิดๆก่อนจะหลอกโฮชิ “…ฉัน!”
โฮชิไม่อยากเชื่อ ทรุดลงกับพื้นอย่างเจ็บใจ “เฮือก! นี่ฉันแพ้ งั้นเหรอ?”
สกายพึมพำ “ทำไมต้องเล่นใหญ่ขนาดนี้วะ…”
โฮชิท่าทางผิดหวังอย่างรุนแรง ตะโกนออกมาอย่างเจ็บใจ “ฉันแพ้!!!…” ท่าทางโฮชิหงอยๆ คอตก
“…ครั้งแรกที่ฉันแพ้ ให้กับผู้หญิง…”
สกายทำนิ่ง จริงๆรู้ตัวว่าผิด แต่อยากไปปราณบุรีมากกว่า แกล้งปลอบโฮชิกลบเกลื่อน
“โฮชิ เอาน่า! …เกมกีฬามีแพ้มีชนะ ต้องรู้จักอภัย มีน้ำใจนักกีฬา”
“แต่ฉันคือนักรบ ฉันเกิดมาเพื่อสู้!”
“พอแล้ว โฮชิ!!” สกายรีบแถ “ยังไงฉันก็ชนะ … เราจะไปปราณบุรีกัน!”
โฮชิยังรับไม่ได้ที่แพ้ สกายแอบยิ้มเจ้าเล่ห์ ดีใจ มองที่รูปถ่ายปริศนา
กลางวัน ผ่านเวลา รถสกาย สกาย รูดซิบกระเป๋าเสื้อผ้า โฮชิเก็บดาบ กระเป๋า แผนที่ หนังสือการ์ตูน ถูกโยนเข้าในรถ ประตูรถทั้งสองฝั่งปิดพร้อมกัน สกายจับพวงมาลัย ถอนใจ สตาร์ทรถ โฮชินั่งเจ็บๆแผลอยู่ข้างๆ ล้อรถเคลื่อนออกจากหน้าอพาร์ตเม้นต์
ภายในรถสกายสกายขับรถมาตามทาง โฮชินั่งอยู่ข้างๆ
“เซนส์ฉันมันบอกว่าป้าต้องอยู่ที่ปราณบุรี”
“ปราณบุรีนี่ไกลมั้ย?”
“ไม่ไกลหรอก สามชั่วโมงก็ถึง”
“สามชั่วโมงนี่นานมั้ย?”
“ไม่นานหรอก ถ้าเรามีจุดหมาย มันไม่นานเลย”