บทละครโทรทัศน์ รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ตอนที่ 9 หน้า 5
“แต่มีคนนึงที่จะทำให้เหล็กกล้าอย่างทาเคชิพังทลายได้” ริวเปรย
มาซาโตะสงสัย “ใคร?”
“สาวไทยคนนั้นไงครับ”
“แค่ผู้หญิงคนเดียวจะมีอิทธิพลมากขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“มีมากจนคาดไม่ถึงเชียวล่ะครับ”ถ้าวันนี้ทาเคชิแอบไปหาเธออีก มั่นใจได้เลยว่าเธอคือคนกุมชีวิตของทาเคชิ”
บ่ายวันเดียวกัน แพรวดาวเดินมาหามิโยะโกะที่นั่งรออยู่ที่ม้าหินใต้ต้นซากุระ
แพรวดาวและมิโยะโกะเดินไปที่ห้องสมุดด้วยกัน ทาโร่เดินตามอยู่ไม่ไกลนัก
แพรวดาวและมิโยะโกะเข้าห้องสมุดไป ทาโร่เดินไปเลี่ยงไปรออีกมุมหนึ่ง
แพรวดาวหอบหนังสือกองโตออกมาจากห้องสมุด เดินไปตามทางหน้าห้องสมุดมาถึงม้าหินที่สนาม แพรวดาววางกองหนังสือลงเพื่อพักเหนื่อย มองกองหนังสือตรงหน้าแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะหยิบหนังสือขึ้นมาอีกครั้ง
ทันใดนั้นเห็นมือผู้ชายเข้ามาช่วยถือหนังสือ แพรวดาวหันไปมอง เห็นว่าทาโร่เอาหนังสือไปถือให้ก็อึ้งไป
“คุณ.. มาได้ยังไงคะ? อย่าบอกนะว่าคุณต้องตามฉันไปทุกที่”
ทาโร่ไม่ตอบแต่ยิ้มให้แพรวดาว ยกหนังสือทั้งหมดขึ้นมาอย่างสบายๆ
“ฉันถือเองได้ค่ะ แค่คุณต้องทำหน้าที่ดูแล ฉันก็เกรงใจจะแย่อยู่แล้ว”
“เรื่องหนังสือไม่ได้ทำตามหน้าที่ แต่ทำตามความรู้สึกครับ” ทาโร่ยิ้มให้ แพรวดาวอึ้งๆ ไป “แบกหนังสือทีละเยอะๆ ระวังจะปวดหลังนะครับ”
“ปวดหลังก็ต้องยอม หนังสือกองนี้คืออนาคตของฉันเลยนะคะ”
ทาโร่ยิ้มๆ ล้อๆ “งั้นผมจะคืนอนาคตบางส่วนให้”
ทาโร่พูดจบ ส่งหนังสือเล่มที่บางและเบาที่สุด 2-3 เล่มให้แพรวดาว “ช่วยผมถือแค่นี้... ที่เหลือปล่อยให้เป็นหน้าที่ผมเอง”
“ขอบคุณค่ะ”
“ด้วยความเต็มใจครับ”
ทั้งสองคนยิ้มให้กัน
แพรวดาวและทาโร่เดินคู่กันมาตามทางของถนนแถวบ้าน
“หนังสือเยอะแยะแบบนี้ ขออนุญาตเอาเข้าไปส่งให้ในบ้านนะครับ”
“อย่าดีกว่าค่ะ.. คุณป้าน่าจะกลับมาบ้านแล้ว”